از لحاظ باستان شناسی شهریار را عمدتا با محوطه معروف قره تپه می شناسند. این تپه در سال ۱۹۵۶ توسط برتون بروان از موزه لندن مورد مطالعه و اقدام به حفر گمانه های آزمایشی نموده و در سال ۱۹۷۹نتیجه آن را به چاپ رسانید . در حفر گمانه ها تعدادی ابزار سنگی ، تیغه های فلینت ، مهره سرودك و تعدادی ظروف منقوش سفالی را ضمن كاوش بدست آورد ولی در بررسی های همه جانبه و مطالعه سفالهای سطح تپه قدمت این تپه به هزاره های چهارم و پنجم پیش از میلاد می رسد . قره تپه در دوران سیلك و حصار بوده است در جریان حفاری یك كاسه پایه بلند بدست آمده كه پس از بازسازی ظرف شسته و برای خشك شدن كنار یك بخاری برقی گذاشته شد پس از گذشت چند دقیقه تمام فضای اتاق با بویی شبیه به بوی گل یاس آكنده شد كه توضیحی كه در این باره منتشر می شود، احتمالا گل هایی را در آب ریخته و تكان می دادند تا عصاره گل با آب مخلوط شود سپس این آب را داخل كاسه می رختند اگر این كار در یك دوره زمانی مكررا انجام می شد مقداری از عصاره گل جذب خلل فرج سفال شده و شستن و خشك شدن مجدد كاسه می تواند باعث ظهور مجدد عطر گل حتی پس از گذشت هزاران سال گردد اگر این تفسیر درست باشد روشنگر این است كه مردم آن زمان چیزی شبیه به عطر اولیه را دوست داشتند. در قره تپه همچنین كشف یك سیستم فاضلاب خوش ساخت به چشم می خورد این سیستم فاضلاب از یك كانال تشكیل شده بود كه در حدود ۲ پایی زیر كف باستانی و متصل به قرار دارد و به یك گودال پر از سنگ منتهی می شود این زه كشی نزدیك به لبه تپه قرار دارد و به شیب خارجی تپه ختم می شود كه موارد محدودی از آن در سایر محوطه ها گزارش شده است . لازم بذكر است كه این تپه به شماره ۲۲۵۶ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است .