در اصطلاح فارسی ضریح را صندوقی بر قبر و حفاظی گرداگرد قبر معنا كرده اند. در فرهنگ فارسی امروز چنین آمده است: ضریح صندوق مشبكی است كه بر روی مزار اولیا و قدسیان نصب می كنند. به یقین شاهكار هنر فلزكاری ایران را باید در ساخت ضریح و درهای اماكن متبركه دانست كه یكجا مجموعه ای از هنرها با هنرمندی چند صنعتگر شكل می گیرد تا در نوع خود اثری برجسته و ماندگار را پدید آورد.
معمولا برای ساخت ضریح، گروهی از نخبه ترین فلزكاران گردهم می آیند تا حسب تخصص خود، كار تهیه زیرساخت، زرگری، قلمزنی، مشبك كاری، میناكاری و غیره را زیر نظر مدیر مسئول كه برای این امر خطیر تعیین شده، به انجام رسانند.نكاتی كه در ساخت ضریح باید رعایت شود: عامل تقدس، استفاده نكردن از صورت در نقوش، كتیبه های قرآنی و طلا، آوردن سوره های یاسین، الرحمن» آیه تطهیر، آیه نور، عددهای بكار رفته و سمبل آن ها، ذكر نام بانی و تاریخ ساخت آن و علامتی به عنوان شاخص ضریح.ضریح از نظر فرم، محفظه ای است مكعب مستطیل با عرض و طول و ارتفاع متغیر كه اغلب پلان آن مستطیل است و در نگاه اول چون اتاقكی فضای داخل مقبره را از اطراف جدا كرده است.
اجزاء متشكله ضریح به ترتیب بدنه و اسكلت، پیكره های سنگی، ستون ها، پایه ستون، گوی ماسوره ها، لچكی ها، ترنج ها، كتیبه های نقره، حواشی برجسته كاری، كتیبه های طلا مشبك های طلایی، زهوارها، میخ های تزیینی، گلدان ها، نقاشی های داخل ضریح و پارچه روی سقف مزار می‌باشد. این چنین است كه در بسیاری از اماكن متبركه ایران و دیگر كشورهای جهان، ضریح های زیبایی، حاصل تلاش چندین ساله گروهی از فلزكاران ایرانی، در ابعاد پرشكوه آن ظاهر می شود.ساخت ضریح هشتمین پیشوای شیعیان جهان امام رضا(ع) و حضرت رقیه(س) از جمله نمونه هایی است كه ضریح سازان هنرمند ایرانی، هنر والای خویش را همراه با ارادت و اخلاص عرضه داشته اند.
