موزه دكتر بهاو داجی لاد در قلب منطقه بایكلا در بمبئی واقع شده است
خانه فرهنگ ایران در بمبئی با ارائه گزارشی از «موزه دكتر بهاو داجی لاد»، ضمن مرور تاریخچه این موزه معروف و قدیمی در هندوستان، وضعیت آن را پس از بازسازی، مرور كرده است.
این گزارش در ذیل از نظر مخاطبان می‌گذرد:
سالیان متمادی است كه شهر بمبئی به مركزی هنری تبدیل شده است و از آن جمله می‌توان از موزه چاتراپاتی شیواجی ماهاراج (موزه پرنس آف والز سابق) به عنوان یكی از بهترین موزه‌های هند یاد كرد.
در آخرین تغییرات موزه دكتر بهاو داجی لادو بمبئی، سنت‌ها و آداب و رسوم محلی كاملاً مشهود است. هر دو موزه در ساختمان‌هایی خیره كننده به صورت نمایشگاه برای بازدید عموم واقع شده‌اند. در خلال آن چشم‌انداز هنرهای معاصر هند در سال‌های اخیر، گسترش چشمگیری یافته است كه بمبئی و دهلی نو در راس آن هستند.
موزه دكتر بهاو داجی لاد در قلب منطقه بایكلا در بمبئی و در كنار باغ گیاه‌شناسی و باغ وحش واقع شده است؛ بنایی سراسر غرق در تاریخ و فرهنگ هندوستان. یك ساختمان پالادیویی با فضای داخلی عالی و ستون‌های ویكتوریا، كه طرح اصلی آن توسط جورج برد وود، اولین متصدی موزه در قرن ۱۹ شكل گرفت.
در آخرین تغییرات موزه دكتر بهاو داجی لادو بمبئی، سنت‌ها و آداب و رسوم محلی كاملاً مشهود است
این موزه در سال ۱۸۷۲ با نام ویكتوریا و البرت با حمایت مالی جمعی از ثروتمندان هندی از جمله جمشید جی جی بویو جاگانات شانكارشت گشایش یافت و به سرعت به خزانه‌ای برای ذخیره اطلاعات باستان شناسی صنعتی بمبئی و انجمن‌های گوناگون مبدل شد.
پس از آن در سال ۱۹۷۵ نام موزه به افتخار مرد بزرگی كه در جمع‌آوری اعانه پیشگام بود به موزه دكتر بهاو داجی لاد تغییر یافت. امروز ساختمان این موزه دستخوش تغییرات و تعمیرات گسترده‌ای شده است كه روایتگر سرگذشت شهر بمبئی است.
«تسنیم مهتا» كه نماینده میراث فرهنگی و هنری انجمن ملی هند در شهر بمبئی INTACH و مسئول بازسازی این موزه است، می‌گوید: «زمانی جمعیت این شهر بیش از ۱۰۰ هزار نفر نبود، حال آنكه در حال حاضر بازدید روزانه از موزه ۳۰۰۰ نفر است. در گذشته هیچ سرگرمی وجود نداشت، حتی سینما هم نبود. امروز ما حدود ۲۵۰۰ بازدیدكننده در آخر هفته‌ها داریم كه علت آن واقع شدن مكان موزه درست در كنار باغ وحش است. همچنین موزه مكانی برای مطالعات علمی، گیاه شناسی و جانور شناسی شهر است كه خصوصاً برای شناخت تاریخچه شهر بسیار حائز اهمیت است.»
در سال ۲۰۰۴ شركت «بمبئی بزرگتر» وابسته به شهرداری، INTACH و سازمان «بجاج» گرد هم آمدند تا اولین مشاركت خصوصی - دولتی خود را با مدیریت یك انستیو فرهنگی مهم آغاز كنند. رنگ دیوارها و جزئیات ساختمان موزه از بین رفته بود. رنگ درهای چوب ساچ برمه رفته بود، ستون‌های آهنی از دیوارها جدا شده و ویترین اشیاء قیمتی شكسته شده بود.
موزه چاتراپاتی شیواجی ماهاراج، به عنوان یكی از بهترین موزه‌های هند استبازسازی این بناء ۴ سال به طول انجامید. در سال ۲۰۰۵ این موزه توانست جایزه میراث فرهنگی آسیا و اقیانوسیه یونسكو را برای مرمت و حفظ ابنیه تاریخی به خود اختصاص داده و از قصر «بیجینگ» پیشی بگیرد. امروزه این موزه با پوشش تازه‌ای از رنگ سبز مایل به خاكستری كه در قرن نوزدهم بسیار چشم‌نواز بوده است، پرابهت و باشكوه جلوه می‌كند.
كفپوش‌هایی با كاشی میلتون كه در قسمت عبوری بازدیدكنندگان مفروش شده است، استینلیس و گچ‌كاری‌ها سقف و دیوارها را مزین كرده و ۲۳.۵ قیراط آب طلا جلوه و درخشش بی‌همتایی به ظاهر موزه داده است
اثر تحسین برانگیز هنرمند نامی نیكیل چوپرا به نام «یاگ راج چیتراكار»، ترسیم حافظه‌ای است كه شامل طراحی‌ها، ویدیو و عكس‌های مربوط به سیاحت دو روزه وی از شمال تا جنوب این شهر است كه در حال حاضر در موزه به نمایش گذاشته شده است.
