غار نوردی تابستانی

غار نوردی تابستانی

شنا در غار اسرار آمیز

اشكال عجیب و غریب چند میلیون ساله، آب یخ و دسته‌های خفاش... اینها حداقل چیزهایی است كه می‌شود در غار آبی دانیال تجربه‌شان كرد. شنا در گودال‌های آب سرد و صعود از آبشار و گذر از تپه پرفضله خفاش را هم كه اضافه كنیم، دیگر اینجا محشر می‌شود. جان می‌دهد برای یك سفر پرهیجان در گرمای تابستان.

چند سال بیشتر نیست كه این غار آبی عجیب و غریب اسم و رسمی به هم زده و در و دیوار چند میلیون ساله‌اش آمد و رفت غارنوردان را تماشا می‌كنند. تابستان كه خیلی‌ها برای ساحل خزر برنامه‌ می‌ریزند، باید غار دانیال را هم تجربه كرد؛ غاری كه بر خلاف هوای شرجی آزار‌دهنده كنار دریا، اقلیم متفاوتش دندان‌هایتان را از سرما به هم می‌زند. فرمان را بچرخانید به سمت سلمان‌شهر (متل قو) بروید. راهش همان است؛ اما مقصد نه دریا كه غار دانیال است؛ یك پیاده‌روی پنج”‹ساعته در آب و تاریكی.

فقط طلا و نقاشی‌انسان‌های اولیه روی دیوارها و سفال‌های چند هزار ساله كه گنج غار نیست. غار دانیال هم گنج دارد؛ اما از نوع خودش. استلاگمیت‌ و استلاكتیت‌های چند میلیون‌ساله دارد كه ساخت هر سانتی‌متر از آنها حدود 100 سال طول می‌كشد

گنج دانیال

هر غاری یك گنج دارد، اصلا بی‌گنج كه غار، غار نمی‌شود. اما فقط طلا و نقاشی‌انسان‌های اولیه روی دیوارها و سفال‌های چند هزار ساله كه گنج غار نیست. غار دانیال هم گنج دارد؛ اما از نوع خودش. استلاگمیت‌ و استلاكتیت‌های چند میلیون‌ساله دارد كه ساخت هر سانتی‌متر از آنها حدود 100 سال  طول می‌كشد. راهرویی دوكیلومتری كه طی میلیون‌ها سال حركت آب‌های زیرزمینی در سنگ‌های‌ آهك انحلال‌پذیر شكل گرفته. طی تمام هزاران هزار سالی كه از تشكیل این غار می‌گذرد، این سنگ‌ها اشكال عجیب و غریبی پیدا كرده.

غار نوردی تابستانی

اینجا راهروهای پرپیچ و خمی دارد كه در جایی ارتفاع  سقف آن 50 متر بیشتر و جایی دیگر نیم متر هم كمتر می‌شود. گاهی آن‌قدر تنگ و كوتاه می‌شود كه برای عبور از آنها باید سینه‌خیز رفت. دو كیلومتر راهرو و دالان‌های پرپیچ غار دانیال غیراز این گنج‌ها داشته‌های دیگری هم دارد. خفاش‌های غار روزها در سقف غار سروته می‌خوابند. هرچند از حدود 10 سالی كه پای گردشگران به این غار ناشناخته باز شده، تعدادشان كمتر شده.

آب زلال این چشمه‌های غار هم قابل خوردن است به شرط آنكه آلوده‌ نشده‌باشند. دمای این آب حدود 17 درجه بوده و دمای داخل غار هم در تمام فصل‌ها ثابت و بین 20 تا 25 درجه سانتی‌گراد است.

گردش در خانه خفاش ها

بعد از ورود به دهانه غار باید قید خشك ماندن را بزنید؛ چون از همان اول و در فاصله100 متری دهانه غار وارد حوضچه‌ای می‌شوید كه برای ادامه مسیر باید تا شكم در آن فرو بروید. همین‌طور كه جلو می‌روید تزئینات آهكی چند میلیون ساله به استقبال‌تان می‌آیند.

حدود 300 متر بعد از حوضچه اول به فضای باز بزرگی می‌رسید كه به تالار خفاش مشهور شده. تقریبا وسط این تالار تپه‌های بلندی قرار دارد كه با فضله‌های خفاش‌ها و گِلی پوشیده شده كه خیلی هم لیز است. باید از آن بالا بروید تا به قله برسید كه اتفاقا كار آسانی هم نیست. روی تپه اگر سرتان را بالا بگیرید روی سقف تالار، خفاش‌ها را می‌بینید كه در خوابند. این كلونی‌های خفاش چند متر بیشتر با شما فاصله ندارند. به هیچ‌وجه آنها را با پرتاب چیزی بیدار نكنید. به دلیل آزارهای بازدیدكنندگان از چند سال قبل تعداد خفاش‌های غار خیلی كم شده.

غار نوردی تابستانی

در ادامه چند سینه‌خیز و پامرغی طولانی منتظر شماست، آن هم در جایی كه تا مچ در آب سرد هستید. بعد از حدود 200 متر از سیفون اول به یك سیفون دیگر با دو اتاق بزرگ‌ در دو طرفش می‌رسید. برای عبور از این نقطه باید یك صعود دو متری انجام دهید و از بالای صخره بروید. اگر به هیجان بیشتری نیاز دارید، می‌توانید مسافت چند متری سیفون را از زیر آب عبور كنید؛ یعنی غواصی كنید و در آن طرف از اتاق بیرون بیایید. بعد از كمی پیاده‌روی به محوطه بازی می‌رسید كه به تالار ریزان معروف شده. اینجا شاید زیباترین بخش غار باشد. چون سقف آن از استلاكتیت‌های جوان، نازك و بلند و تزئینات آهكی شیری رنگ پوشیده شده. هرقدرپیش بروید دمای غار پایین‌تر می‌آید و آب كف غار هم سردتر می‌شود.

حدود 300 متر بعد از حوضچه اول به فضای باز بزرگی می‌رسید كه به تالار خفاش مشهور شده. تقریبا وسط این تالار تپه‌های بلندی قرار دارد كه با فضله‌های خفاش‌ها و گِلی پوشیده شده كه خیلی هم لیز است. باید از ن بالا بروید تا به قله برسید كه اتفاقا كار سانی هم نیست

خوبی غار دانیال این است كه هر كجا كه خسته شدید می‌توانید از همان جا برگردید. بیشتر زیبایی این غار در نیمه اول است و انتهای غار تنگ‌تر و سقف آن كوتاه‌تر است. در انتها سنگ‌ها هم تیزترند؛ طوری كه در انتهای غار باید حدود 200 متر سینه خیز مشكل را رد كنید و به مكانی برسید كه دیواره‌های غار دیگر آهكی و سنگی نیستند و آب از لای خاك بیرون می‌زند؛ یعنی اولین سرچشمه‌های آب غار. توصیه ما این است كه از همین‌جا برگردید؛ چون یك رفت و برگشت به انتهای غار تقریبا پنج ساعت طول می‌كشد و سرما و خیسی، حتما اذیتتان خواهد كرد. موقع برگشت نباید نگران گم‌شدن باشید؛ چون اگر راه را گم كردید، می‌توانید مسیر اصلی خروج آب را دنبال كنید تا به بیرون برسید.

غار نوردی تابستانی

بعد از دیدن خفاش‌ها باید از طرف دیگر تپه سرازیر شوید. در ادامه راه به اولین آبشار می‌رسید و باید از آن صعود كنید و با گرفتن گیره‌های سنگی‌ای كه روی صخره‌ها كار گذاشته شده از آبشار بالا بروید. مسیر آب را دنبال كنید. بعد از حدود 800 متر از دهانه به تنگه‌ای عمیق و پرآب می‌رسید كه در وسط آن سقف غار تا نزدیكی سطح آب پایین آمده و شكلی شبیه یك سیفون پیدا كرده؛ یعنی یك فضای بسته با یك ورودی و یك خروجی. در نگاه اول عبور از اینجا به نظرتان غیرممكن می‌آید؛ اما شدنی است. باید تا گردن داخل آب فرو بروید و با فشار دستتان به دیواره‌های اطرف روی آب رد شوید. عمق اینجا حدود دو متر است و عرض سه متری تنگه را باید به همین ترتیب تا انتها بروید.