ساكنین هیواری بازار، روستایی دورافتاده در هند، با برنامه‌ریزی كاری كردند كه امروز به ثروتمندترین روستای این كشور تبدیل‌شده‌اند
ساكنین هیواری بازار، روستایی دورافتاده در ناحیه‌ی احمد نجار از ایالت ماهاراشترای هند، با برنامه‌ریزی كاری كردند كه از یك منطقه‌ی كم‌جمعیت در نیمه‌ی دهه 1990، امروز به ثروتمندترین روستای این كشور تبدیل‌شده‌اند.
هیواری بازار، روستایی دورافتاده در هند
اخیراً رشد ناخالص ملی این روستا به بالاترین حد در میان كل روستاهای كشور رسیده است. جمعیتِ 150 نفریِ آن از متوسط درآمد 30000 روپیه ای در ماه (معادل 450 دلار) برخوردارند. به‌علاوه حدود 60 خانواده از 235 خانوار این روستا میلیونر هستند. هرسال محصولات فراوانی از پیاز، سیب‌زمینی و ارزن از زمین‌های كشاورزی منطقه برداشت می‌شود و تصور این‌كه تا همین چند سال پیش این اراضی بایر بودند و كسی به آن‌ها توجهی نمی‌كرد، دشوار است.
تا نیمه‌ی دهه‌ی 1990 این دهكده بسیار فقیر بود و هنوز تحت تأثیر عواقب قحطی شدید سال 197 قرار داشت. مردم افسرده و ناامید شده و تلاش برای زنده ماندن دشوار شده بود. مردم كم‌كم به مشروبات الكلی روی آوردند و وضعیت بدتر شد. درنتیجه حدود 90 درصد جمعیت روستا، ازآنجا مهاجرت كردند. مابقی هم هیچ هدف و ایده‌ای برای آینده نداشتند. كدخدای روستا بسیار پیر بود و هیچ تصوری درباره وضعیت روستا نداشت. بدین ترتیب جوانان احساس كردند كه به حمایت و راهنمایی رهبری قدرتمندتر احتیاج دارند.
سال 1980 آن‌ها به سراغ پوپاترو پاوار، تنها فرد تحصیل‌كرده روستا رفتند كه ازقضا او هم به دنبال یافتن كار اداری قصد مهاجرت داشت؛ اما مردم نقشه جدیدی برای او ریخته بودند و از وی خواستند به‌عنوان نامزد در انتخابات محلی شركت كند كه او در ابتدا تمایلی نداشت اما نهایتاً به‌عنوان «سرپنج» (رییس گروه حاكم بر یك روستا) انتخاب شد.
هیواری بازار ثروتمندترین روستای هند
وی پس از رسیدن به این منصب جدید، در آغاز كار مردم را راضی كرد میكده‌ها را تعطیل كنند. سپس برای اعطای وام به كشاورزان بی‌بضاعت از بانك ماهاراشترا تلاش كرد و بخشی از منابع مالی را صرف ارتقای سیستم آب منطقه، جمع‌آوری آب باران و طرح‌های ذخیره آب كرد. او روستاییان را به ساخت 52 خاك‌ریز خاكی، 32 خاك‌ریز سنگی و 9 سد كنترلی واداشت. درنهایت پروژه‌ی او جواب داد به‌گونه‌ای كه ذره‌ای آب در این روستا كه متوسط بارش سالیان در آن فقط 15 اینچ بود، به هدر نمی‌رفت و در فصل بارندگی سطح زمین‌های زیر كشت از 50 جریب به 170 هكتار رسید. مشكل كمبود آب حل شد، مهاجران به‌تدریج به روستا برگشتند و تعداد خانوارها از 90 به 235 رسید. مردم خوشحال‌تر بودند بیشتر باهم همكاری می‌كردند و در حل مشكلات به هم یاری می‌رساندند.
پاوار سیستم‌هایی را طراحی كرده بود كه در آن دو یا سه خانواده به كمك هم باید روی مزارعشان كار می‌كردند بدین طریق ایجاد جامعه‌ای متحد و اجتناب از استخدام كارگران را در میان مردمك جا انداخت.
اكنون هیوار با رشد روزافزون نظم و قانون به الگویی برای دیگر روستاها تبدیل‌شده است.
