روستای سلیم آباد از روستاهای بخش مركزی تنكابن به شمار می‌رود كه به دلیل جاذبه‌های طبیعی، فرهنگی و صنایع‌دستی به‌عنوان روستای هدف بومگردی نیز معرفی‌شده است، زیرا در بافت اصلی خود معماری سنتی‌اش را حفظ كرده و قرار گرفتن در دامنه كوه نیز به روستای سلیم آباد كه می‌توان آن را دهكده سفالگری نیز نامید جلوه خاصی داده است. هنر سفالگری در روستای سلیم آباد و بین خانواده محبی قدمتی حدود یك قرن دارد و برای دیدن این هنر اصیل، كافی است چند كیلومتری از شهر تنكابن خارج می‌شویم. روستای سلیم آباد سالیانه پذیرای حدود ۳۰۰ تن گردشگر خارجی و تعداد زیادی مسافران داخلی است. نخستین چرخ سفالگری در ۳۵۰۰ سال قبل از میلاد اختراع شد، پس از اختراع چرخ سفالگری تحولی تازه در این هنر سنتی پدید آمد و تنوع ساخت ظروف سفالین بسیار گسترده شد تا جای كه امروز در روستای ۴۰۰ خانواری سلیم آباد تنكابن هم خانواده‌ای زندگی می‌كنند كه همگی سفالگرند و با نقش زدن به گل، رزق حلال به دست می‌آورند. خانواده محبی از سال ۱۲۸۹ تاكنون به‌صورت آبا و اجدادی در این روستا به رشته سفالگری اشتغال دارند و گردشگران زیادی را به این روستا جذب كرده‌اند. خانواده‌ای به نام محبی كه فارق از هیاهوی زندگی شهری و شغل‌های امروزی، در كنج دیوار‌های سنتی در روستا، كارگاهی ساده راه اندازی كرده اند، كارگاهی كاه گلی كه صدای نفس‌های ۷ هزار ساله سفال ایران از آن شنیده می‌شود. حدود ۳۰ تن از اعضای خانواده محبی به این كار مشغول بوده و امرارمعاششان از این راه است. خانواده محبی سالانه ۴ هزار تا سفال به كشور‌های كویت، عراق، ژاپن و آلمان صادر می‌كنند. خانواده ۳۰ نفره محبی با همت و اتحاد خود توانستند عنوان بزرگ‌ترین تولید كننده كلاهك بام‌های سفالی را دریافت كنند و با شركت در نمایشگاه‌های ملی و بین المللی حائز رتبه‌های ارزنده‌ای شوند. روستای سلیم‌آباد، به‌عنوان روستای هدف بوم گردی در این شهرستان انتخاب‌شده است زیرا در بافت اصلی خود معماری سنتی‌اش را حفظ كرده و قرار گرفتن در دامنه كوه نیز به این روستا كه می‌توان آن را دهكده سفالگری نیز نامید جلوه خاصی داده است. روستای سلیم‌آباد یك روستای هدف گردشگری بوده و دارای ۴۰۰ خانوار است و هنر سفالگری این روستا نیاز به یك نگاه جامع توسط متولیان فرهنگ و هنر دارد. قدره (كاسه آش)، گومبكا (ظرف مخصوص نگهداری نیشكر)، دوشون (ظرف مخصوص تولید كره)، گل لوه) ظرف مخصوص درست كردن ماست) و نمك شور (ظرف مخصوص نگهداری نمك) از جمله ظروف سفالی مازندران بودند كه در آن زمان مشتریان خوبی هم داشت، ولی امروز وضعیت به گونه‌ای شده است كه هنر دست رمضانعلی چینی ساز بازمانده سفالگری مازندران در منطقه كلاگرمحله جویبار در پس رنگ و لعاب‌های ظروف امروزی، رنگی ندارد و اینك وی به امید‌هایی در دل به حرفه خاندانش كه پنج نسل در خانواده اش رواج دارد ادامه می‌دهد تا شاید سفالگری باز رونق بگیرد.