در غرب زمین های كشاورزی جنوب یوسف آباد و در دامنه شرقی كوه آق داغ بر آمدگی صخره ای مرتفعی به نام شاخ تپه جلب نظر می كند . گویا این تپه در میان زمین های كشاورزی شخصی قرار دارد. شاخ تپه با ارتفاعی در حدود ۱۰ متر از شمال و شرق به زمین های بایر و زیر كشت زراعی و بعد چند واحد تولیدی و از جنوب و غرب به دامنه های كوهستانی آق داغ محدود می شود. در حال حاضر زمین های مجاور شاخ تپه بایر بوده و در بخش شرقی و شمال شرقی آن چند گودال و یك محوطه پست نسبت به زمین های اطراف وجود دارد . نزدیك ترین واحد صنعتی به شاخ تپه جوجه كشی ساكت در شمال این محوطه باستانی می باشد. شاخ تپه از نظر ساختار شامل سنگ های آذرین درونی در بخش شمالی و بقایای معماری خشتی در نیمه جنوبی است . به نظر می رسد بخش جنوبی نیز زیر ساختی سنگی داشته باشد . به هر حال با توجه به برون زد سنگ های درونی و بقایای خشتی وسكونتی می توان از نظر ظاهر تپه را به دو بخش متمایز تقسیم كرد.وضعیت بخش شمالی به صورت قطعات سنگ های حجیم لایه لایه بوده و آثار فرسایش و خردشدگی در اثر عوامل مخرب محیطی مانند دما و بارش و به طور كلی تغییرات آب و هوایی در آن هویداست. پراكندگی قطعه سنگ ها محدود به بخش شمالی نیست و در سایر قسمت ها ی تپه نیز تكه سنگ های متعددی را می بینیم. در راس و دامنه های تپه بقایای حفاری های غیر مجاز به صورت گودال هایی با عمق های متفاوت وجود دارد. بارزترین فعالیت تخریبی در جنوب و غرب تپه صورت گرفته است. در قسمت غربی حفره بزرگی بر بدنه تپه حفر كرده اند. در این قسمت آثار خشت هایی كه در اثر حفاری های قاچاق ظاهری نامنظم دارند ، دیده می شود. ضلع جنوبی تپه در اثر خاك برداری های غیر مجاز و تاثیر عوامل فرسایش به صورت دیواره ای قائم در آمده وبقایای بخش های فروریخته در مقابل دیواره به صورت خاكریز انباشته شده است. با توجه به بقایای معماری جنوب غربی شاخ تپه می توان احتمال داد كه در این محل برجی مربوط به یك قلعه وجود داشت . شاخ تپه به لحاظ موقعیت از یك سو پشت به كوه آق داغ دارد و از سوی دیگر مشرف به دشت و زمین های كشاورزی است . این قبیل ویژگی های محیطی و استفاده از عوارض طبیعی زمین برای سازندگان قلعه یا سكونت گاه های قدیمی شاخ تپه عواملی تعیین كننده به شمار می رفت. چنین مشخصه هایی را می توان در محوطه های دیگری چون آق تپه در روستای شش نیز سراغ گرفت.
سفال
مدارك سفالی شاخ تپه به سه گروه عمده سفال های نخودی ،قرمز و لعابدار تقسیم می شود. سفال های نخودی و قرمز با خمیره و پوشش نخودی یا قرمز رنگ در برگیرنده انواع ظریف و نیمه خشن با شاموت ماسه بادی و ماسه نرم می باشد. شكل ظروف عبارت است از كاسه های كوچك و بزرگ ، تنگ و خمره . لبه ظروف نخودی غالبا با سطحی تخت یا محدب به خارج برگشته و گاهی در امتداد بدنه می باشد. علاوه بر انواع ساده از نظر تزیین نمونه هایی منقوش به طرح های كنده ، افزوده ، قالب زده و فشاری به صورت خطوط مواج ، قوسی ، افقی ،منقطع و تركیبی هستند. سفال های نخودی عموما چرخ ساز و پخت آن ها كامل است. گروه دیگر سفال های شاخ تپه را قطعات لعابدرا با خمیره نخودی و لعاب هایی به رنگ سبز و آبی تشكیل می دهد. سفال های لعابدار كه به گروه ظروف ظریف با شاموت ماسه بادی تعلق دارند از آگاهی و مهارت سفال گران محلی در فنون ساخت سفال های لعابدار و وجود كار گاه ها یا مراكز وارداتی این ظروف در منطقه یوسف آباد حكایت می كند. بر این اساس به نظر می رسد شاخ تپه سكونت گاهی از دور ه اسلامی است و قدمت آن احتمالا به دوره سلجوقی باز می گردد.
