مسجد عبداله بن عمر، یكی از تاریخی ترین مساجد صدر اسلام در ایران است و از آثار تاریخی و ارزشمند در شهرستان دالاهو است.
در كتاب كرمانشاه باستان نویسنده ساخت این بنا را به عبدالله بن عمر پسر خلیفه دوم نسبت داده و قدمت آن را همزمان با دوران ساخت مسجد تاریخانه دامغان و حتی قدیمی تر از آن دانسته است.
محل مسجد تداعی كننده یك آتشكده با شكوه است كه در دامنه كوهی با عظمت ساخته شده است و اولین چیزی كه با دیدنش به یاد می آوریم جملههنری دیوید ترو از كتاب والدن است كه می گوید:
« زهی ایرانی پاك نهاد كه به علت شرح صدر و وسعت نگاه حاضر نشد هیچ دیواری دور خودش بكشد و معبدی بسازد. بلكه بلندترین قلل كوهها و آسمان آبی را معبد خویش كرد و بدین سان تمام زمین را مسجد خویش می دانسته است».
شكل ظاهری مسجد یك مكعب مستطیل را تداعی می كند كه یك مناره در زاویه جنوب غربی در دوران اسلامی به آن اضافه گردیده و نماد هویت این بنا به عنوان یك مسجد است
شكل ظاهری مناره همچنین یادآور چند تك بنای مناره در حوالی اصفهان است. اما درون مناره كه دارای ۲۱ پله مثلثی شكل است كه با تمام كوچكی پله ها و محدودیت فضا در درون مناره، هنگام ورود به داخل آن نوری كه از دریچه بالایی این مناره می تابد
مدخل مناره دارای طاق گهواره ای و نمای خارجی در قسمت فوقانی با چوب و گچ تزئین شده است و شباهت زیادی به مناره ساربان در اصفهان دارد.
ورودی مسجد در ضلع غربی آن و زیر یك سایبان كه با تیر و چوب مسقف گردیده قرار دارد و این سایبان بیش از آنكه موجب تأكید به ورودی باشد در بنا را پنهان كرده است. در مسجد از چوب گردو كه به وفور در اطراف مسجد پیدا می شود و در قالب قوسی شكل ساخته شده است.
با ورود به مسجد در سمت چپ در ورودی یك پلكان قرار دارد كه منتهی به یك نیم طبقه می گردد این نیم طبقه به عنوان نمازخانه زنانه مورد استفاده قرار می گرفته است.منبر و محراب مسجد از ملات گچ ساخته شده كه به صورت عنصری زائد جلوه می كند و كاملاً مشخص است كه قدمت كمتری نسبت به مسجد دارد و بعداً به آن اضافه شده است. محراب و منبر دارای تزئینات گچ بری بوده كه با گذشت زمان دچار فرسایش شدهاند. منبر در این مسجد پشت به محراب ساخته شده و چسبیده به دیوار ضلع جنوبی است كه در نوع خود در بین مساجد دیگر بدیع می نماید.
این مسجد به مرور زمان ۹۰ درصد تخریب و غیر قابل استفاده شده بود كه توسط میراث فرهنگی در سال ۱۳۷۰ بازسازی شد.
