دماوند ارتفاع از سطح دریا ۱۹۶۰ متر و جمعیت آن ۳۶۷۰۸ نفر است. شهرستان دماوند در شرق استان در مسیر تهران به فیروزكوه قرار گرفته است. این شهرستان به دلیل وجود آثار تاریخی و سابقه سكونت از یكسو و وجود شرایط آب و هوایی مناسب در تابستانها و جاذبه های طبیعی از سوی دیگر؛ در جهانگردی استان دارای نقش و اهمیت است. این شهرستان با مساحتی حدود ۱۸۸ هزار هكتار در میان شهرستانهای فیروزكوه، آمل، ورامین، گرمسار و تهران قرار دارد و منطقه ای كوهستانی است كه متوسط ارتفاع آن از سطح دریا حدود ۲۰۰۰ متر است. از میزان ۱۸۸هزار هكتار مساحت شهرستان، ۸۳ درصد جزو منابع ملی و ۱۶ درصد جزو زمینهای كشاورزی و حدود یك درصد بقیه نیز جزو حوزه شهری است. طبیعت دماوند شامل تنوع گونه های كمیاب میباشد و دارای جانورانی همچون كل، بز، میش، پلنگ به عنوان عمده ترین حیوانات موجود حیات وحش شهرستان و علاوه بر آن پرندگان گوناگونی نظیر كبك، تیهو، كبك دری، پرندگان شكاری مانند عقاب طلایی، قرقی، دلیجه میباشد. این شهرستان از لحاظ كشاورزی نیز بسیار حائز اهمیت بوده و بخش قابل توجهی از محصولات كشاورزی مورد نیاز استان تهران را تامین میكند؛ و از معروفترین محصولات آن میتوان از سیب دماوندی نام برد. آثار تاریخی و فرهنگی موجود در شهرستان دماوند نیز از دید آنوبانینی نمایشگر قدمت تاریخی این منطقه از استان تهران است. برج و مقبره شبلی كه مربوط به قرن ۵ هجری قمری است، معروف ترین بنای تاریخی ناحیه بوده و قلعه باستانی گل خندان كه در دوره ساسانی ساخته شده، از دیگر آثار تاریخی شهرستان دماوند است. مساجد، امام زاده ها و بقعه ها كه به سده های مختلف تعلق دارند، نیز در قسمت های مختلف شهرستان دماوند پراكنده شده اند و از جمله آثار تاریخی استان تهران به شمار می آیند. چند دهه قبل نزدیك شهر دماوند دو ظرف سفالین قرمز رنگ، بدون پایه به طور اتفاقی به دست آمد. قسمتی از ظرف به شكل سر گوزن بود و نیز در همین مكان دو سكه از فرهاد دوم (۱۳۸ پ.م) و مهرداد دوم (۸۸-۱۲۳ پ.م) اشكانی كشف شد. همچنین روی یك مهر ساسانی كه در دماوند كشف شد، نام دمباوند حك شده است. در متون اسلامی نیز نام این محل به صورت دنباوند آمده است. شاهنامه فردوسی را میتوان در شمار اسناد قدیمی كه از دماوند نام برده است، به شمار آورد. فردوسی بارها از این شهر در شاهنامه نام برده است. كوه دماوند آشیانه سیمرغ، محل پرورش زال، محل به بند كشیده شدن ضحاك مار دوش توسط فریدون و محل و قوع بسیاری از اسطوره های ایرانی است.