تونل عشق واقعا ارزش دیدن دارد

شكوفه باران در ایستگاه راه آهن

قطارها سه مرتبه در روز، با گذر از این تونل، چوب ها را به كارخانه می رسانند، این گذرگاه زیبا برای عده ای از مردم، یادآور داستان معروف باغ اسرار آمیز است، درختان درهم تنیده و زیبا، دالان سبز و دلربایی در این مسیر به وجود آورده اند و به همین دلیل، این گذرگاه دلفریب روزانه تعداد زیادی از زوج ها، عكاسان و علاقمندان به طبیعت زیبا را به سمت خود می كشاند.
با اینكه این تونل طول زیادی ندارد اما همین طبیعت مهیج داخل تونل هر چند برای مدتی كوتاه، برای خیره كردن چشم ها كافی است. علاوه بر این، از این تونل به عنوان لوكیشنی زیبا برای فیلمبرداری از عروس و دامادها نیز استفاده می شود، در یكی از افسانه ها گفته می شود كه اگر خانواده ای وارد این تونل شوند و صادقانه آرزو كنند، آرزوی آنان به حقیقت می پیوندد. پس اگر روزی گذرتان به اوكراین افتاد زمین به این تونل جادویی را فراموش نكنید.
فرودگاه گیسبورن، گذرگاهی برای قطارها
ریل آهن «نیپیر - گیسبورن» از آن جهت بی همتاست كه از وسط باند هواپیمایی فرودگاه گیسبورن می گذرد.، از آنجا كه گذر یك قطار از وسط فرودگاه، چندان كار رایجی نیست تمامی قطارهای عبور كننده از روی باند فرودگاه، برای جلوگیری از خطر تصادف، قبل از رسیدن باید اجازه برج مراقبت فرودگاه را كسب كنند.
فرودگاه گیسبورن، یك فرودگاه كوچك ایالتی در نواحی غربی گیسبورن در نیوزلند است. این فرودگاه به مساحت 160 كیلومتر، دارای سه باند پوشیده شده با چمن و یك باند اصلی متقاطع با ریل راه آهن شمال پالمرستون - گیسبورن است. قطارهای گذرنده از گیسبورن روزانه بین ساعات 6:30 صبح و 8:30 شب از فرودگاه گذر می كنند.

 این ریل آهن، تقریبا فرودگاه را به دو نیمه تقسیم كرده است، به دلیل استفاده مشترك قطارها و هواپیماها از زمین فرودگاه، هر گاه هر كدام در حال گذر از فرودگاه باشند، دیگری مجبور به انتظار می شود. تقاطع باند فرودگاه و ریل قطار، مسئولیت سنگینی برای مقامات فرودگاه بوجود آورده است، چرا كه آنها باید مدیریت دقیق فرود و یا پرواز هواپیماها و همچنین عبور و مرور قطارها را به طوری كه تداخلی در زمان ورود آنها به فرودگاه ایجاد نشود در دست بگیرند.
این فرودگاه مهمترین بخش ارتباطی منطقه كوچك گیسبورن است كه میزبان بیش از 60 پرواز داخلی است، همچنین بیش از 1500000 مسافر سالانه از این فرودگاه پرواز می كنند. فرودگاه ویندیارد واقع در جزیره تاسمانی استرالیا نیز دارای شرایطی مشابه با فرودگاه گیسبورن بود و ریل راه آهنی از این فرودگاه گذر می كرد اما در اوایل سال 2005 مقامات این شهر ریل آهن این فرودگاه را برای همیشه بستند و از آن سال به بعد دیگر قطاری از این فرودگاه گذر نكرد.
عبور قطار از قلب بازار

بازار روز راه آهن «مائك لانگ» تایلند به ظاهر شبیه همه بازارهای روباز آسیایی است، در آنجا انواع مواد غذایی از سبزیجات و میوه ها گرفته تا غذاهای دریایی و محلی، به فروش می رسد. مردم این منطقه، روزانه در این بازار شلوغ از دستفروشان خریداری می كنندو مایحتاجشان را تهیه می كنند، فروشندگان با چتر و چادرهای آفتابگیر اجناس خود را از گزند باد و باران و نور خورشید محافظت می كنند، اما اگر كمی دقیق تر شویم درمی یابیم كه خریداران درست از روی ریل راه آهن در حال گذر و خرید كردن هستند.
ریل آهن این شهر، درست از وسط بازار روز شهر گذر می كند، این بازار در نبود قطارها مانند بقیه بازارهای روباز دنیاست اما به محض شنیده شدن بوق هشدار دهنده قطار، به ناگاه همه چیز تغییر می كند، بازار تغییر شكل می دهد، فروشندگان سایه بان هایشان را جمع می كنندو بساطشان را عقب می كشند و خریداران ناپدید می شوند.

 خرید و فروش متوقف می شود و فروشندگان سریعا جعبه های میوه، سبدهای سبزیجات و هر چیز دیگری را از روی ریل كنار می كشند تا راه را برای عبور قطار باز كنند، همه اینها در چشم بر هم زدنی اتفاق می افتد و قطار از راهروی تنگ به وجود آمده با سرعت 15 مایل در ساعت، عبور می كند و بازار را پشت سر می گذارد. زمانی كه قطار كاملا از بازار خارج شد، فروشندگان، مواد غذایی و سایه بان هایشان را دوباره به جای اول برمی گردانند و فروش را از سر می گیرند، گویی كه هیچ اتفاقی نیفتاده است، به دلیل گذر مكرر قطارها، فروشندگان مجبورند چند مرتبه در روز، بساط خودشان را جمع آوری كنند و سایه بان هایشان را كنار بزنند تا مسیر قطارها را برای رفت و آمد باز كنند. سال ها قبل از راه اندازی این بازار (در سال 1905)، این ریل آهن در همین مكان وجود داشته است، به دلیل عقب كشیدن چادرها و سایبان ها به هنگام گذر قطار، مردم محلی این بازار را «تالاد روم هود» می نامند كه ترجمه تحت اللفظی آن، «بازار چادر عقب كشان» است.
راه آهنی بر فراز دره
تا قبل از قرن 19، شنیدن نام سرزمین های كوهستانی، این تصویر را در ذهن مردم تداعی می كرد كهس فر به آن سرزمین كاری است بس دشوار و در نتیجه، آن سرزمین از قدرت ارتباطی ضعیفی برخوردار است. كشور سوئیس، آب و هوایی سرد و كوهستانی دارد و همه ساله در طول فصل سرما با بارش برف سنگین روبرو است، به طوری كه تا قبل از قرن نوزدهم سفر كردن با پای پیاده یا اسب به این سرزمین در فصل سرما، كاری بس دشوار و خطرناك بوده است، از این رو، مهندسان راه آهن سوئیسی در قرون 19 و 20 باید بسیار خلاق و پر دل و جرأت می بودند كه دست به ساخت یك راه آهن پیچیده و كارآمد در دل كوهستان زده اند.

طراحی این راه آهن شگفت انگیز نه تنها شامل یك برنامه ریزی دقیق وساخت مسیری برای عبور قطار در دل كوه بود، بلكه نیاز به ساخت تعداد فراوانی پل و تونل در داخل و زیر مكان های كوهستانی نیز بود. سوئیسی ها هنوز هم برای بهتر شدن و ارتقاء كیفیت راه آهن شان سرمایه گذاری می كنند و این موضوع باعث شده است تا این شبكه ریلی به یكی از كارآمدترین و پیبشرفته ترین شبكه های ریلی جهان تبدیل شود، یكی از بی نظیرترین شاهكارهای این پروژه، ساختمان و نوع معماری یكی از پل های آن است كه در سال 1902 ساخته شد. این پل به دلیل استفاده از متدهای جدید در ساخت آن، شهرت بسیاری یافته است.
سفری به ابرها
سفر به ابرها، یك سرویس راه آهن توریستی در شهر «سالتا پرووینس» آرژانتین است. این قطار شمال غربی آرژانتین را به رشته كوه های آند متصل می كند. این راه آهن، سومین راه آهن بلند دنیاست، ریل آهن این قطار 4220 متر بالاتر از سطح دریاست. این راه آهن در ابتدا به دلایل اقتصادی و اجتماعی ساخته شده است اما در حال حاضر از آن در درجه اول به عنوان یك جاذبه توریستی استفاده می شود، این راه آهن از 29 پل، 21 تونل، 13 پل دره گذر، 2 مارپیچ و 2 زیگزاگ تشكیل شده است، از این رو این سرویس را سفری به ابرها می نامند كه وقتی قطار بر روی ریل در حال حركت است به دلیل ارتفاع ریل از سطح زمین، شما می توانید ابرهای رونده را در پایین، بالا و دور تا دور قطار ببینید.

كار ساخت و ساز این راه آهن در سال 1921 آغاز شده و در سال 1948 به طور كامل پایان یافت. از این راه آهن در ابتدا برای انتقال مواد از معادن استفاده می شد، اما از اواخر دهه 70 به بعد، از آن به عنوان یك جاذبه توریستی استفاده شد. طراحی این راه آهن توسط یك مهندس آمریكایی به نام «ریچارد ماری» صورت گرفت كه بعدها به احترام او یكی از ایستگاه ها را به نام وی نام گذاری كردند.
این قطار با ظرفیت 640 مسافر، به طور متوسط با سرعت 35 كیلومتر بر ساعت حركت می كند و فقط در یك ایستگاه توقف می كند و مسافران می توانند در این ایستگاه از قطار پیاده شده و از شهر دیدن كنند، صنایع دستی خریداری كنند، در رستوران غذا بخورند و از برنامه های محلی و فولكلور یك لذت ببرند. به طور متوسط سالانه 30000 توریست با این قطار سفر می كنند، شروع كار این قطار پس از پایان فصل بارندگی یعنی از آوریل تا نوامبر هر سال است.
طولانی ترین راه آهن دنیا
شبكه راه آهن ترانس سیبیر (راه آهن سیبری) به عنوان طولانی ترین راه آهن دنیا، مسكو را به شرق دور روسیه و دریای ژاپن متصل می كند. همچنین شعبه های متصل شونده دیگری به این راه آهن عظیم از جمله ریل هایی به مقصد مغولستان، چین و كره شمالی نیز وجود دارد.

 كار شبانه روزی و بی وقفه ساخت و ساز این راه آهن عظیم، در سال 1891 زیر نظر «سرجی ویت» كه بعدها به سمت وزیر اقتصاد ارتقا یافت آغاز شد. این شبكه ریلی مهمترین راه ارتباطی و حمل و نقل روسیه است چرا كه صدها شهر كوچك و بزرگ بخش اروپایی و آسیایی روسیه را به هم متصل می كند. این خط آهن 9288 كیلومتر دراز دارد و از شهر مسكو آغاز شده در شهر ولادی وستوك پایان می یابد.
راه آهن سراسری سیبری به ویژه برای حمل كالاها اهمیت زیادی دارد و بخش بزرگی از ترابری كالا در روسیه توسط این خط انجام می شود و 30 درصد از صادرات این كشور از طریق این مسیر حمل می شود، از این رو، این راه آهن شاهرگ ترابری و اقتصادی سیبری به شمار می آید و بسیاری از مناطق، پس از احداث این خط به رونق اقتصادی دست یافتند. علاوه بر این، گردشگران زیادی هر ساله با قطارهای این مسیر مسافرت می كنند، راه آهن سراسری سیبری سالانه 200 هزار مسافر را به اروپا می رساند. نام معروف ترین قطار فعال در این خط «روسیا» نام دارد كه یك روز در میان بین مسكو و ولادی وستوك رفت و برگشت دارد.