نودان شهری است در بخش كوهمره شهرستان كازرون استان فارس در جنوب ایران.
جمعیت شهر نودان در سال ۱۳۸۳ برابر با ۲۴۷۲ نفر بوده‌است.
از نقاط دیدنی نودان چشمه رنجان است كه در مسیر جاده كازرون به شیراز واقع شده‌است. در دامنه كوه، چشمه‌ای جوشان دارد كه آب آن بسیار گواراست. این چشمه كه سرچشمه اصلی آن از نودان است به چشمه «پیر سبز» و از آنجا به رودخانه شاپور می‌پیوندد. در فصل زمستان نیز به هنگام بارندگی حجم آب آن بسیار زیاد می‌شودهمچنین شهر نودان دارای طبیعتی فوق العاده زیبا وسرسبزمیباشددجنگلی زیبا بهمراه درختهای فراوان بلوط وسرسبزی فوق العاده چشم هربیننده ای را مخصوصا درایام نوروز به خود مجذوب میكنداز دیگر مناظر دیدنی این شهر تنگه ابوالحیات با آن طبیعت دل انگیز وكوههای سربه فلك كشیده وتراشیده اش میباشد كه سفری دلبذیر را برای مسافران پدید می آورد.به سمت جاده شیراز ،تنگه ابوالحیات به دشت زیبای ارژن منتهی میشود. بسمت جاده بوشهركه می رویم در دوطرف شهرنودان كوههای مرتفع وسرسبز دوان و سرك مشاهده میشود.جنگل زیبای دشت برم با وسعتی زیاد وطبیعتی دل انگیز از دیگر مناطق دیدنی این بخش وشهر میباشد .
غلامحسین نوذری، وزیر نفت ایران اهل نودان است. وی از سال ۷۰ تا ۷۸ نماینده دوره چهارم و پنجم مجلس شورای اسلامی بوده و در آبادانی این شهر بسیار تلاش نمودند.از جمله امكانات این شهر زمین چمن مجموعه ورزشی شهدای شهر نودان واستخر سرپوشیده وسالن همه منظوره است. گروهی از مردم نودان برای كار به عنوان كارگر فنی و ماهر در كشورهای عربی خلیج فارس به‌سر می‌برند.
پیشینه تاریخی
فرهنگ جغرافیایی ایران ج ۷ می‌نویسد: قصبه مركزی شهر نودان بخش كوهمره نودان شهرستان كارزون، در ۱۴ هزارگزی شمال كازرون در ۵۱ درجه و ۴۳ دقیقه عرض جغرافیائی واقع است و ارتفاع آن از سطح دریا ۱۰۳۲ گز و هوای آن نسبتاً گرم و آبش از چشمه و شغل مردمش قالی‌بافی و گلیم‌بافی است. جمعیت قصبه ۹۱۸ تن است.
بنا به اظهار مؤلف فارسنامه ناصری، در سال هجدهم هجری در زمان خلافت خلیفه دوم، سپاه اسلام به سرداری عثمان ابن ابی العاص، پس از فتح كازرون و شیراز، مردم كوهمره را به پرداخت جزیه وادار نمود. گزارش دیگری حاكی است كه در سال ۸۳ هجری، كردان فارس (اهالی كوهمره)، علیه حجاج بن یوسف ثقفی خروج كردند و با حمایت ازسردار یاغی او، عبدالرحمن بن محمد الاشعث كوفه را تصرف نموده و بر سراسر فارس، مستولی شدند. در سال ۱۲۹ قمری توان آن را داشتند كه با خوارجی كه منطقه‌شان را محاصره كرده بودند، نبردی سخت كنند. بنا به گزارش ابواسحق ابراهیم اصطخری در كتاب مسالك و ممالك، در فارس ۵ رم (رم به معنی اجتماع به مردم) وجود داشته است كه یكی از این روم ها، رم حسین صالح یا رم دیوان نام داشته است. این رم، از مشرق به كوره اردشیر خوره و از غرب، به كوره شاپور خوره، محدود می شده است. ابن بلخی نیز از پنج طایفه در ناحیه یاد شده، نام می برد كه یكی از آن ها، طایفه شكانیان نام دارد. مورخان سده های اولیه اسلامی، نام رود قره آغاچ كنونی را كه از كوهمره سرخی می گذرد، نهر شكان نامیده اند. عبداله شهبازی، با توجه به قرائن و شواهد و داده های تاریخی، به این نتیجه می رسد كه رم دیوان، در منطقه بوده است كه امروزه، به كوهمره شهرت دارد. به هر ترتیب، به این نام تا دوران معاصر باقی‌مانده و بخشی از كوهمره، به آن موسوم شده است. انطباق داده های تاریخی و جغرافیایی طبیعی و قبیله ای فارس، تردید باقی نمی‌گذارد كه منطقه كوهمره، همان رم دیوان یا حسین صالح اواخر ساسانی و سده های اولیه اسلامی است. در سده چهارم هجری، مهتر ایشان، آزادمردبن كوهستان كرد بوده است و این منطقه، همواره عرصه تنازع و ستیز دولت های محلی باشبانكاران بوده است. شایان یادآوری است كه قدیمی ترین سندی كه این منطقه را به نام كوهمره نامبرده، روزنامه ملاجلال منجم، در ذكر وقایع سال ۹۹۸ هجری، در زمان شاه عباس اول صفوی است. -نژاد: براساس یافته های آماری مركز آمار ایران، در سراسر خاك پهناور ایران، ۳۱ ایل بزرگ زندگی می كنند. از میان این ایل ها، تنها ایل كوهمره درفارس و دو ایل قره داغ و ارسبارانی در خطه آذربایجان و گیلان، دارای نظام قبیله ای و طایفه ای هستند. طوایف ساكن در كوهمره ثلاث (نودان، جروق و سرخی)، گرچه از هویت قومی و نژادی خود آگاهی دارند، اما زندگی درانزوا و احاطه شدن از سوی اقوام دیگر و عوارض طبیعی و جغرافیایی منطقه، موجب گردیده است تا آنان در سده های متمادی، نسبت به هویت قومی و فرهنگی خود، تا اندازه ای بیگانه گردند با اینكه دارای هویت قومی و نژادی مشترك هستند ترجیح دهند كه خود را با عناوینی جغرافیایی مانند نودانی، جروقی یا سرخی مشخص كنند. افزون بر آن، نبود راه ارتباطی نزدیك میان ساكنان سه كوهمره، موجب فاصله و احساس بیگانگی آنان به یكدیگر شده است.
-زبان: در منطقه كوهمره، گویش ویژه كوهمره ای وجود دارد و بیشتر اهالی، با این گویش كه برخی از ویژگی های باستانی راداراست، سخن می گویند. اهالی كوهمره را نمی توان لر دانست، زیرا اولاً گویش آنان لری نیست و ثانیاً عضویت یا پیوستگی نژادی با شهرستان های لر نشین مانند ممسنی و لرستان ندارند. بنا به دلایل متقن تاریخی و اسناد مستدل و مكتوب و اشارات برخی از زبان شناسان داخلی و خارجی، بی گمان گویش كوهمره ای، ادامه گویش ایرانیان باستان ویژه زبان ساسانیان است. پس بجاست كه گویش آنان را با نام واقعی آن، كوهمره ای بنامیم. سكندرامان الهی در كتاب قوم لر، به این نكته اشاره نموده است كه برخی از طوایف كوهمره، از زمان های باستان دراین منطقه، سكونت داشته اند. گویش آنان، برخی از ویژگی های باستانی را حفظ كرده است. كاوه بیات در كتاب شورش عشایر، از گویش كوهمره ای، به نام گویشی از گویش های تاتی نام برده است.
