از طریق جاده آسفالتی در غرب صفادشت كه به سمت جنوب و روستای امیریه ادامه یافته به قلعه نزدیك می شویم. در میانه جاده راهی فرعی به سوی شرق ما را به قلعه می رساند. ادامه مسیر با تغییر جهت به سمت شمال به قلعه كهریز می پیوندد.
قلعه حسین آباد با مساحتی حدود ۱۳ هزار متر مربع بر كناره این جاده، كه ارتباط میان امیریه و آبادی های شمالی را برقرار می كند،در منطقه ای هموار و كشاورزی قرار دارد. با وجود اقلیم خشك حاكم امروز بر منطقه ادامه فعالیت های كشاورزی به طور محدود و وجود شواهد سكونت گاه های قدیمی از ابادانی منطقه در گذشته های دور حكایت دارد.
ساختار قلعه حسین آباد شامل باروهای چینه ای كنگره دار ، چهار برج مدور در چهار زاویه اصلی و واحدهای استقراری داخلی است.
مصالح عمده عبارت است از چینه ، خشت ، آجر و كاه گل .در شمال قلعه گودال وسیعی بر اثر عملیات استخراج شن و ماسه وجود دارد . شرق قلعه زمین كشاورزی همواری است؛از جنوب به جاده آسفالت و از غرب به راهی خاكی منتهی می شود.
در محوطه داخلی قلعه فضای خاك برداری شده وسیعی به چشم می خورد. این بخش مشابه گودال بزرگ خارج از باروی شمالی قلعه است. ظاهرا از نظر زمین شناسی قلعه حسین آباد به ویژه بخش شمالی آن بر رسوبات شنی قرار گرفته؛ و در دوران اخیر فعالیت های استخراج شن و ماسه در آن صورت پذیرفته است. ورودی قلعه بنای دوطبقه ای در ضلع شرقی است. با ورود به قلعه واحدهای ساختمانی متعددی در امتداد باروی شرقی دیده می شود.ضلع شمالی هم واحدهای مشابهی دارد كه غالبا فروریخته اند.با توجه به خاك برداری در محوطه مركزی قلعه اطلاعی از وضعیت معماری و ساختمانی این بخش نداریم.تقریبا در عمق یك متری ضلع شرقی گودال مركزی بقایای لوله های سفالینی دیده می شود كه در كنار هم چیده شده اند . این شواهد شاید مربوط به ساختار آب رسانی در كف محوطه داخلی قلعه باشد. نوع معماری ضلع شمالی وجود كاروان سرا را در ذهن تداعی می كند.
به هر حال وجود چنین محوطه ای در یكی از بخش های حاصلخیز شهرستان ملارد و در كنار مركزهای استقراری جدید از ادامه حضور گروه های انسانی حكایت دارد.
به نظر می رسد قلعه حسین آباد در دوران قاجار از مراكز پررونق استقراری وارتباطی شهرستان ملارد بوده است.