روستای بیاض انار ، روستایی از توابع بخش مركزی شهرستان انار در استان كرمان ایران است.. روستای بیاض در مركز دشتی به همین نام در شمال استان كرمان و به فاصله ۲۵ كیلومتری جنوب شهر انار قرار دارد و دارای بافت تاریخی و دیدنی های فراوانی است؛ روستایی كه وجه تسمیه خود را از كشتزارهای سفید پنبه می‌گیرد.اگر از كشتزارهای پنبه بگذریم، وجود بناهای تاریخی، قناتها و آسیاب‌های قدیمی، كاروانسرای عباسی، مسجد سبز پوشان و آب انبار دوقلو و قلعه بیاض از جمله جاذبه‌های دیدنی روستای بیاض انار هستند.تپه تاریخی قلعه دختر بیاض در ۱۵ كیلومتری غرب روستا و در كوهستان معروف به دهانه بیاض قرار دارد. سفالها و شواهد موجود بر سطح این تپه قدمت آن را به دوره اشكانی (حدود ۲۰۰۰ سال قبل ) برمی گرداند. البته بیاض در قدیم دارای پنج رشته قنات نیز بوده كه هنوز هم سه رشته از این قناتها بنام خسرو آباد ، ده بره و بن مور فعال هستند. هرچند این قناتها فرسخ ها دورتر از روستا و در دل كوهستان غربی حفر شده اند اما هنوز هم در سالهای پرباران حجم زیادی از آب شیرین و گوارا را به دشت بیاض هدیه می كنند.
البته دیدن كاروانسرای شاه عباسی كه قدمت آن به حدود ۴۰۰ سال پیش باز می‌گردد نیز به گردشگران توصیه می‌شود. این كاروانسرا با زیر بنای ۲۵۰۰ متر در بافت جدید روستا و در خیابان امام خمینی (ره) واقع شده است. ورودی این بنا در جبهه شرقی و از سمت همین خیابان است كه روزگاری به راه شاه عباسی معروف بود. اگر چه نیمی از این بنای متقارن در زمان احداث كاملا تكمیل نشد چرا كه بر اساس گفته گذشتگان، با مرگ شاه عباس، معمار كار خود را نیمه تمام رها كرد، اما ساختار موجود بنا تا حدود زیادی سالم مانده است و با همین وضع از قرون گذشته تا دهه های اخیرمورد استفاده بوده است و هنوز هم برخی از پیران و ریش سپیدان بیاضی از اتراق كاروانهای اقصی نقاط كشور و كاروانهای خارجی خصوصا روسها و هندیها در این كاروانسرا صحبت می كنند.
اگر از روبروی كاروانسرای شاه عباسی خیابان یادگار را به طول یك كیلومتر به سمت شرق ادامه دهیم پس از عبور از كنار باغ مزار شاه و كشتخوانهای موقوفه بیاض به بافت تاریخی یا همان بیاض قدیم می رسیم این دهكده تاریخی در وسعتی حدود ۳۰ هكتار مجموعه ای است شامل همه عناصر یك روستای سنتی كه با وجود متروكه شدن و بی مهری های سالهای اخیر مردم و مسئولان، هنوز هم زیبا و تداعی گر یك روستا در قرون گذشته است .
قلعه ، مسجد های كوچك روستایی ، حسینیه و عزاخانه ، آب انبار مدرسه علمیه (معروف به خانه آخوند) عمارت خان و دیگر خانه های ارباب و رعیتی عناصر تشكیل دهنده این بافت روستایی است كه درون یك شبكه معابر زیبا دسترسی و ارتباط به آنها تعریف شده كه قدمت آن به دوره صفویه باز می‌گردد.
قلعه بیاض: شاخص ترین اثری است كه در بدو ورود به بافت قدیم به چشم می خورد ، این قلعه به عنوان استحكامات دفاعی روستا مورد استفاده بوده كه در مواقع احساس خطر همه اهالی درون آن رفته و به واسطه بارو و شش برج آن به دفاع از خود می پرداختند . اكنون از این قلعه ۵ برج باقی مانده است فضاهای داخل آن هم در دو طبقه بوده كه آثاری از آنها بجای مانده است تعدادی از پی ها و ستون های این قلعه هنوز سالم و پابر جاست اگرچه قدمت این بنا دقیقا مشخص نیست.مسجد سبز پوشان و آب انبار دوقلو: این دو یك مجموعه هستند كه به نظر می رسد برای سرویس دادن به جاده عبوری در حومه بیاض ساخته شده اند چرا كه جاده خاكی از جلوی این بنا می گذرد هنوز بین مسنین به جاده شاهی معروف است.
اوج استفاده از قلعه در دوران قاجاریه بوده (حدود۱۶۰سال قبل) كه هرج و مرج و غارت خصوصاً از جانب ایل بهارلو (از ایلات فارس) باعث صدمه به این بنا شده است.ارتفاع دیوارهای این قلعه در حدود ۱۰ متر و ضخامت آنها در پایین حدود ۲ متر می‌باشد. قلعه بیاض در تاریخ ۹ بهمن ۱۳۸۴ با شماره ۱۳۹۵۶ و قدمت دوره قاجاریه در فهرست میراث ملی كشور به ثبت رسیده است.
