كویر مركزی یا چاله كویر از شمال به دامنه‌های البرز مركزی و شرقی و از غرب به جاده ارتباطی دامغان به جندق و كویر ریگ جن، از شرق به كوه‌های پیر حاجات و ازبك كوه و از جنوب به محور ارتباطی خور – طبس محدود می‌شود.كویر مركزی بیابان غالبا كویری وسیعی است به طول تقریبی ۸۰۰ كیلومتر و عرض تقریبی ۳۲۰ كیلومتر در جنوب رشته كوه البرز در مركز شمالی ایران. مساحت دشت كویر در حدود ۷۷، ۶۰۰ كیلومتر مربع است. در غرب این كویر دریاچه نمك قرار دارد.
این كویر یكی از قطب‌های حرارتی زمین محسوب می‌شود. دمای آن در تابستان به ۵۰ درجه می‌رسد و گاهی اختلاف دمای بین روز و شب به ۷۰ درجه سانتیگراد می‌رسد.
قسمت عمده كویر مركزی را باتلاق‌های وسیع فرا گرفته‌اند و پوشش گیاهی آن عمدتا در حاشیه باتلاق‌ها و از نوع گیاهان شور پسند (هالوفیت) می‌باشند. بیابان‌های مروست، دامغان و خارتوران در این منطقه واقع شده‌اند. قسمت عمده كویر مركزی بیشتر در نواحی جنوبی و مركزی پوشیده از باتلاق و در حواشی شرقی پوشیده از تلماسه‌ها و یا تپه‌های شنی می‌باشد. قسمت‌های غربی آن نیز پوشیده از خاك‌های رسی پف كرده عاری از پوشش گیاهی است.
در این كویر خاك‌های زرد و همچنین نمك سیاه به وفور دیده می‌شود. قسمتی از زمین‌های این كویر پوشیده از سوراخ‌هایی به شكل دهانه آتشفشان است كه در اثر تبخیر سریع آب و پوكی جنس خاك ایجاد شده است. همچنین چند ضلعی‌های نمك در قسمت‌های جنوبی و مركزی به وفور یافت می‌شوند.
عدم وجود پوشش گیاهی در عمده پهنه این كویر و وجود زمین‌های پست باعث شده كه كوچكترین بارش سبب ایجاد باتلاق‌های مهیبی در این كویر گردد. از این رو عبور از این كویر بدون مطالعات لازم و بررسی دقیق ماه‌های بارش به هیچ عنوان توصیه نمی‌شود.
