برف دوشاب ، اربه دوشاب یا ورف دوشاب یك دسر زمستانی از برف و شیره انگور یا شیره اربه است. این دسر هیجان انگیز بیشتر در شمال كشور استفاده می‌شود. بارش برف زمستانی گرمای خاصی را به جمع خانواده های روستایی بالاخص ییلاقاتت املش داده است، در این منطقه روستاییان پس از بارش برف زمستانه «اربه دوشاب » را با برف بهم می آمیزند و می خورند.میوه درخت « اربه محلی ( دیو اربه) » را درفصل پاییز از درخت می چینند بعد از جدا كردن دمبرك میوه ها را در ظرفی چوبی به شكل « ناو » می ریزند و آن ظرف را به این مناسبت « اربه ناو یا اربه ناف » گویند . حدود یك متر از كل ناو را با تخته ای جدا می كنند و سوراخی در آن تعبیه می كنند و مقداری « كولوش-ساقه ی برنج » را در جلوی سوراخ قرار می دهند كه نقش آبكش را دارد .
« اربه » را در قسمت بزرگتر ناو می ریختند و آن را با چوبی سرپهن به شكل « كوبه » له می كردند و بعد كمی خاكستر هیزم یا پوست برنج ( = فلfal ) روی آن می ریختند و بعد لگد می زدند . لگد زدن به تناوب انجام می گرفت پس از لگد زدن و چنگ زدن ناو را كمی به طرف خالی ظرف بلند می كردند تا « شیره » به دست آمده از آن سوراخ به ظرفی دیگر مثلا « تشت » منتقل گردد . زمانی كه شیره ها كاملا چكیده شدند آن را در دیگی می ریزند و روی اجاق می گذارند تا بجوشد و كف سفید روی شیره را دور می ریزند و گرما می دهند تا آبش بخار شود .
در طب سنتی به بیماران بیماری « فاویسم » و زردی (یرقان) اربه دوشاب می خوراندند كه خاصیت درمانی داشت . ار آن جا كه دوشاب دارای طبع گرم است بیشتر در فصل زمستان مصرف می شود .
در زمستان « اربه دوشاب » را با برف بهم می آمیزند و می خورند كه به آن « ورف دوشاب » می گویند . هم چنین برنج برشته شده را با دوشاب مخلوط می كنن و به عنوان تنقلات استفاده می كنند . امروزه هنوز هم در گوشه و كنار گیلان و مازندران این خوراكی محلی تولید می شود .
برخی از پیشینیان درباره برف دوشاب این طور بیان می‌كنند، كسی كه در زمستان برف دوشاب بخورد كمتر مریض می‌شود یا در تابستان كمتر تشنه می‌شود. برای تهیه برف دوشاب بطور سنتی می‌گویند از بارش برف سوم باید استفاده كرد. دكتر جمشید خدادای نویسنده كتاب پانزده روز تا سلامتی در این كتاب خواص فراوانی را برای برف تمیز و همچنین شیره اربه نوشته است.
