یكی از این بناهای تاریخی در ۴۵ كیلومتری شرق تهران و بر فراز شهر آبعلی، دیده می‌شود كه به «هتل آبعلی» معروف است. این هتل نخستین ساختمان بتنی در ایران است و قدمت آن به سال ۱۳۱۲ می‌رسد و در سال ۱۳۱۶ آغاز به كار كرد. طراحی و معماری آن توسط یك روسی و دو آلمانی صورت گرفته است.
هتل و محوطه آن اولین اقامتگاه با ویژگی مهندسی و باغ‌سازی در ایران است. طبق گفته شهردار آبعلی بعد از بسته شدن هتل «آبعلی» در سال ۶۵، هتل «شالوزنه» با مدیریت تربیت‌بدنی وجود داشت ولی در حال حاضر تنها سه مركز اقامتی در شهر وجود دارد. با وجود اینكه روزانه ۷۵ تا ۱۰۰ هزار گردشگر در ایام تعطیل از جاده آبعلی می‌گذرند و با وجود بنایی با كاربری هتل، آبعلی هتل ندارد. این بنا هم‌اكنون در اختیار بنیاد علوی (وابسته به بنیاد مستضعفان انقلاب اسلامی) است و به همراه فضای اطراف و مجموعه پارك و… چند ساختمان دیگر، مجموعه «امام خمینی(ره)» را تشكیل می‌دهد.
هتل آبعلی سال ۸۲ در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفته و با وجود آنكه از نخستین هتل‌های ساخته شده در ایران است، تاكنون مورد مرمت و بازسازی قرار نگرفته و از زمانی كه بنیاد مستضعفان این مكان را تحویل گرفت اجازه ورود عموم مردم را به داخل آن نداده است. این نهاد هتل را از حالت عمومی خارج و كاربری جدیدی را برای انجام فعالیت‌های فرهنگی و برپایی اردوهای دانش‌آموزی در مجموعه امام خمینی(ره) تعریف كرده است.
اگر زیرساخت‌ها آماده و تعامل بین میراث و بنیاد علوی به وجود آید، قطعا بخش خصوصی حاضر به سرمایه‌گذاری روی این هتل خواهد بود. این منطقه نیازمند ایجاد امكانات و زیرساخت‌هاست. ایجاد شرایط و رایزنی با مدیران بخش‌های دولتی از دیگر مباحث مهم است و هدف آن است كه این امكان فراهم شود تا گردشگران بتوانند از مناطق گردشگری تحت نظارت بخش‌های دولتی بازدید كنند.
هم‌اكنون این بنا با قدمتی حدود ۷۵ سال، پیر و فرسوده نظاره‌گر آن است كه آیا مدیران بنیاد علوی، مسوولان شهری و كارشناسان سازمان میراث فرهنگی می‌توانند به تعاملی پویا و پایدار رسیده و این بنا را از خطر نابودی و فرسایش نجات دهند یا همچنان گردشگران باید از دور شنوای صدای سكوت و تخریب این هتل باشند، سكوتی تلخ كه حكایت از بی‌توجهی مسوولان به میراثی ملی دارد.
