امامزاده ابراهیم آرامگاهی است در محله لب آب شیراز كه نزدیك گورستان دارالسلام واقع است. امامزاده ابراهیم منتسب به فرزند امام موسی الكاظم (علیه السلام) می باشد. امام كاظم(ع) وی را سخی ترین، شجاع ترین و عابدترین فرزندان خود بعد از امام رضا(ع) میدانست. حضرت امامزاده ابراهیم(ع) پس از اخذ امان نامه به دنبال قیامش بر علیه مامون به گسترش معارف اهل بیت(ع) همت گماردند اما زمانی كه برادر بزرگوارشان حضرت علی بن موسی الرضا(ع) توسط مامون به شهادت رسید علیه مامون دست به قیام زد ولی متاسفانه قیامشان به موفقیت نینجامید. چون فرزندان امامزاده ابراهیم(ع) از صاحب منصبان بودند برای وی امان نامه ای اخذ نمودند و حضرت رهسپار شیراز گردید و در این شهر اقامت گزید. سرانجام مامون چون از محبوبیت و نفوذ وی در میان مردم هراس داشت به وسیله سم ایشان را به شهادت رساند.
در كتاب تذكره دلگشا می نویسد: «و از جمله بقاع، بقعه امامزاده ابراهیم است كه حال، قریب به دروازه شاه داعی الی الله واقع است و جمعی آن حضرت را ولد صلب امام موسی كاظم (علیه السلام) می دانند واما انچه از قول ارباب رجال مشخص می شود، آن است كه ابراهیم بن موسی (علیه السلام) به امر محمدبن محمدبن زیدبن علی (علیه السلام) به حكومت یمن درعند مأمون عباسی مشغول بود و لیكن حقیر را به آن بزرگوار كمال اعتقاد است و ظن حقیر چنان است كه جناب ایشان از اولاد امام موسی كاظم (علیه السلام) است»
مؤلف كتاب بدایع الانساب می نویسد: «ابراهیم در شهر شیراز بقعه دارد،
در آثار العجم نوشته از سادات موسوی است»
مرحوم شیخ ذبیح الله محلاتی نیز می گوید: «قبرابراهیم كه بنا به گفته فرصت شیرازی در كتاب آثار العجم از اعقاب حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) به شمار می رود در شیراز است.»
مؤلف گوید: بعید به نظر می رسد كه ابراهیم پسر بی واسطه امام موسی كاظم (علیه السلام) باشد، زیرا ابراهیم اكبر پسر موسی (علیه السلام) در مقابر قریش دفن شده است. و اما ابراهیم مرتضی اصغربن امام موسی (علیه السلام) كنار قبرامام حسین بن علی بن أبن طالب (علیه السلام) مدفون است. این ابراهیم (كه قبرش در لب آب شیرازاست) پسر موسی بن ابراهیم بن امام كاظم (علیه السلام) می باشد و دو واسطه افتاده است، به همین سبب بعضی پنداشته اند كه قبر او در شیراز است.» بنابراین اتفاق نظر محققین براین است كه ابراهیم بن موسی (علیه السلام) در این بقعه مدفون نبوده است.
از گفتار علمای بزرگ انساب به این نتیجه می رسیم كه شخصیت مدفون در این بقعه، سیدجلیل القدر امامزاده عظیم الشأن ابواسحاق ابراهیم بن الحسین بن علی بن محسن بن ابراهیم بن موسی بن ابراهیم الاصغربن امام موسی كاظم (علیه السلام) است كه نقابت سادات شیراز و تمام متصرفات عضدالدوله دیلمی را در قرن چهارم هجری به عهده داشته و این منصب پس از وفات وی در دهه آخر همین قرن به فرزندان او رسیده است. آنچه از گفتار نساب مشهور است، سیدابراهیم علاوه بر سیادت، پسرعموی سیدرضی و سیدمرتضی، نقیب النقبای بغداد نیز بوده و به علم و تقوی، حلم وعمل، بزرگی و بزرگواری و كهتر خاندان موسوی شیراز به شمار می آمده است.
