ساختمانی است از خشت ، گل ، آجر ، نمای داخلی بنا از آجرفرشی است كه با گچ بند كش شده است . محوطه ای كه مقبره در آن قرار دارد پوششی دارد گنبدی و غرفه هایی كوچك در پیرامون آن بنا شده است كه مؤلف یادگارهای یزد قدمت این بنا را عصر صفوی ذكر كرده است .
بنابر روایت عالم محل، یكی از قرآنهای خطی محفوظ در مسجد جامع ندوشن هم حدود ۴۰۰ سال پیش در این مزار وقف شده بود . بنای این امامزاده در محله پایین قرار گرفته است. همچنین بدنه آن به دروازه شرقی ندوشن كه تقریباً سالم مانده، چسبیده است. همچنین یك سنگ مرمری بزرگ كه عبارتی به خط نسخ روی آن نقر شده ، موجود می باشد.
گفته می شود: این آرامگاه متعلق به دو بانوی بزرگوار می باشد و در حقیقت از اصل و نسب آنها اطلاعی در دست نیست . بعضی را اعتقاد بر این است كه آنها دو زن بوده اند كه در زمان حمله مغول ، به این جا آمده اند و یكی از این دو زن دارای مقام بزرگی بوده است و دیگری خادمه اش می باشد . خادمین امامزاده و دیگر مردم محل از پدران خود نقل می كنند : پهلوی برج واقع در كنار امامزاده كه سابقاً قبرستان محل بوده است ، دو قبر بوده كه بعضی از شبها نور باران می شده است به همت یكی از اهالی و یاری دیگر مردم تصمیم می گیرند ، تا در محل كنونی ، برای این دو قبر ، مقبره ای بنا كنند . سرانجام در مدت زمان كوتاهی كار ساختمان آرامگاه به پایان می رسد در حالیكه در وسط آن دو قبر برای انتقال اجساد به مكان جدید حفرمی شود شب هنگام بانی آرامگاه در خواب می بیند كه دو زن به او می گویند : كاری به قبر ما نداشته باشید ما خودمان به قبر جدید می آئیم . صبح مردم مشاهده می كنند كه قبر قدیمی نبش شده و قبرهای جدید هم پوشیده شده است . پس از این ، اعتقاد مردم به این دو امامزاده بیشتر می شود و برای آنها نذر و قربانی می كنند و در هر شب جمعه مراسم روضه خوانی بپا می كنند.
