قهوه خانه عاشیق لار یك سرای سنتی در شهر زیبای تبریز است .اگر به شهر تبریز سفر كردید و قصد رفتن به قهوه خانه را داشتید و همچنین به موسیقی علاقه مندید، پیشنهاد ما به شما سرای سنتی عاشیق لار تبریز است.كافه عاشیقلار یا كافه تیرانداز مكانی‌ست كه از دیرباز عاشیق‌های آذربایجانی در این مكان جمع می شوند و با یكدیگر دئیشمه یا مشاعره موسیقیایی می كنند.
دئیشمه به این صورت است كه یكی از عاشیق ها داستانی را به صورت بداهه با شعر و موسیقی روایت می كند و به محض تمام شدن عاشیق بعدی باید با بداهه خوانی و بداهه نوازی به وی پاسخ دهد. محل اجتماع عاشیق ها، بیشتر برای بردن عاشیق به عروسی ها به آنجا می آمدند. در سالهای بعد از انقلاب و چندین سال بعد از انقلاب مخصوصن ماه رمضان بعد از افطار، عاشیق ها به ترتیب در آنجا برنامه اجرا می كردند و بسیار شلوغ می شد.
اجرا در قهوه‌خانه همواره بعنوان یكی از ویژگی‌های موسیقی عاشیقی در نظر گرفته شده است.البته قهوه‌خانه‌هایی كه به اجرای عاشیقی اختصاص داشته، و در نتیجه به نام قهوه‌خانه عاشیقلار شناخته شوند، كم هستند. برای مثال، در تبریز عاشیقلار قهوه سی مشخصا به قهوه‌خانه حسین تیرانداز در مقابل باغ گلستان اطلاق می‌شد. این قهوه‌خانه در آغاز پاتوق پهلوان‌ها و شعبده بازانی بود كه در گجیل قاپوسی نمایش می‌دادند. تماشا گران بعد از اتمام نمایش به قهوه‌خانه رفته و در ضمن صرف چای به اجرای عاشیقها گوش می‌دادند.
فعالین چپ در دهه پنجاه پای عاشیق عبدالعلی نوری و عاشیق حسن اسكندری را به این قهوه‌خانه باز كرده و آنجا را به محفل روشنفكری تبریز تبدیل كردند. قهوه‌خانه كه سابقاً اغلب محل مراجعهٔ روستاییان بود به تدریج پر از دانشجویان و جوانان می‌شد. حتی برخی از مسافرینی كه به تبریز می‌آمدند (اعم از فارس یا ترك) سراغ قهوه‌خانهٔ عاشیقها را می‌گرفتند. قهوه‌خانه همیشه مملو از جمعیت بود. صاحب قهوه‌خانه، كنار در ورودی روی یخچال ویترینی می‌نشست و به هر كسی كه وارد قهوه‌خانه می‌شد یك نوشابهٔ اجباری (به عنوان ورودیه) باز می‌كرد و به دستش می‌داد. عاشیقها یكی پس از دیگری ساز بدست می‌گرفتند و در میان جمعیت جوان حاضر در قهوه‌خانه می‌گشتند و آوازهای مورد تقاضای آنان را می‌خواندند.
در انتهای قهوه خانه عاشیقلار كمد بزرگ فلزی رنگی قرار دارد كه هر قفسه از آن متعلق به یك عاشیق است و وسایلش را درون آن قرار می‌دهد. هر نوازنده بعد از ورودش به قهوه خانه به سراغ كمد فلزی می‌رود، وسایلش را برمی‌دارد و شروع به نواختن و خواندن می‌كند.
در این كافه منویی وجود ندارد، تنها چیزی كه برای مشتریان سرو می‌شود چایی است كه آن هم بدون سفارش جلو شما قرار می‌گیرد. چای خوش طعم در لیوان و نعلبكی‌های قدیمی كه عطر و مزه‌اش با پیچیدن صدای ساز در گوش تان لذتبخش‌تر خواهد شد.
