منطقه ی زیرزمینی سیاتل، متشكل از یك سری راهروهای زیرزمینی و سرداب هایی است كه در مركز شهر سیاتل واقع در واشنگتن-ایالات متحده قرار دارد. این منطقه ی زیرزمینی در اواسط دهه ی 1800 هم سطح با زمین بوده و پس از بالا قرار گرفتن خیابان های شهر بلااستفاده شده است اما در دهه های اخیر به جاذبه ی توریستی مبدل گردیده.
ساختمان های اولیه ی سیاتل چوبی بوده اند. درسال 1889، نجاری به طور تصادفی یك ظرف چسب را واژگون كرده و سوزاند. تلاش برای خاموش كردن آتش با آب منجر به گسترش چسب گریسی مشتعل شد. رئیس اداره ی آتش نشانی به خارج از شهر رفته بود. گرچه اداره ی آتش نشای داوطلب اظهار داشت كه اشتباهاً به طور هم زمان اقدام به استفاده از شیلنگ های زیادی نموده است، اما به هیچ عنوان نتوانست كاهش فشار آب ناشی را جبران كند، و آتش سوزی بزرگ سیاتل 25 تقاطع شهری را نابود كرد.
تنها پاسخ مسئولان شهر این بود كه در این دوره آتش سوزی های ویرانگر امری عادی است. آنها به جای آنكه شهر را به شكل پیشین آن بازسازی نمایند دو تصمیم استراتژیك اتخاذ نمودند: یكی آنكه تمام ساختمان های جدید باید از سنگ یا آجر باشند تا از وقوع بلایی مشابه در آینده جلوگیری شود؛ دیگری آنكه خیابان های جدید یك تا دو طبقه بالاتر از تراز خیابان های قبلی شیب داده شوند. پیش از این قسمت اعظم میدان اولیه روی زمین های ساحلی دستخوش جزر و مد واقع شده بود و در نتیجه اغلب دچار سیل زدگی می شد. در تراز بندی جدید خیابان ها با دیوارهای بتونی خط كشی و مسیر بندی شده بودند. این دیوارها راهروهای باریكی بین دیوارها و ساختمان ها ی دو طرف خیابان و نیز "كوچه"ی پهنی ایجاد می كردند كه خیابان در این "كوچه" واقع بود. طاق های آجری، سقف راهروهای زیرزمینی را تشكیل داده و پیاده روهای توخالی خیابان ها را نگاه می داشتند.
در سال 1907 منطقه ی زیرزمینی به علت ریسك طاعون ذات الریوی زیر سؤال رفت. زیرزمین ها به عنوان انبار مورد استفاده قرار گرفته وضعیت بدتری پیدا كردند. برخی ناحیه ها نیز به مأمنی غیر قانونی برای بی خانمان ها، مركز مصرف مواد مخدر، میخانه های مخفی و سالن های قمار تبدیل شد. تنها بخش كوچكی از منطقه ی زیرزمینی سیاتل مرمت و برای عموم قابل سیاحت گشته است.
