دیگر نگاركندهای نویافته خارك عبارت است از گودال‌های كوچكی با قطر چهار تا ده سانتیمتر كه با تركیب‌های گوناگون و متنوعی بر كف زمین و بر روی صخره‌های مرجانی ساحل شمال‌غربی جزیره كنده‌كاری شده‌اند. این نقش‌ها در جایی ساخته شده‌اند كه دارای زمینی صخره‌ای و مسطح و مرتفع و دارای چشم‌اندازی عالی به دریا است.
تاكنون هفت نمونه از این نگاركنده‌ها كه هر كدام تركیب چینش متفاوتی دارند، شناسایی شده است. نمونه نخست دارای دو ردیف خانه پنج‌تایی در میان، دو خانه بزرگ‌تر در دو طرف و دو خانه كوچك‌تر در بالای آنها (در مجموع ۱۴ خانه)؛ نمونه دوم دارای هشت ردیف چهارتایی و یك خانه در بالای آنها (۳۳ خانه)؛ نمونه سوم دارای دو ردیف هفت‌تایی (۱۴ خانه)؛ نمونه چهارم دارای دو ردیف پنچ‌تایی (۱۰ خانه)؛ نمونه پنجم نیز دارای دو ردیف پنج‌تایی (۱۰ خانه)؛ نمونه ششم دارای وضعیتی تخریب شده و نامشخص؛ و نمونه هفتم دارای چهار ردیف هفت‌تایی (۲۸ خانه) هستند. آخرین نمونه، برخلاف بقیه در ساحل دریا واقع نشده است.
نگارنده تاكنون نتوانسته است برخلاف فرض نخستین، ارتباطی با سنجش زمان و كاربری‌های تقویمی در میان این تركیب‌های متنوع بیابد. با توجه به تنوع و تفاوت فراوان آنها با یكدیگر، و نیز موقعیت قرارگیری آنها، گمان می‌رود كه نوعی صفحه نرد برای مشغولیت و بازی‌ها و ورزش‌های فكری باشند. نمونه‌های دیگری از چنین صفحه‌هایی از جنس چوب با قدمت پنج‌هزار سال در شهرسوخته سیستان و از جنس سنگ با قدمت حدود ۱۵۰۰ سال در كرمانشاه دیده شده است.
اكنون این نردهای سنگی وضعیت نگهداری و حفاظت مناسبی ندارند. لایه‌های زیرین صخره حامل آنها كه بافتی نرم و رو به سوی دریا دارند، در معرض فرسایش ناشی از باد و كوبش امواج هستند. تخریب لایه‌های زیرین موجب تلاشی لایه‌های فوقانی و فروریختن آنها به دریا می شود. ممكن نیز هست كه در میان انبوهی از صخره‌های تخریب شده پیشین كه در محل فراوان هستند، نمونه‌های دیگری از این نردهای سنگی و یا حتی نگاركندهایی دیگر وجود داشته باشد.
رشد گل‌سنگ بر سطح آثار باستانی سنگی جزیره‌ای در میان خلیج فارس كه دارای رطوبت بسیار زیاد و اقلیمی شرجی می‌باشد، بسیار ناچیز است. این نشانه‌ای دیگر از بی‌ارتباطی افزایش رطوبت محیطی با گسترش رشد گل‌سنگ در بناهای سنگی باستانی است.
نگارنده قدمت این آثار را نیز را با مقایسه با دیگر آثار سنگی، لایه‌های اكسیده‌شده و فرسایش یافته سنگ و همچنین در قیاس با یادگارهای نوشته‌های سده اخیر، در حدود دو تا سه هزار سال تخمین می‌زند.
