در دهه پنجاه هیئتی از باستانشناسان انگلیسی طی چند فصل در محوطه باستانی و تاریخی «غبیرا» كاوشهای مهمی انجام داد. این هیئت به سرپرستی دو متخصص باستانشناسی دوره اسلامی بنام های «ج. فهروری» (G.Fehervari) و «اچ بیوار» (H.Bivar) بخشهایی از شهر مهم اسلامی غبیرا را حفاری كرد. «غبیرا» كه روزگاری شهری بزرگ و معمور بود، در حال حاضر بعنوان شهری ویران شده و متروك در ۱۱ كیلومتری غرب بهرامجرد و در محل تلاقی دو رودخانه چاری و غبیرا و در ۷۰ كیلومتری جنوب كرمان واقع است. گرچه این مكان تاریخی بیشتر بعنوان یك محوطه اسلامی شهرت دارد اما هیئت انگلیسی در قسمت شمالی شهر اسلامی، آثاری از ادوار پیش از تاریخ، قابل مقایسه با آثار مكشوفه در «تل ابلیس» و «تپه علی آباد» نیز كشف كرده است. شاخص‌ترین آثار شناخته شده در غبیرا متعلق به عصر سلجوقی است و به مقدار قابل توجهی اجزاء و عناصر معماری و آجر نوشته‌های حاوی علائم تزئینی و كتیبی كوفی، همچنین اشیاء سفالی و شیشه‌ای از قرون پنجم و ششم هجری ضمن كاوشها بدست آمده است. سكه‌های مكشوفه از دوره ساسانی تا سكه‌های مسی و برنزی مربوط به آل مظفر (قرن هشتم هجری) دلیل براستمرار تمركز و سكونت در غبیراست كه حتی تا دوره صفوی و قاجار نیز ادامه داشته است.