آرژانتین الان چه فصلی است

كشور آرژانتین پهناور، و جغرافیای آن متنوع است. كل مساحت آرژانتین (به غیر از مناطق مورد ادعای جنوبگان) به این شرح است:

    (مساحت) كل: ۲۷۶۶۸۹۰ كیلومتر مربع
    (مناطق) خشكی: ۲۷۳۶۶۹۰ كیلومتر مربع
    (مناطق) آبی: ۳۰۲۰۰ كیلومتر مربع

این كشور به لحاظ سنتی به نواحی متمایز اصلی متعدد جغرافیایی تقسیم می‌شود:
نواحی جغرافیایی

    پامپاس: دشت‌های غربی و شرقی از بوئنوس آیرس از جمله حاصلخیزترین نقاط در دنیا می‌باشند. آن‌ها كه پامپای مرطوب نامیده می‌شوند، بیشتر نواحی ایالات، بوئنوس آیرس و كوردوبا، و بخش‌های عمده‌ای از استان‌های سانتا فه و لا پامپا را می‌پوشانند. بخش غربی لا پامپا و سن لوئیزنیز دارای دشت‌های (پامپای خشك) هستند، اما آن‌ها خشكتر هستند و بیشتر برای چرای دام استفاده می‌شوند. رشته كوه كوردوبا در استان همنام خود (كه تا سن لوئیز امتداد دارد)، مهم‌ترین شاخصه جغرافیایی پامپاس است.

كوه‌های پاتاگونیا

    گرانچاكو: ناحیه گرانچاكو در شمال كشور محل كشت عمده دیم/ آبی فصلی پنبه و پرورش دام‌های اهلی می‌باشد. این ناحیه استان‌های چاكو و فورموزا را تحت پوشش قرار می‌دهد. این ناحیه از جنگل‌های نیمه گرمسیری، زمین كم دارو درخت، و برخی زمین‌های مرطوب پوشیده می‌شود كه وطن تعداد زیادی از انواع گونه‌های گیاهی و جانوری است. استان سانتاگو دل استرو در ناحیه خشك كتر گرانچاكو قرار گرفته‌است.
    مزوپوتامیا (بین‌النهرین): سرزمین بین رودهای، پارانا و اروگوئه بین‌النهرین نامیده می‌شود و شامل استان‌های كورینتس و استان انتره ریوز| انتره ریوز می‌شود. این منطقه به صورت زمین‌های همواری است كه برای چرای دام و رشد گیاهان مناسب است، و سرزمین‌های مرطوب ایبریا در مركز كورینتس قرار دارد. میسیونس گرمسیری تر است و دارای ویژگی جغرافیایی سرزمین‌های مرتفع برزیل می‌باشد. این ناحیه دارای خصوصیت جنگل‌های بارانی نیمه گرمسیری و آبشارهای ایگوآزو است.
    پاتاگونیا: زمین‌های استپ پاتاگونیا، در استان‌های استان نوكوئین| نوكوئین، استان ریو نگرو| ریو نگرو، استان چوبوت| چوبوت و استان سانتا كروس، آرژانتین| سانتاكروز با خاستگاهی سه‌گانه می‌باشند. بیشتر این نواحی نیمه بایر در شمال تا سرد و بایر در حدود جنوب است، اما جنگلهایی در حواشی جنوبی آن رشد می‌كنند كه سطح آن‌ها با دریاچه‌های متعدد و بزرگی پوشیده شده‌است. تییرا دل فیوگو سرد و مرطوب می‌باشد كه تحت تأثیرات اقیانوسی هوای آن معتدل شده‌است. به پاتاگونیای جنوبی (در حوالی جنوب ریو نگرو با رودخانه‌ای به همین نام، و نوكوئین) نیز به عنوان كوماهوئه (كاربرد آن معمول نیست) اشاره می‌شود.
    كویو: بخش مركزی غرب آرژانتین كه غالباً با كوهستان‌های سربه فلك كشیده آند پوشیده شده‌است. به سمت شرق در این ناحیه، منطقه‌ای بایر قرار دارد كه به كویو، آرژانتین| كویو معروف است. با آب شدن یخ‌ها از فراز این كوه‌ها ستون فقرات سرزمین پست واحه‌های آبیاری شده تشكیل می‌شود، در مركز آن یك ناحیه غنی كشت میوه و انگور در استان مندوسا و استان سن خوآن وجود دارد. بیشتر نواحی شمالی بیشتر در اثر وقایع جغرافیایی در استان لا ریوخا، گرمتر و خشكتر می‌گردند.
    نوآ یا نورواسته: این منطقه به‌طور متوسط بلندترین ناحیه‌است. چند رشته كوه موازی، و تعدادی از قلل مرتفعتر از ۲۰۰۰۰ فوت در آن این منطقه پوشش داده‌اند. این رشته كوه‌ها در گستره جغرافیایی به سمت شمال گسترده‌تر می‌شوند. این مناطق با دره‌های بارور رودخانه‌ای پوشیده می‌شوند، كه مهم‌ترین نمونه‌های آن، دره‌های كالچاكوئ در استان‌های استان كاتاماركا| كاتاماركا، ایالات، و استان سالتا می‌باشند. استان دیگر شمال آن استان خوخوی نزدیك بولیوی است كه عمدتاً در داخل جلگه آلتیپلانو دركوه‌های آند مركزی واقع شده‌است. مدار رأس‌الجدی از شمال این منطقه عبور می‌كند.

رودها و دریاچه‌ها
Costanera-posadas-2.jpg
رودخانه‌ها

رودخانه‌های اصلی در آرژانتین عبارتند از: پیلكومایو، سان خوان، دساگوادرو، دسه آدو، پاراگوئه، برمه خو، كلرادو، ریو نگرو، سالادو، اروگوئه، و بزرگ‌ترین آنها، پارانا، دو رود اخیر پیش از رسیدن به اقیانوس اطلس با یكدیگر تلاقی كرده و دهانه ریو د لا پلاتا را تشكیل می‌دهند.

رودخانه‌های مهم از لحاظ منطقه ای عبارتند از: آتوئل و مندوسا در استان مندوسا، چوبوت در پاتاگونیا، ریوگرانده در هوخوی، رود سان فرانسیسكو در سالتا

سایر رودها: نئوكن، لیمای، ترسه رو، ایگواسو، ماتانزا، سان خاویر، كاركارانیا، توپونگاتو، سانتاكروز، سنگوئر، آلومینه، كولون كورا، كورینته، لوخان، ركونكوئیستا، موخوتورو، تونویان، دیامانته، فلیسیانو، كوارتو
دریاچه‌ها

دریاچه‌های متعددی در آرژانتین وجود دارد، كه تعدادی از آن‌ها در پاتاگونیا واقع شده‌اند. در میان این دریاچه‌ها، آرخنتینو و ویدما در سانتاكروز، ناهوئل هوآپی در ریو نگرو و فانیانو در تییرا دل فیوگو، و كلهوی هوآپی و موسترز در چوبوت هستند. دریاچه بوئنوس آیرس و اویگین/ دریاچه سن مارتین با كشور شیلی مشترك است. مارچیكیتا، كوردوبا، بزرگ‌ترین دریاچه شور در این كشور می‌باشد. مخازن متعددی از آب در اثر سدها در این كشور وجود دارد. آرژانتین از فصول داغ بهاری، همچون در ترماس دریو هوندو با دمای بین c°۳۰ و c°۶۵ برخوردار است.[۱]
نواحی ساحلی و دریاها

آرژانتین دارای ۲۶۶۵ كیلومتر (۱۵۶۵ مایل) نوار ساحلی است.[۲] این سكوی قاره به‌طور غیرعادی پهن است؛ در آرژانتین این ناحیه كم عمق از اقیانوس اطلس، دریای آرژانتین نامیده می‌شود. این آب‌ها از ماهی‌ها غنی بوده و تصور می‌شود كه منابع انرژی هیدروكربنی مهمی را در خود جای داده باشند. نوار ساحلی آرژانتین بین نواحی شن و ماسه‌ای و صخره‌ها در نوسان است. دو جریان اقیانوسی عمده كه این ساحل را تحت تأثیر قرار می‌دهند عبارتند از جریان برزیل (گرم) و جریان فالكلند (سرد)(به زبان اسپانیولی: «كورینته آنتارتیكا»).

به دلیل ناهمواری توده خشكی ساحل، دو جریان مزبور با تأثیر خود بر اقلیم این ناحیه موجب تغییر آن شده و اجازه نمی‌دهند دماهای آن به‌طور یكنواخت با عرض جغرافیایی بالاتر آن افت پیدا كند. ساحل جنوبی تییرا دل فیوگو بخش شمالی ساحل دریك پسیج را تشكیل می‌دهد.
اقلیم
دره‌های كالچاكوی در استان سالتا

به دلیل دامنه‌های نوسان در طول جغرافیایی و ارتفاع، آرژانتین دچار اقلیم‌های متنوعی می‌شود. به عنوان یك قاعده، اقلیم غالباً در دامنه‌ای از آب و هوای نیم گرمسیری در شمال تا اقلیم زیر خط قطب در جنوب با محدوده‌های دمایی در نوسان است. شمال كشور با تابستان‌های بسیار داغ، مرطوب و زمستانه‌های ملایم و خشكتر شناخته می‌شود، و دستخوش خشكسالی‌های دوره‌ای است. مركز آرژانتین تابستانهایی داغ با رگبارها (در غرب آرژانتین بزرگ‌ترین تگرگ‌های دنیا را پدیدمی‌آورد) و زمستانی سرد دارد. نواحی جنوبی دارای تابستانهایی گرم و زمستانهایی سرد با بارش سنگین برف و به ویژه در نقاط كوهستانی هستند. ارتفاعات بلندتر در تمام عرض‌های جغرافیایی شرایط سردتری را تجربه می‌كنند.

گرم‌ترین و سردترین حدود دمای ثبت شده در آمریكای جنوبی در آرژانتین واقع شده‌است. دمای بالای ثبت شده ۸/۴۸ درجه سلسیوس|°C (۱۲۰ درجه فارنهایت| °F) در ناحیه ریو ادویا، سالتا در ۱۱ دسامبر ۱۹۰۵ به ثبت رسیده‌است. پایینترین دمای ثبت شده c° ۳۲- (۲۷- درجه فارنهایت) در سارمینتو، استان چوبوت| چوبوت، در اول ژوئن۱۹۰۷ ثبت گردیده‌است.[۳]

بادهای اصلی در آرژانتین شامل باد سرد پامبرو است كه در دشت‌های هموار پاتاگونیا و «پامپاس» پس از ورود یك جبهه سرد می‌وزد؛ وینتو نورته، یك باد گرم است كه از سمت شمال در اوسط و اواخر زمستان می‌وزد و شرایط هوای معتدل را فراهم می‌سازد؛ و باد زوندا، بادی گرم و خشك (باد فون)، كه بخش مركزی غرب آرژانتین را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بادهای زوندا با متراكم كردن تمام رطوبت در ارتفاعات پایین ۶هزار متر از كوه‌های آند، قادراست به مدت چند ساعت با سرعت ۱۲۰ كیلومتر در ساعت| h/ km بوزد، و به مواد آتشزا دامن زده و سبب آسیب و صدمه گردد. زمانی كه زوندا می‌وزد (ژوئن- نوامبر)، طوفان‌های برفی و شرایط كولاك («وینتو بلانكو») معمولاً بر ارتفاعات بالاتر تأثیر می‌گذارد.

(باد) سودستادا (یعنی «جنوبی شرقی») را می‌توان مشابه باد شمای شرقی فرض كرد، اما ندرتاً بارش برف با آن همراه است (اما قابل پیش‌بینی نیست). هر دو مورد با یك سیستم فشار شدیداً پایین زمستانی همراه هستند. «سودستا» معمولاً دماهای سرد را تعدیل می‌كند اما باران‌های بسیار سنگین، دریاهای پرتلاطم، و سیلاب ساحلی به دنبال دارد. سودستا بیشتر معمولاً در اواخر پاییز و زمستان در امتداد سواحل مركزی آرژانتین و دهانه رودخانه ریو د لا پلاتا به وجود می‌آید.

نواحی جنوبی به خصوص نقاط دور جنوبی، دوره‌های طولانی روشنایی روز را از ماه نوامبر تا فوریه (حدود ۹ ساعت روز) و نیز شب‌های بلند از ماه می‌تا اوت را تجربه می‌كنند. همه آرژانتین از سیستم منطقه‌ای زمان ۳- UTC استفاده می‌نمایند. در این كشور سیستم یك ساعت جلو بردن ساعت رعایت نمی‌شود.
نقاط حدود (مرزها)

شرقی‌ترین نقطه قاره‌ای در آرژانتین در شمال شرق شهر برناردو د ایریگوین، میسیونس| برناردو د ایریگوین، استان میسیونس| میسیونس در موقعیت جغرافیایی (۲۶°۱۵′ جنوبی ۵۳°۳۸′ غربی),، غربی‌ترین نقطه آن در رشته كوه ماریانو مورنو در استان سانتاكروز| سانتا كروس در موقعیت جغرافیایی (۴۹°۳۳′ جنوبی ۷۳°۳۵′ غربی) واقع هستند. شمالی‌ترین نقطه آن در نقطه تلاقی جریان رودهای گرانده دسن خوآن و موژینته، استان خوخوی| خوخوی با مكان جغرافیایی (۲۱°۴۶′ جنوبی ۶۶°۱۳′ غربی),، و جنوبی‌ترین نقطه آن دماغه سن پایو در استان تییرا دل فیوگو (آرژانتین)| تییرا دل فیوگو با موقعیت جغرافیایی (۵۵°۰۳′ جنوبی ۶۶°۳۱′ غربی) واقع شده‌است.[۴]
نواحی محصور شده جغرافیایی داخل و خارج كشور

یك ناحیه محصور شده جغرافیایی داخل و خارج كشور| ناحیه محصور در خارج كشور، در آرژانتین به نام جزیره مارتین گارسیا با موقعیت جغرافیایی (co-ordinates ۳۴°۱۱′ جنوبی ۵۸°۱۵′ غربی) وجود دارد. این جزیره در نزدیك محل تلاقی جریان‌های رودخانه‌های پارانا و اروگوئه، و فاصله ۱ كیلومتری (۶۲/۰مایلی) داخل آب‌های اروگوئه، و ۵/۳ كیلومتری (۱/۲مایلی) از نوار ساحلی اروگوئه و نزدیك شهر كوچك مارتین چیكو واقع شده‌است (آن در میانه راه بین نوا پالمیرا و كلونیا دل ساكرامنتو می‌باشد)

در سال ۱۹۷۳ توافق‌نامه‌ای بین آرژانتین و اروگوئه به امضاء رسید كه مجدداً بر مشروعیت حاكمیت آرژانتین بر این جزیره تأكید می‌نمود، ضمن آن كه به یك جدال صدساله نیز خاتمه می‌داد. بر اساس مفاد این توافق‌نامه، مارتین گارسیا منحصراً به عنوان یك منطقه محافظت شده طبیعی اختصاص داده می‌شد. مساحت آن حدود ۲ كیلومتر مربع (۵۰۰جریب)، و جمعیت آن بالغ بر ۲۰۰ نفر است.
پوشش گیاهی و جانوری
گیاهان
گیاه سیبو در گلخانه ملی آرژانتین

گیاهان نیمه گرمسیری در شمال، بخشی از منطقه گرانچاكو آمریكای جنوبی غالب هستند. درختان گونه چوبسرخ با نمونه‌هایی همچون «چوب سرخ برزیلی» و درخت «كوئبراچو» در این منطقه به خوبی پراكنده شده شده‌اند؛ و نیز درختان سفید و سیاه «الگاروبو» پروسوبیس آلبا و پروسوبیس نگرا در این ناحیه غالب هستند. ناحیه شبیه «دشت گرم» در نواحی خشكتر نزدیك كوه‌های آند وجود دارد. گیاهان آبزی كه در سرزمین‌های مرطوب رشد می‌كنند نقاط مختلف آن پوشانده‌اند. در آرژانتین مركزی نواحی «پامپاس مرطوب» یك اكوسیستم مرغزار با علف‌های بلند واقعی هستند. «پامپا» اصلی در واقع فاقد درختان می‌باشد؛ امروزه در امتداد جاده‌ها یا در شهرها و سرزمین‌های كشور («استانسیاس»)، برخی گونه‌های وارداتی نظیر توت انجیر آمریكایی یا اوكالیپتوس وجود دارند. تنها گیاه درخت مانند بومی در «پامپا»، امبوئه، یك گیاه همیشه سبز می‌باشد. خاك‌های سطحی «پامپا» رنگ سیاه تیره هستند، كه اصولاً «گیاخاك» یا به‌طور معمول كامپوست نامیده می‌شود. این مسئله سبب می‌شود تا این ناحیه یكی از حاصلخیزترین زمین‌های كشاورزی دنیا باشد. اما، این همچنین می‌تواند مسئول تلف شدن بیشتر اكوسیستم اولیه شده، و راه را برای كشاورزی تجاری در آن هموار نماید. نواحی غربی «پامپا» بارش كمتری را دریافت می‌نماید، این «پامپای خشك» دشتی از علف‌های كوتاه یا استپ است.[۵] بیشتر ناحیه پاتاگونیا در جنوب درون یك منطقه «سایه باران» از كوه‌های آند قرار می‌گیرد. زندگی گیاهی، درختچه‌ها و گیاهان، برای مقاومت در شرایط خشك به خوبی سازگار می‌شوند. خاك آن سخت و سنگلاخی است كه كشاورزی را در مقیاس در این منطقه به غیر از امتداد دره‌های رود غیرممكن می‌سازد. جنگل‌های مخروطی سانان بیشتر در غرب پاتاگونیا و بر روی جزیره تییرا دل فیوگو می‌رویند. مخروط سانان بومی در این منطقه شامل آلركه («فیتزرویا كوپرسویدس»)، كاج رشته كوه («اوستروسدروس چیلنسیس»)، پیلجرودندرون| سیپرس دلاس گواتكاس («پیلجرودندرون اویفروم»)، پودوكارپوس نوبیجنوس| هویلیلاهوان («پودوكارپوس نوبیجنوس»)، لوكوئه («پرومنوپیتیس آندینا»)، مانیو همبرا («ساكسوگوتا كنسپیكوا»)، و پهوئین («آرائوكاریا آرائوكانا») هستند، در حالی كه درختان پهن برگ شامل گونه‌های متعددی ازدرخت «الش» از جمله كوئیگو یا كوئیهو، لنگا («سرخس نخلی جنگلی»)، نیره («الش جنوبگان») می‌باشند. دیگر درختان موجود در عرصه جنگلداری و كشت گیاهان عبارت‌اند از صنوبر، كاج، و چنار. گیاهان متداول در آن لاپاجریا روزا| كوپیهو| كوپیهوئه و كولیهوئه («چوسكوئیا كولئو») هستند.[۶]

در كویو، بوته‌های تیغدار نیمه خشك و دیگر گیاهان خشكی دوست پراكنده شده‌اند. در امتداد برخی از واحه رودها، علف‌ها و درختان به تعداد فراوان رشد می‌كنند. این ناحیه شرایط بهینه را برای رشد تاك انگور در مقیاس وسیع عرضه می‌كند. در شمال غرب آرژانتین گونه‌های متعددی از كاكتوس‌ها وجود دارد. در بالاترین ارتفاعات (اغلب بالای متر ۴۰۰۰)، هیچ گیاهی در اثر ارتفاع زیاد رشد نمی‌كند، و خاك‌ها در واقع عاری از هر گونه حیات گیاهی می‌باشند.

گل «سیبو» (متعلق به درخت ارترینا كریستا گالی) گل ملی آرژانتین می‌باشد.
حیات جانوری

بسیاری از گونه‌ها در منطقه نیمه گرمسیری شمال زندگی می‌كنند. گربه‌های بزرگ همچون گربه وحشی، یوزپلنگ، و گربه پلنگی؛ پستانداران اولیه (بوزینه زوزه‌كش)؛ خزندگان بزرگ (كوروكودیل‌ها)، و گونه‌هایی از بزمجه. جانوران دیگر عبارت‌اند از خوك خرطوم دار، برگچه‌خوار، مورچه خوار، موش خرما، راكون، و گونه‌های مختلف لاكپشت و سنگ پشت. پرندگان متعددی نیز وجود دارند كه عمدتاً شامل مرغ‌های مگس خوار، فلامینگوها، مرغ‌های توكان، و طوطی‌ها هستند.[۷]
كركسی در حال پرواز

علفزارهای مركزی از جانورانی همچون آرمادیلو، گربه پامپا، و مرغ رئا (پرنده)| رئا («نیاندیو») پرنده‌ای كه نمی‌تواند پرواز كند، آكنده شده‌است. قوشها، شاهینها، حواصیلها، كبك‌ها در این ناحیه ساكن هستند. در اینجا گوزن و روباه نیز وجود دارند. برخی از این گونه‌ها در داخل پاتاگونیا پراكنده شده‌اند.[۷]

كوهستان‌های غربی وطن جانوران مختلفی است. این جانوران عبارت‌اند از لاما، شترهای بی كوهان، شترچه، كه در میان بارزترین گونه‌های جانوری در آمریكای جنوبی هستند. همچنین در این منطقه، شغال، گربه آندی، و نیز بزرگ‌ترین پرنده توانا در پرواز در جهان جدید، كركس وجود دارد. آرژانتین جنوبی، خانه‌ای برای یوزپلنگ، گوزن كوهستان (جانورشناسی)| هوئمول، پودیو (كوچك‌ترین گوزن جهان)، و گراز وحشی است.[۶]

ساحل پاتاگونیا از لحاظ حیات جانوری غنی است: فك‌ها، خوك آبی خزدار، شیرهای دریایی، و گونه‌هایی از پنگوئن. بخش‌های دورتر جنوبی نیز با مرغان ماهیخوار پر شده‌است.

آب‌های محدوده آرژانتین دارای حیات اقیانوسی غنی می‌باشد؛ پستاندارانی همچون دولفینها، گاوماهی‌ها، نهنگ‌ها همچون نهنگ راست جنوبی، یك جاذبه جهانگردی عمده برای طبیعی‌دانان می‌باشد. ماهی‌های دریایی عبارت‌اند از ساردین‌ها، قلاب ماهی| قلاب ماهی‌های آرژانتین، ماهی دولفین پومپانو| ماهی دولفین، ماهی آزاد، و كوسه ها؛ همچنین ماهی مركب و خرچنگ عنكبوتی («سنتولا»)در تییرا دل فیوگو یافت می‌شوند. رودخانه‌ها و جریان‌های آبی در آرژانتین دارای گونه‌هایی از ماهی قزل آلا و ماهی طلایی (سالمینوس) می‌باشند.[۸] گونه‌های جالب مار ساكن در آرژانتین عبارت‌اند از بوآ (گونه)| بوآی منقبض كننده، و چال مار بسیار سمی «یاكاریا» و مار زنگی جنوب آمریكا. هورنرو پس از بررسی در سال ۱۹۲۸، به عنوان پرنده ملی انتخاب شد.