پل باقرآباد ورامین بر رویی یكی از مهمترین شاخه های فرعی رودخانه جاجرود كه بیش از یكصد هزار هكتار اراضی دشت ورامین را سیراب می كرد ، از میان منطقه ای كه آن روزها بخشی از ورامین بود عبور می كرد ، شاخه ای پرآب كه طغیان آن مسیر مردم آن زمان به مناطق مختلف از جمله تهران را قطع می كرد احداث شد .در اواخر دوره قاجاریه و توسط معمارانی ناشناس ، پلی آجری با دهانه قوسی به طول ۵۰ متر بر روی رودخانه احداث شد ، پلی كه به گفته برخی از مورخین احداث آن حدود یكسال به درازا كشید.این پل تاریخی بارها به دلیل طغیان رودخانه جاجرود تخریب شد و در دوره های قاجاریه ، پهلوی و جمهوری اسلامی چندین بار مرمت شد ، پلی كه یكصد سال تنها مسیرعبور مردم دشت ورامین بوده و آن ها را به پایتخت می رساند.این پل به شماره ۹۹۱۱ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.
روایت پل تاریخی باقرآباد
پل باقرآباد در ۱۵ خرداد سال ۴۲ شاهد به خاك و خون كشیده شدن جوانان و مردانی كفن پوش از دشت ورامین بود كه به خاطر دفاع از مرجعیت شیعه ، جان خود را تقدیم اسلام كردند ، واقعه ای تاریخی كه پایه های رژیم منحوس پهلوی را به لرزه در آورد و موجبات فروپاشی آن را فراهم كرد.۱۵ خرداد سال ۴۲ ، مصادف با۱۲ محرم ، سومین روز شهادت امام حسین (ع) ویاران با وفای ایشان است ، مردم پیشوا در صحن مطهر امامزاده جعفر(ع) در حال مراسم عزاداری و برپایی آئین سنتی بنی اسد می باشند كه خبر دستگیری امامی (ره) بین عزاداران پخش می شود و صدای عزاداری به همهمه تبدیل می شود.
همزمان با آگاهی مردم پیشوا از دستگیری امام ، مردم روستای محمدآباد عرب ها نیز خبر دستگیری امام را شنیده و پای پیاده عزم حركت به سمت تهران می كنند بدون اطلاع از این كه مردم پیشوا نیز كفن بر تن كرده و قصد حركت به سمت تهران را دارند ، مسیری ۴۵ كیلومتری كه قرار است پای پیاده طی شود.مردم پیشوا در طول مسیر افراد دیگری را نیز با خود همراه می كنند و مردم ورامین نیز كه از حركت آن ها مطلع شده اند ، كفن بر تن كرده و با جمع همراه می شوند و در غروب ۱۵ خرداد ، همراه با مردم روستای محمدآباد به منطقه باقرآباد كه از اراضی كشاورزی وسیعی برخوردار بود می رسند ، منطقه ای كه فقط یك پل قدیمی و یك پاسگاه در آن وجود داشت.
عوامل رژیم ستم شاهی كه از حركت كفن پوشان مطلع شده بودند از قبل مسلسل ها را بر روی پل باقرآباد مستقر كرده بودند و تعداد زیادی از نیروهای خود را به حالت آماده باش قرار داده بودند.كفن پوشان كه بیش از ۲۵ كیلومتر پیاده راه آمده بودند با وجود هشدارهایی كه سوی سرهنگ بهزادی به آنان می داد به حركت خود ادامه دادند ، كه در این هنگام با گلوله های دژخیمان ستم شاهی به خاك و خون كشیده می شوند.در محل وقوع این حادثه چاه ها و قنوات بسیاری وجود داشته ، بسیاری از افراد در هنگام فرار داخل چاه ها افتادند و برخی نیز برای نجات خود ، در قنات ها مخفی شدند ، به این دلیل آمار دقیقی از تعداد شهیدان این واقعه تاریخی در ورامین وجود ندارد.
در این قیام هفت نفر از بهترین جوانان دشت ورامین تنهابه جرم حمایت از مرجعیت به خاك و خون كشیده شدند ولی با خون خود درخت نوپای انقلاب را آبیاری كردند.پیكر این شهید بزرگوار نیز در گورستان مسكر آباد به خاك سپرده شد.شهیدان ۱۵ خرداد غریبانه به شهادت رسیدند و غریبانه به خاك سپرده شدند ، برایشان مراسمی گرفته نشد ، هزینه تیرهایی كه عوامل رژیم ستم شاهای بربدن مطهرشان نشاندند از خانواده آنها گرفته شد ، اجازه ندادند كه خانواده آنان لباس عزا برتن كنند و تا سال ها خانواده آنان مورد آزار و اذیت رژیم شاه قرار داشتند.
