در ابتدای ورودی به محوطه شهر قدیم بوزجان در ضلع شمال شرقی و در میان قبرستان قدیمی بر روی تپه ای كم ارتفاع بنای آجری مقبره عالم بزرگ (شیخ ابوذر) بوزجانی واقع شده است. شیخ ابوذر بوزجانی از ریا ضیدانان، شعرا و عارفان بزرگ عصر سامانی و اوایل دوران غزنوی است كه در زمان حیات از شهرت بسیاری بر خورد دار بوده تا به آن حد كه خواجه عبداله انصاری به او لقب" خداوند كرامات ظاهر" اعطا فرمود. وفات شیخ ابوذر به سال ۳۷۰ هجری ذكر شده است. امروز مقبره او در شمال شهر قدیمی بوز جان قرار دارد. آرامگاه این عالم بزرگ مشتمل بر ایوان ورودی فضای داخلی ساده ای بود كه در دوره قاجار ساخته شده و در كنار همسر و یكی از مریدانش آرمیده است كه امروزه بنای آن جمع آوری و فعلاً بصورت مقبره ای روباز و حصار شده درآمده است. نمای بیرونی آرامگاه آجری است و سقف آن نیز به صورت ضربی با خشت خام و به شكل نیمه استوانه ای بر روی دیوارهای جانبی استوار است. در وسط آرامگاه قبر ابوذر بوزجانی قرار دارد و قبر سمت چپ متعلق به همسر شیخ ابوذر بوژگانی است كه از معاریف و نیكان زمان خود بوده و در جوار حضرتش مدفون شده است. آنقدر ابوذر بوزجانی در تصوف و عرفان دارای شهرت و آوازه شده بود كه پادشاه غزنوی به همراه فرزند خردسال خود به نام محمود به دیدار بوزجانی رفت. سبكتكین، پادشاه غزنوی هنگامی كه با فرزند خردسال خود به دیدار بوزجانی رفت و در آنجا مورد پند و اندرز بوزجانی قرار گرفت، با وجود نصیحت های درشت بوزجانی، صحبت هایش به دل محمود نشست. سرانجام شیخ ابوذر بوزجانی در سال ۳۷۰ هجری قمری دار فانی را وداع گفت و در صحن مسجد جامع بوزجان به خاك سپرده شد. مقبره وی از دیرباز تاكنون مورد توجه مردم تربت جام بوده و به عنوان یك زیارتگاه آنرا ملاقات می كنند.