روستای اینی

روستای اینی نام محلی (اینی كندی) از توابع دهستان اینی؛ بخش مركزی و یكی از روستاهای پرجمعیت شهرستان گرمی می باشد. اگر نگاهی به تاریخچه مختصر این روستا داشته باشیم وبه چندین سال قبل برگردیم در می یابیم كه ساكنان اولیه این روستا عشایر بوده اندو همیشه از ییلاق به قشلاق (سردسیروگرمسیر) و بالعكس درحال كوچ بوده اند. ییلاق (سردسیر) آنها دامنه های كوهستانی و مراتع روستای اینی بوده وقشلاق آنها دهكده ای به نام شوردرق (شوردره كندی) بوده كه درباره این ده توضیحات بیشتری می دهیم: این ده در هفت كیلومتری شهرستان گرمی و در مجاورت راه ارتباطی گرمی به بیله سوار و پارس آباد و نزدیكی روستای (هاچاكند) واقع شده است. اگر بخواهیم موقعیت دقیق این روستا را بیان نماییم، از سمت شمال  به روستای (شكراب) از سمت جنوب به روستا های (كله سر)، از سمت شرق به روستاهای (قزل گونی-شكرلو- سیدلر- نقاره) و از سمت غرب به روستاهای (هاچاكند-ساری نصیرلو ) محدوداست. تقریبا  صد سال پیش هیچ گونه زمین زراعی در این روستا وجود نداشت یعنی كل زمین های این روستا زمین بایر بود. بعدها زمینهای منطقه توسط اهالی از مالك خریداری شده است.

روستای اینی دارای جاذبه های گردشگری متعددی است. برای آشنایی بیشتر به معرفی برخی ازجاذبه های گردشگری روستا و منطقه میپردازیم.

اینی قالاسی

در روستای اینی در بالای قله ای كه شیب تندی دارد مكانی است كه به وسیله دیوارهایی محصور شده است  و در داخل آن حوضهای آبی خودنمایی می كند. زمین این محل پر از آهك و برخی مصالح تركیبی دیگر است این محل را مردم منطقه سالهاست با نام قلعه می شناسند هرچند مشخص نیست كه قلعه در چه زمانی ساخته شده ولی در دامنه این قلعه و محل فعلی روستاهای اینی  آبادی هایی وجود داشته كه یكی از مهمترین آنها دیگه بر بوده پس مشخص می شود كه قلعه متعلق به این شهر و آبادی های اطراف بوده است . قلعه اینی دارای سه حوض بوده كه عمقشا ن از 2 متر تا 40/3 متر می باشد و طول و عرض هر كدام هم به ترتیب حوض شرقی 50/3×20/4 متر می باشد . در اطراف قلعه به مقدار قابل توجهی سنگهای تراشیده، ملات ساروج، سفالهای شكسته، تكه آجر، و آجر صاف و....پراكنده اند. در سمت جنوب غربی قلعه قبور تاریخی زیادی وجود دارد كه در سالهای اخیر اغلب مور تجاوز حفاران غیر مجاز قرار گرفته اند. خود قلعه و ارتفاعات اطراف آن از نظر شكل ظاهری به قلعه بابك كلیبر شباهت زیادی دارد.

دیگه بر  (شهر باستانی)

شهر دیگه بر (دیگه بار، دیگ آوار) این منطقه در دامنه كوه شین آوار ودر قسمت شمال غربی روستای فعلی اورتا اینی و در جنوب روستای قوزلو  در مكانهایی كه امروزه دیگه ور ،قارغادولانماز، بولانی و جین لو دره نامیده می شود قرار داشته است. این مكان امروزه تبدیل به اراضی كشاورزی شده ولی اغلب اهالی از وجود دیوارهای سنگی در این محل سخن به میان می آورند. در دهه های اول قبل از انقلاب كه كار حفاری های غیر مجاز به صورت یكی از مشاغل  مردم منطقه در آمده بود ه این شهر و قبرستانهای اطراف آن بارها وبارها مورد تجاوز حفاران غیر مجاز قرار گرفته و اشیاء گوناگونی چون مجسمه، عتیقه جاتی از آن به غارت رفته است . در منابع چیزی در مورد این شهر یافت نشده و آنچه باقی است سخنانی است كه سینه به سینه از گذشتگان  رسیده است كه همه حكایت از امنیت این شهر و اخلاق و رفتار خوب و صمیمی  مردم آن دارد. گویا در منابع (جغرافیایی- تاریخی) شوروی سابق نام آن ثبت شده كه نیاز به تحقیق بیشتری دارد.

اسماعیل بلاغی

یكی ازچشمه های زیبا ودیدنی است كه آب گوارا دارد.

یخچال طبیعی اینی:

این غار در شمال روستای  اینی علیا و در كوه گزرون واقع میباشد یعنی حدود یك كیلومتری این روستا قرار دارد.

تنها مطالبی كه میتوان در مورد این پدیده خدادادی در این روستا نوشت این است كه شما میتوانید در یك روز  گرم وارد این غار شوید و دمایی متفاوت با دمای بیرون یعنی در حد صفر درجه را تجربه كنید.در ده سال قبل امكان ورود به داخل این یخچال وجود داشت اما به دلیل زلزله هایی كه در این منطقه رخ میدهد دهانه ورودی ان كوچك شده است.

طبق شواهد و حرفهای بزرگان و ریش سفیدان این منطقه این غار یا همان یخچال طبیعی دراری دو دهلیز مجزا بوده است.

در قدیم بدلیل عدم وجود یخچال  و لوازم خنك كننده در فصل تابستان از یخ این مكان استفاده می نمودند و به دلیل عدم وجود آگاهی و دانش لازم این مكان را یك معجزه میدانستند و هنگام داخل شدن در آن تكه ای نان یا اشیاء دیگر در این مكان قرار میدادند. به ادعای چندتن از اهالی دو مار سفید و بزرگ در این مكان دیده شده اند، كه شاید این نان گذاشتن و غیره برای این باشد كه خود را از گزند مار ایمن نگاه دارند.

كوه آیدین چالان:

این كوه در قسمت شمالی روستا و چسبیده به كوه قله میباشد. دلیل اصلی نامگذاری این مكان به این خاطر میباشد كه فردی به نام آیدین در زمان قدیم (حدودا پنجاه یا شصت سال پیش) علفهای خودرو این كوه را با (دریاز و داس) درو كرده و بعنوان آذوقه دام برای فصل سرما و زمستان ذخیره میكرده است به همین دلیل (آیدین چالان) نامگذاری شده است. قسمت سیاه رنگ یا همان خاك بدون علف  این كوه  از زمان حمله روسها به ایران یا به قول محلی از زمان (نیخولوف) به یادگار مانده است زمانی كه نجف قلی خان با توب به این نقطه شلیك كرده است. از آن موقع به بعد این نقطه پوشش گیاهی خود را از دست داده است. قسمت های مهم این كوه عبارتند از 1- (باش یول) به معنی راه بالایی است  از انجایی كه طرف پشتی این كوه از صخره سنگهای بزرگ تشكیل شده است و بغیر از این راه هیچ راه ارتباطی به كوه (گزرون) و (كوه بزداغ)  كه همان یخچال طبیعی است وجود ندارد تنها راه ارتباطی این كوه به (كوه بزداغ ) و كوه (گزرون) میباشد. 2- (اورتا یول) به معنای راه وسطی میباشد. در قسمت وسطی این كوه و بالای صخره های سنگی قرار دارد. به عبارت دیگر راه میانبری برای رفتن به كوه های (گزرون) و (بزداغ) میباشد كه عرض آن حدود 30 یا 40 سانتی متر میباشد و فقط امكان رفت و آمد انسان وجود دارد. 3- (قره قوش اوچن): در سمت چپ این كوه صخره عظیمی رو به كوه گزرون وجود دارد. بلندی این صخره حدود 40 متر میباشد.

جنگل  تفریحی اینی

این جنگل به مساحتی ده هكتار می باشد كه دارای طبیعت گوناگونی می باشد.

آداب و رسوم:

روستای اینی همه ساله در روز ششم محرم میزبان عزاداران حسینی می باشد كه از گوشه و كنار خاك پاك ایران زمین گرد هم می آیند و در مسجد غریبان تجمع میكنند.

موقعیت جغرافیایی و مكانی روستا:

روستای اینی در ۳۸ درجه و ۵۹ دقیقه عرض جغرافیایی و ۴۸ درجه و ۹ دقیقه طول شرقی واقع شده‌است. فاصله این روستا از شهر گرمی حدود ۱۰ كیلومتر است. روستای اینی در مرز ایران با جمهوری آذربایجان واقع شده‌است. روستای اینی از شمال به جمهوری آذربایجان، از جنوب به روستای قوزلو (مغان)، از شرق به روستای آلایله و بی اره و از غرب به روستای چلك متصل است.