شعربافی بواقع همان پارچه بافی است كه جولائی نیز گفته می شود در فرهنگ فارسی شعر به معنای موی انسان و یا حیوان می باشد و به بافنده این كار موباف یا موتاب گفته می شود. اگر بخواهیم تاریخ شعر بافی كه همان پارچه بافی است را دنبال كنیم باید گفت از آن زمان كه انسان سعی كرد تا خود را از آسیب سرما و گرما محفوظ دارد و نیاز به تن پوش را احساس نمود، ابتدا با نی ، استخوان حیوانات ، تیغ ماهی ، سوزن و از الیاف گیاهی ، نخ مورد نیاز خود را تهیه و از برگ و پوست درختان و حیوانات پوششی برای خود فراهم نمود روند تكاملی به تدریج ادامه یافت و بشرتوانست به وسایل و ابزار جدیدی دست یابد و از همان زمان پایه صنعت نساجی و پارچه بافی گذارده شد.تاریخ دقیق اولین دستگاه بافندگی معلوم نیست ، شاید بتوان گفت هنر پارچه بافی در ایران قدمت چند ساله دارد .در حال حاضر حدود ۵۰ دستگاه شعر بافی در محله ها و كارگاههای قدیمی شهر كاشان فعال می باشند .مواد اولیه این دستگاهها ، ابریشم طبیعی می باشد كه نوسان قیمت ابریشم در طول سال به كم و زیاد شدن تعداد دستگاهها كمك می كند.پارچه های شعربافی كه در خود شهر و كارگاههای خصوصی تولید می شود ، بیشتر به مناطق غرب و كردنشین كشور فرستاده می شود و ابعاد مختلفی دارد بعنوان مثال كارهای معروف به:– ۲ ذرع حدوداً ۲ متر بصورت مربع– ۷ چارك ۱۷۵ سانتیمتر بصورت مربع– ذرع و نیم ۵/۱ متر بصورت مربعولی پارچه های تولید شده در این مركز را بیشتر توریستها بعنوان روسری و شال گردن و برای روی میز و مبل خریداری می كنند . در حال حاضر یك دستگاه شعر بافی در مركز هنر های سنتی مشغول بكار می باشد.