آغاجاری شهری است در استان خوزستان . آغاجاری یا آغاجری از مناطق نفتخیز اما محروم ایران می‌باشد. جمعیت آن بیش از پنجاه هزار نفر است كه از طوایف بختیاری، ترك و عرب تشكیل شده است. اكثر مردم مهاجرینی می‌باشند كه قبل از سال ۱۳۱۷ در پی كشف نفت در طلب كار به این منطقه مهاجرت كرده و ماندگار شدند . آغاجاری با دارا بودن مخزن نفتی بالغ بر ۱۰ میلیارد بشكه نفت یكی از بزرگترین مناطق نفتخیز جهان به حساب می آمد.در ابتدا روزانه ۲۵۶۰۰۰ بشكه نفت از چاههای این منطقه استخراج می شد.این شهر دارای آب و هوایبسیار گرم می باشد گرمای هوا در تابستان ممكن است از ۵۵ درجه سانتیگراد نیز تجاوز نماید.
عملیات حفاری نفت در سال ۱۳۰۵ هجری – شمسی در آغاجاری آغاز گردیده ، چاه شماره ۳ آن در سال ۱۳۱۷ هجری –شمسی به نفت رسید و نخستین محموله نفتی آن در سال ۱۳۲۳ هجری-شمسی به وسیله خط لوله به آبادان فرستاده شد. در سال ۱۳۲۹ هجری-شمسی این نقطه با تولید تقریباً نیمی از حجم فرآورده های نفتی ایران از ۱۶ چاه عنوان بزرگترین حوزه نفتی كشور را به دست آورد. در همین ایام با ۵۹۷۷ كارمند كه ۱۷۵ نفر انگلیسی بودند و با امكانات رفاهی از قبیل یك بیمارستان ۵۰ تختخوابی ، ۳ درمانگاه ، سینما ، استخر، زمین های ورزشی گلف ودیگر تأسیسات عمومی، ناحیه ای آباد بوده است.
در سال ۱۳۳۶ با بهره برداری از ۲۳ چاه و استخراج ۵/۱۸ تا ۱۹ میلیون تن نفت آغاجاری همچنان از بزرگترین مراكز نفتی ایران به شمار می آورد و تا سال ۱۳۳۷ هجری-شمسی مقدار نفت خام استخراجی آن به یك میلیارد بشكه و در سال ۱۳۴۳ تعداد ۶۹ حلقه چاه به ثبت رسیده است .
طبق اظهارات افرادی كه سالها در این منطقه رفت و آمد داشته اند شركت نفت در آن سالها اقدام به ایجاد محیطی بسیار آباد و زیبا در این منطقه نموده .ورود به این منطقه برای افرادی عادی بسیار مشكل بوده است . همچنین تعداد خارجیان ساكن در این منطقه كه برای شركت نفت كار می كردند ، نسبتاً زیاد بوده است .
با توجه به نیاز شركت نفت به كارگران ، تعدادی از مردم از شهرهای مختلف كشور برای كار به این منطقه آمده اند و كم كم در كناره های شهر سكونت نموده اند. اولین محل مسكونی غیر شركتی در محلی به نام « حسینیه ی طالقانی » به وجود آمد كه عموماً مردم مستضعف و محروم با روی هم گذاشتن خشت و گل سرپناهی برای خود می ساختند كه شركت نفت هم با اعمال زور گاهی آن را خراب می كرد. مردم عادی حق استفاده از امكانات شركت نفت از قبیل سینما و استخر و … را نداشتند و فقط می توانستند تماشاگر تفریح خارجی ها و مهندسین باشند و فاصله ی طبقاتی در قبل از پیروزی انقلاب در منطقه مشهود بود. افرادی كه در آن سال ها در منطقه بوده اند ، به صورت مكرر از تبعیض و نابرابری صحبت می نمایند.
بعدها شركت نفت تصمیم به جابجائی كرده و مركز اداری از آغاجاری به امیدیه منتقل گردید كه با ساخت منازل شركتی در امیدیه ، زمینه های مهاجرت به آنجا فراهم می شود و به مرور كار جابجایی پرسنل و وسایل آغاز می گردد و با رفتن مردم، بسیاری از ساختمان ها ویران می شود و تعدادی خانه های قدیمی و مخروبه باقی می ماند كه در اختیار پرسنل ادارات قرار می گیرد . افول و ویرانی منطقه هم با این هجرت آغاز می شود و از آن تاریخ از شركت نفت فقط آتش چاه های نفت و دودهایی باقی ماند كه با حیات و زندگی مردم عجین شده است . تا قبل از پیروزی انقلاب به این شهر رسیدگی نمی شده است و از اختصاص امكانات به این منطقه خودداری می شده است و رژیم منحوس پهلوی شهری كه ثروت كشور را تأمین می كند و باعث آبادانی و عمران شهرهای بزرگ است را با بی توجهی به ویرانه تبدیل می كند تا مردم آن را به هجرت ترغیب كند و بتواند هر چه بیشتر شیره ی آن را بكشد و بعد از دوران انقلاب تا حدودی توجهاتی به این شهر شد ولی باز هم به فراموشی سپرده شد بخصوص بعد از تقسیم ناعادلانه ی منطقه آغاجاری كه امیدیه و میانكوه از شهر آغاجاری جدا شدند ، بطوریكه امروزه مردم شهرستان امیدیه برای رفتن به روستاهای تحت پوشش خودشان باید از آغاجاری بگذرند كه این هم در مورد خودش برای مسئولین مملكتی باید بسیار جالب و دلنشین است!! البته در یكی دو سال اخیر دولت عنایات و توجهاتی به این شهر نموده كه باعث پیشرفت هایی گردیده.
