بازیهای محلی همدان

بازی‌های استان همدان عبارتند از:

آبجی گلبهار، آقا سلام، اتلماقویش، الك زنبه، اینچیله بادام قاجده بیردام، بازی قلاغه، تركه‌بازی، تنوره تنوره، دُرنه، دستمال گوتورده، دوز، زو، شاتی‌شوتی، صید و حصار، قاپ‌بازی، قِدبازی، كمربازی، كوف‌بازی، گوشله (كوزه)، گوی‌بازی، لنگه، مورچه‌داره، یك قل دوقل و …
اتلما قویش (همدان )
دو تن از بازیكنان مقابل هم روی زمین می‌نشینند و یكی از پاهای خود را به‌طرف هم دراز می‌كنند به‌ طوری‌كه كف پای آنها به‌هم بچسبد و پنجه ٔ پاهای آنها به‌طرف بالا باشد. بازیكنان دیگر از روی آن می‌پرند. پس از هر پرش چیزی بر ارتفاع پاها اضافه می‌شود. نوبت بعد پای دیگر خود را روی پای قبلی می‌گذارند. بعد پنجه ٔ یك دست، سپس پنجه ٔ دست دیگر به‌همین ترتیب، طبعاً هرچه بر ارتفاع اضافه می‌شود پریدن از روی آن دشوارتر می‌شود. بعد از چند نوبت برای افزودن بر ارتفاع از نیروهای كمكی استفاده می‌كنند. هركس در هنگام پریدن پایش به مانع اصابت كند، سوخته است و از بای كنار می‌رود و برنده كسی است كه بدون خطا از روی تمام موانع بپرد .
دُرنه (روستاهای اطراف نهاوند )
دایره‌ای به قطر ۴-۵ متر می‌كشند و چهارنفر روی خط می‌ایستند و چهار شلاق را زیر پای خود روی محیط دایره قرار می‌دهند. بازیكنان گروه دیگر سعی می‌كنند به این گروه حمله كنند و شلاق را از زیر پای آنها بیرون بكشند و دُرنه كنند یعنی با كمربند به آنها حمله كنند كه اگر موفق شوند افراد گروه داخل دایره پس از كتك خوردن با شلاق بیرون می‌آیند و جای خود را با گروه دیگر عوض می‌كنند .
زو (نهاوند )
بازیكنان به دو گروه مساوی تقسیم می‌شوند و زمین بازی را كه مستطیل شكل است به دو بخش تقسیم می‌كنند كه هر بخش متعلق به یك گروه خواهد بود. به قید قرعه یك گروه بازی را آغاز می‌كند. یكی از افراد این گروه باید به زمین گروه رقیب وارد شود و در حالی‌كه با یك نفس زو می‌كشد سعی كند افراد گروه مقابل را بزند و به زمین خود برگردد، بدون آنكه نفس تازه كند. اگر قبل از برگشتن به زمین خود نفس آن تمام شد یا توسط بازیكنان گروه رقیب دستگیر شد سوخته است. ولی اگر توانست كسی را بزند و برگردد آن بازیكن می‌سوزد و از بازی كنار می‌رود. این بازی تا سوختن بازیكنان یك گروه ادامه پیدا می‌كند. هر گروه كه امتیاز بیشتری كسب كند برنده است .
قِدبازی (همدان )
بازیكنان پول را به دیوار (سنگی یا آجری) می‌زنند و رها می‌كنند. هركس بتواند با این طریق و استادی خاص، پول خود را به اندازه ٔ ‘یك وجب یا چارانگی یا شستی ‘ نزدیك پول دیگران بی‌اندازد، نسبت به اندازه‌ها مقداری پول برنده می‌شود .