بخش رانكوه آخرین بخش شرقی استان گیلان است . از شمال به دریای خزر ، از شرق به تنكابن مازندران ، از جنوب به رودبار الموت و رودبار حسینقلی خانی یا رودبار محمد زمان خانی و از غرب به دیلمان و لاهیجان محدود می شود . حد اصلی رانكوه در مشرق دریاسر بوده است . اما حدود صد سال است كه لنگرود و دهكده های اطراف آن از لاهیجان جدا شده و به رانكوه ملحق شده است . از آن وقت تا امروز این بخش به نام رانكوه و لنگرود خوانده می شود .پهنای آن از كناره های لنگرود تا رودسورخانی كه مازندران را از گیلان جدا می كند ، چهل چهار كیلومتر و درازای آن از مصب پلرود تا گردنه ی گون كل پنجاه و سه كیلومتر است زمین هموار و دشت آن ، از پای ارتفاعات تا كناره ی دریای خزر در امتداد املش نوزده تا بیست كیلومتر در نزدیكی سامان مازندران به سه كیلومتر می رسد و اراضی كوهستان آن شامل اشكور و سمام و شاهجان است .
شهر رانكوه در بخش رانكوه شهرستان املش واقع گردیده و مختصات جغرافیایی آن ۵۰ درجه و ۱۳ دقیقه طول شرقی و ۳۷ درجه و ۲ دقیقه عرض شمالی می باشد . از لحاظ موقعیت نسبی این شهر در منتها الیه بخش جلگه ای و ابتدای بخش پایكوهی شهرستان املش واقع گردیده و نسبت به سواحل دریای خزر نیز حدود ۱۵ كیلومتر فاصله دارد . رودخانه كیارود در حاشیه بخش شرقی شهر به صورت شمالی – جنوبی جریان دارد .
شهر رانكوه از توابع شهرستان املش استان گیلان می باشد . رانكوه نسبت به رشت ( مركز استان گیلان ) حدود ۷۳ كیلومتر فاصله دارد .
وضع توپوگرافی :
شهر رانكوه در انتهای بخش جلگه ای و ابتدای بخش پایكوهی استان گیلان واقع گردیده ، بنابراین قسمتهایی از شهر شیبدار بوده و بقیه قسمت ها تقریبا مسطح و هموار هستند . بطور كلی اراضی بخش شمالی و تا حدودی مركزی شهر همچنین قسمت كوچكی از بخش جنوبی دارای شیب تقریبا مناسب بوده ، در صورتیكه مابین قسمتهای مذكور ، راضی با شیب تند وجود دارد
