خانه مجیری خمینی شهر یا مجیری ها متعلق به حاج ابوالحسن مجیری (متوفی به سال ۱۲۸۶قمری) یكی از تجار معروف توتون و تنباكو در زمان سلطنت ناصرالدین شاه است. این منزل مجموعه ای از اتاق های به هم پیوسته است و همچنین طبقه بالای این خانه دارای ایوان بزرگی است كه به حیاط خانه و روبروی خانه مشرف می باشد. پس از ورود از در ورودی خانه وارد یك مكان كوچك مسقف می شوید. یك در از سمت چپ به حیاط پشتی منزل و از یك در هم به حیاط اصلی خانه منتهی می شود. مساحت این خانه حدود ۳۷۵۰ متر است، اتاق ها و فضای اطراف حیاط دارای تزئینات فراوان گچبری و كاشیكاری است
شومینه خانه با گل های زیبا نقاشی شده كه حاكی از ذوق فراوان نقاش است. هشتی ساختمان كه بیرون خانه را با درون آن ارتباط می دهد از یك سمت به خانه و از یك سو به باربند و اصطبل و از سمت دیگر به دالان و از دیگر سو به باغ ها و املاك ارتباط دارد كه در حال حاضر باغ ها دیگر وجود خارجی ندارد. خانه دارای حیاطی وسیع با حوضی سنگی است و ستون های شبیه خانه سرتیپ سدهی دارد و اتاق های نشیمن و مهمان خانه و صفه تابستانی از عناصر دیگر آن هستند. بهارنشین و طویله و حوضخانه و چاه آب نیز در آن دیده می شود، سفره خانه نیز جلوه خاصی به ساختمان داده است. زیر زمین بزرگی در زیر فضای سفره خانه وجود دارد كه از طریق نورگیرهای مشبك، از حیاط خانه نور می گیرد. این خانه تاریخی در اولین دوره شورای اسلامی شهرستان از مالكان توسط شهرداری خریداری شده است.
خانه هایی همچون خانه سرتیپ سدهی و مجیر بازگو كننده فرهنگ زیست نیاكان ماست و بیانگر جایگاه و حرمت خانواده در میان ایرانیان. معماری آن بومی است و منطبق بر باورها و اعتقادات ما، این خانه ها به شكلی طراحی شده اند كه علاوه بر صاحبخانه، میهمانان نیز در آن احساس راحتی كنند. تأمین روشنایی، گرمای زمستان و خنكی تابستان بیشتر از طریق عوامل طبیعی همچون نور خورشید و جریان هوا بوده است.
