راه های كهنی كه در پیرامون منطقه میبد وجود دارد از عوامل حیاتی پیدایش ، تكوین و توسعه این شهر بوده اند . میبد بر سر چند شاهراه سرزمینی قرار داشت ، نخست شاهراهی كه از جنوب غربی میبد می گذشت و از دوران كهن ، ری را به كرمان متصل می كرد . در مسیر غربی كه به راه كربلا مشهور بود ، راهی كنارگذر به نام اربون قرار داشت ، كه احتمالا از آن برای ترابری كاروان ها استفاده می شد . راهی دیگر از جنوب میبد ، پس از گذشتن از ندوشن و ابرقو به اصطخر در فارس می پیوست . میبد از راه اردكان به طبس در خراسان و از آن به شمال و شمال شرقی یعنی شهرهای سمنان ، دامغان ، شاهرود و سرزمین مازندران متصل می شده است . راه مستقلی نیز از میبد به اصفهان می رفت كه قسمتی از آن در فاصله میبد تا عقدا منطبق با شاهراه ری – كرمان بود و سپس از آن جدا می شد . شبكه ای كه از آمیزش یا ارتباط با این راه ها در اطراف میبد ایجاد شده بود ، این شهر را به كانون مهمی در نظام بازرگانی سرزمین یزد بدل كرده بود و از همین رو تاسیسات خدماتی فراوانی برای كاروان ها و ابنیه خیریه و عام المنفعه نیز برای اسكان و تغذیه مسافران در شهر به چشم می خورد . در میبد دو مجموعه كاروانی وجود دارد. مجموعه نخست (( كچلك )) است كه در مدخل غربی شهر و به فاصله حدود ۳ كیلومتری شارستان در كنار شاهراه ری به كرمان واقع شده و امروزه به حالت متروكه و نیمه ویرانه در آمده است . این مجموعه از یك جوی آب ، آسیاب ، رباط ، آب انبار ، اصطبل روباز و برخی مانده های ساختمانی مبهم تشكیل شده است . به نظر می رسد كه این مجموعه كاروانی در گذشته های دور دارای اهمیت فراوان بوده است . اظهار نظر دقیق درباره پیشینه تاریخی و سیر تكوین و توسعه آن مستلزم كاوش ها و بررسی های معماری است ولی از روی ویژگی های معماری ، كالبد ، شیوه و فنون ساخت آن می توان چنین استنباط كرد كه در دوران آل مظفر رونق داشته است.