سوخته كاری از هنرهای سنتی و البته فراموش شده ایران زمین می باشد كه با همت استاد ندّاف در طی حدوداً یك دهۀ فعالیت احیا گردیده است.در این هنر دقت از جایگاه بالایی برخوردارمی باشد.كوچكترین بی دقتی و حواسپرتی باعث از بین رفتن اثر به طور كامل خواهد شد.تناسب كنتراستهای اعمال شده بر روی چوب نیز از اهمیت بالایی برخوردار می باشد.در سوخته كاری از دو رنگ اصلی قهوه ای و طلایی استفاده می شود و طیف های مختلفی كه از این دو رنگ بوجود می آید ، تعیین كننده زیبایی اثر خواهد بود.خلق كنتراستهای مختلف از دو رنگی كه گفته شد و البته برقراری تناسب بین آنها ، تنها هنری است كه یك هنرمند سوخته كار پس از انتخاب شایسته طرح باید به منصۀ ظهور بگذارد. حساسیت بالا باعث می شود كه هنرمند تمام تمركز و توجه خود را در زمان انجام كار، معطوف به آن كرده و كوچكترین توجهی به اطراف نداشته باشد ؛ چون كمترین اختلاف زمانی در انجام سوخت باعث تغییر رنگ چوب و در نتیجه اختلاف در كنتراستها شده و یا اینكه باعث فرو رفتن نوك بسیار داغ هویه در چوب شده و اثر را از بین خواهد برد.نفس نیز در هنگام انجام سوخت حبس می شود تا كنترل بیشتری بر روی چوب و هویه اعمال گردد.