دیرزمانی است كه پای بر زمین استوار دارد . كهنسالی اش هویداست ، اما شاید نتوان گفت چند دهه است كه این آبادی مامن مردمان بوده . سخن از شواز كهنه است . كمی دورتر از روستا چشمه ای می جوشد كه بدان چشمه تلخ و شور می گویند . چشمه تلخ و شور در ۶۰ كیلومتری جنوب غربی شهر تفت است . آبی كه از چشمه می جوشد تلخ است و شور . آب مظهر مشخصی ندارد گویا از دهها و صدها منفذ در جای جای زمین آب بر می آید . منافذی گاه كوچك و نامعلوم ، گاه بزرگ كه آب با ذوق وشوق فراوان از آن بالا می آید . آب در مسیری راه می پیماید كه در حوالی اش رسوباتی رنگین به چشم می خورد . آبی تلخ و شور كه سالیان بسیار است جریان می یابد و در گذر ایام ، گذر آب بستر را فرسوده و دره ای عمیق حفر كرده . دره ای كه اكنون در بسترش آب چشمه جاری است . در دو سوی دره درختان و درختچه هایی چون گز و نی ، پوشش متراكم ایجاد كردهاند و بر سر آب سایه افكنده اند تا در مسیر پر پیچ و خمش تنها نماند . برخی خزندگان چون مار ها ، محیطی خنك و سایه زار را برای زیستن بر می گزینند تا هم از گرما پناه جویند و هم در كمین موجوداتی كوچك چون جوندگان و خزندگان كه در حوالی چشمه بسیارند ،باشند . ریزش آب سنگها را می فرساید و از دل سنگها اشكالی ویژه و خاص بیرون می كشد ، اشكالی عجیب ، منحصر به فرد و چشم نواز كه در تلفیق با پوشش گیاهی، تابلوی زیبایی را در قاب طبیعت نهاده و فرصتی باید تا از آنها سخن راند .
