این اثر در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۴۸۶۹ به‌عنوان یكی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. پل دلاك ازآثار دوره صفویه است كه درمسیر جاده كاروان رو دوره صفوی تهران- قم واقع شده وامروزه آسیب زیادی دیده است. راه كاروان رو دوره صفویه كه از تهران به قم می رود، پس از گذشتن از پل رودخانه شوربه سوی كاروان سرای حوض سلطان رفته، از میان منطقه دریاچه نمك و از بالای كاروان سراهای صدرآباد و دلاك و پس ازعبور از پل مورد بحث به قم منتهی می شود. در اواخر قرن ۱۹ به دلیل تغییر مسیر رودخانه ساوه و گسترش اجتناب ناپذیر دریاچه نمك، رفت و آمد در این جاده متوقف شد و جاده امروزی تهران – قم كه به دوره قاجارمربوط می شود، جایگزین آن شد.
پل دلاك در مسیر راه قدیمی تهران- قم نزدیك كاروانسرای دلاك ، روی رودخانه ” قره سو ” بنا شده و از آثار دوره صفوی است. بقایای با شكوه كاروانسرای حسن آباد و یك چاپارخانه ی خشتی و دهانه های قوسی شكل پل دلاك كه با انحنایی روی پیچ وخم رودخانه زده شده ، دریك محدوده قرار دارد. مسیر رودخانه امروزه منحرف وبه طرف جنوب كشیده شده است .
این پل مجموعاً ۱۵۳ متر طول، ۶ تا ۸۰/۵ متر عرض و ۱۸ دهانه دارد . با توجه به انحناهای پل ، ساختمان آن از چند بخش تشكیل شده است . طولانی ترین بخش پل كه ۷۰ متراست . دارای هفت دهانه است كه عرض هر دهانه بالغ بر۵ تا ۵۰/۶ متراست . به غیر از آن قسمت پل كه نزدیك كاروانسرا قرار دارد ، كلیه پایه های پل دارای موج شكن های نیمه مدوری است كه در جهت مخالف جریان آب قرار دارند. در انتهای بخش جنوبی پل ، اولین انحراف در مسیر مستقیم پل ، یك انحراف محوری سه متری به سوی غرب است . به دنبال آن به بخش دیگری از پل به طول ۴۴ متر با شش دهانه می رسیم كه عرض هریك پنج متراست . در انتهای شمالی بخش دوم ، دومین انحراف در طول ، تنها یك دهانه كه عرض آن ۵۰/۴ متر است، پدید می آید . پس از آن بخش چهارم پل به طول ۲۴ متر با چهار دهانه كم عرض ، هر یك به عرض ۵/۲ متر قراردارد.
وجه تسمیه این پل به قول اهالی ، این بود كه در زمان های دور یك مرد دلاك (سلمانی ) قصد عبور از رودخانه را داشت كه گرفتار سیل شد و آب ، او را برد . بعد از این واقعه افراد خیّر درصدد برآمدند تا پلی روی این رودخانه بسازند كه دیگر كسی گرفتارسیل نشود.
