آرامگاه فضل ابن شاذان، بنایی تمام آجری در روستای فضل در ۵ كیلومتری جنوب شرق نیشابور است. گورستانی اطراف آرامگاه را گرفته است كه به احترام صاحب آرامگاه، بهشت فضل نامیده می‌شود. مقبره، گرچه مربوط به دوره تیموریان است و گنبد زیبایی با كاشی‌های آبی دارد، آن‌قدر در طول سال‌ها مورد بازسازی قرار گرفته است كه دیگر اثری از قدمت در آن دیده نمی‌شود.
بقعه فضل بن شازان مربوط به دوره تیموریان - دوره صفوی است و در نیشابور، شرق میدان بهشت فضل واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۰ خرداد ۱۳۸۲ با شمارهٔ ثبت ۸۹۵۶ به‌عنوان یكی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
این بنا در آبادى فضل در حومهٔ نیشابور قرار دارد و تمامى آن از آجر ساخته شده و در نماى خارجى آن هیچ‌گونه تزئینى به كار نرفته است. گنبد فراز بقعه داراى پوششى از كاشى است. بناى آرامگاه به طور مكرر مرمت شده است، و نشانى از آثار قدیمى در آن دیده نمى‌شود. ابومحمد فضل بن شاذان، از مشایخ بزرگ علم حدیث در نیمهٔ اول قرن سوم، و فقیه متكلم شیعى است.
مجموعه بهشت فضل را می‌توان به ۴ بخش تفكیك كرد:
۱) «گلزار شهدا» در بخش غربی مجموعه.
۲) «باغ آرامگاه فضل بن شاذان نیشابوری» در بخش میانی مجموعه.
۳) «آرامستان» و فضاهای وابسته به آن، در بخش شرقی مجموعه.
۴) «بوستان و گلخانه»، در شمال مجموعه.
اگر تصمیم گرفتید به آرامگاه فضل ابن شاذان سری بزنید، فراموش نكنید كه پس از زیارت، در روستا هم گشت‌وگذاری داشته باشید. روستای فضل روستای دنج و سرسبز و خوش آب و هوایی است با مردمی مهمان‌نواز كه غریبه برایشان معنا ندارد و از گردشگران طوری پذیرایی می‌كنند كه انگار سال‌های سال است آن‌ها را می‌شناسند.
زندگینامه فضل بن شاذان:
فضل بن شاذان از مشایخ بزرگ حدیث در نیمه اول قرن سوم و فقیه متكلم شیعی است.
ابومحمد فضل بن شاذان (رحمة الله علیه) در قرن سوم در نیشابور می زیست. پدرش از اصحاب امام موسی كاظم (علیه السلام) بود و خود از اصحاب 4 امام معصوم؛ امام رضا، امام جواد، امام هادی، امام حسن عسگری (علیهم السلام) و مفتخر به عنایت های ویژه امام حسن عسگری (علیه السلام) می باشد.
ابومحمد فضل بن شاذان (رحمة الله علیه) معروف به شاه فضل می باشد.
