موزه محلی تاس وكپل دزك گنجین دران در شهرستان سراوان و در منطقه دزك واقع شده است. این موزه اولین موزه شخصی است كه به همت عبدالله سپاهی بنا گردیده است. این موزه در باغ شخصی نام‌برده قرار داشته و به نام باغ عبدالله نیز شهرت دارد. بازدیدكنندگان موزه از طریق راهرویی كه دو طرف آن توسط چوب‌های برگ درخت خرما محصور شده است به سمت موزه هدایت می‌شوند. درب ورودی راهرو، درب كوچك چوبی قدیمی است كه روی آن منبت‌كاری شده است. موزه محلی تاس وكپل از دو اتاق تشكیل شده كه اتاق ابتدایی از طریق دری به اتاق دیگری متصل می‌شود. مصالح به‌كار رفته در ساخت موزه از چوب‌های برگ درخت خرما و طناب‌های بافته شده از برگ درختچه داز می‌باشند. همچنین از حصیرهای بافته شده از درختچه داز برای پوشش سقف بنا استفاده شده است و برای نفوذ ناپذیر شدن بنا در برابر باران از یك لایه پلاستیكی استفاده شده است. دور تا دور بنای موزه محلی تاس وكپل فضاهایی برای قرار دادن اشیا موزه در نظر گرفته شده است. در زبان بلوچی به این نوع بنا، كمبی میگویند. پلان بنا حالت مستطیلی بوده و بنا شكل نیم دایره دارد. یكی از ویژگی‌های منحصر به فرد این موزه حالت تماما كلاسیك و سنتی بنا می‌باشد، كه قرار گرفتن صنایع دستی، چشم هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌كند.
همگان میدانیم كه نقش حیاتی موزه هادر جوامع بشری نقشی بدیع، ماندگار و مروج ناب ترین پدیده های فرهنگی است كه موزه ها از معدود مراكز حافظ یادگاران نسل گذشته و در حقیقت فرزندان هنر و تاریخ هستند.
هریك از این اشیا در عین بی زبانی به هزار زبان سخن می گویند زیرا اسناد معتبری ازهنر، فرهنگ و تاریخ را ارایه می دهند.
آثار گردآوری شده در موزه تاس و كپل كه استاد عبدالله سپاهی به تنهایی در طول سال های متمادی و بدون حمایت دولتها نس از نیاكانمان هستند كه از وجود صنایع دستی در زمان های بسیار دور، حتی دوران انسان های اولیه خبر می دهند و زمانی كه به این آثار نظر می افكنید، با دنیایی كهن رو به رو می شوید كه غبار تاریخ بر چهره تك تك آنان جای گرفته است كه بخشی از این آثار به جای مانده از انسان های اولیه، شامل سفالینه های كلپورگان هستند كه از گِل پخته شده و نقوشی كه به شكل تخیلی و بر گرفته از روح طبیعت روی آنها نقش بسته و هر كدام از این نقوش فلسفه گویایی برای خویش دارند .
اشیای موجود در موزه تاس و كپل روایتگر صنعت و هنر نیاكان و بیانگر هنر و ذوق مردم بلوچستان هستند و در روزگاران كهن، به عنوان صنعت تمام عیار عهد خویش حضور داشته اند،این آثار كار سفیران فرهنگی اند كه هیچ گاه از گزارش پیام خود دست نكشیده اند و به نوعی تجلی گاه بخش قابل ملاحظه ای از هنر وخلاقیت قوم بلوچ هستند.
گفتنی است مصالح بكار رفته در ساخت موزه از ساقه نخل خرما و طناب های بافته شده از برگ درختچه داز می باشند.
