شهر تاریخی سیمره در حاشیه جنوب شرقی شهرستان دره شهر به عنوان مهمترین و بزرگترین محوطه تاریخی استان ایلام پذیرای گردشگران است. پس از ویرانی ماداكتو و افول آن در زمان هخامنشیان، این شهر دوباره با نام سمیره در دوران ساسانیان به شكوفایی رسید؛ مورخان و تاریخ نگاران در گذشته و حال هر كجا كه نام ایلام برده می شود از سیمره به عنوان شهر باستانی نام می برند، این شهر احتمالا مركز ولایت مهرگان كَذَك (مهرجانقَذَق) بوده است به عبارتی پایتخت تابستانی آن دوره به شمار می رفته است. عرصه باقی مانده از این شهر تاریخی بیش از شصت هكتار است و به نظر می رسد كه در زمان آبادانی دست كم صد و بیست هكتار وسعت داشته است. این شهر با نامهای متعددی چون ماداكتو، مهرجان كده، مهرجان قذق و مهرگان كده شناخته شده است. شهر باستانی سیمره از اولین آثار ثبت شده در فهرست آثار ملی ایران است.
به نظر می رسد این شهر به علت وقوع زلزله ای در سال ۳۳۴ هجری قمری تخریب و خالی از سكنه شده است، البته گفته میشود مردم این شهر قبل از وقوع زلزله شهر را ترك كرده بودند، اینكه مردم این شهر چگونه وقوع زلزله را پیش بینی كرده اند هنوز معما است. در این شهر گچبری های منحصر به فردی به دست آمد كه در نوع خود بی نظیر هستند. خانه اربابی، بنای مسجد، اماكن حاشیه سیل بند و اماكن مسكونی حاشیه نشین شهر، از مكانهایی هستند كه در طی ۹ فصل در این محوطه تاریخی كاوش شده اند. همچنین در این شهر قدیمی، مداركی به دست‌آمده كه نشان می دهد در «سیمره » مراكز صنعتی وجود داشته و سفالگری و شیشه سازی بسیار رایج بوده است، بقایای كوره های سفالگری و شیشه سازی مدارك بسیار مهمی است كه نشان می دهد بخشی از اقتصاد این شهر از طریق این دو صنعت تأمین می شده است. بخشی از یافته های بسیار مهم دیگر در «سمیره»، مسجدی است كه از دل خاك بیرون آمده و نشان می دهد كه این بنا، یكی از اولین مساجد دوران صدر اسلام در ایران بوده است. مصالح بنا از سنگ و گچ است و تاق هایی كه روی بناهای ورودی معابر ساخته شده، همه گهواره‌ا ی هستند، شبستان و ایوان مسجد با گچبری های بسیار زیبا تزیین شده و دارای یك حیاط مركزی است. در شهر سیمره نشانه هایی از قوس ها و انحناهای طاق در ویرانه ها به چشم می خورد و نیز سایه روشن هایی از خیابان بندی و كوچه ها، سیستم شبكۀ ارتباط شهری در این بافت مشهود است. طبق نظر مورخان و سفرنامه نویسان كه سیمره را دیده بودند این شهر متجاوز از پنج هزار خانه داشته و آنرا مشابه شهر سیروان نام برده اند با این تفاوت كه در اینجا ساختمان های بیشتری را ذكر كرده اند كه بزرگی شهر را می رساند، و همچنین در سیمره ساختمان ها به هم فشرده نبوده اند كه از اینرو مسیر خیابان ها، بازارها، محل كاروانسراها و عمارات به خوبی آشكار بوده اند.
دره سیمره از دیرباز به لحاظ ویژگی های طبیعی، اجتماعی و اقتصادی و موقعیت خاص خود همواره مورد توجه گروه های انسانی بوده است. شهر سیمره و پل گاومیشان بزرگ ترین پل تاریخی غرب كشور در شهرستان دره شهر نامزد ثبت در فهرست آثار جهانی نیز می باشند.
