آتشگاه تاریخی باكو
آتشگاه باكو ساختمانی قلعه مانند در منطقه سوراخانی شهر باكو جمهوری آذربایجان می‌باشد.
سوراخانی نام شهریست كه این آتشگاه اطراف آن قرار گرفته است؛واژه سوراخانی ریشه فارسی دارد و به احتمالاً به معنای محل سوراخ‌ها و یا به رنگ سرخ (یا سرخانی) آتش اشاره می‌كند.
تاریخچه
آتشگاه باكو بخاطر بیرون آمدن طبیعی نفت از زمین و آتشسوزی‌های ناشی از آن مشهور است.برخی از محققان اعتقاد دارند كه این مكان، عبادت‌گاهی باستانی بوده‌است كه در دوران حمله اعراب به ایران توسط سربازان عرب نابود شده باشد.همچنین در منابع تاریخی ذكر شده‌است كه پیش از ساخت این آتشگاه در اواخر سده ۱۷ نیز مردم محلی بدلیل وجود هفت سوراخ آتشین در آن محل، در آنجا عبادت می‌كرده‌اند.
از آنجایی كه آتش در هردو آیین زرتشتی (ایرانی) و هندو (هندی) مقدس است بنابراین سر اینكه این آتشگاه مربوط به كدامیك از آیین‌ها می‌باشد اختلاف نظر وجود دارد.
آتشگاه باكو از مجتمع پنجگانه‌ای تشكیل می‌شود كه دارای یك حیاط است كه توسط خانه‌های روحانیان زرتشتی محاصره شده‌است.در وسط حیاط محرابی وجود دارد كه در قرن‌های ۱۷ و ۱۸ بنا شده‌است.این محل در سال ۱۸۸۳ هنگامی كه تاسیسات نفت و گاز طبیعی در مجاورت آن تاسیس شد، بحال متروكه درآمد.
این مجتمع در سال ۱۹۷۵ به موزه تبدیل شد و امروزه هر سال ۱۵۰۰۰ گردشگر به دیدن این محل می‌آیند. آتشگاه باكو در سال ۱۹۹۸ نامزد رفتن به فهرست میراث جهانی یونسكو شد.
آتشگاه باكو روی میدان گازی طبیعی بنا شده بنابراین از ابتدا گاز بطور طبیعی از هفت دریچه طبیعی در این محل بیرون می‌آمده و سبب آتش‌های طبیعی می‌گشته‌است.
امروزه از شهر باكو صرفاً برای افزایش جاذبه گردشگری به این محل گاز طبیعی كشیده شده‌است و آتش این آتشگاه به وسیله این گاز روشن می‌شود.بصورت كلی آتشگاه‌ها محل عبادت روحانیان دین ایرانی زرتشتی بحساب می‌آیند كه در آن یكی محراب آتش وجود دارد كه در اطراف آن ساختمانی بزرگتر وجود ندارد.
