روستای وردیج نام روستای شگفت انگیزی است كه گویی قلمرو فرمانروایی آدمك‌های سنگی است؛ به راستی در این مكان سنگ آدم شده است یا آدم سنگ؟ این را ما نمی‌دانیم؛ هر چه كه هست شاهكاری از طبیعت است. شاید باور نكنید كه در فاصله چند كیلومتری پایتخت ایران چنین جای زیبایی وجود داشته باشد , روستای وردیج بزرگ‌ترین روستای حریم شمال غرب تهران به شمار میرود.
مسیرهای دسترسی به روستای وردیج انتهای اتوبان همت – بلوار پژوهش – شهرك دانشگاه شریف – خیابان شهید اردستانی در انتهای شمالی خیابان تابلوی كوچك سفید رنگی با عنوان “روستای وردیج – روستای واریش” به چشم میخورد كه ابتدای جاده كوهستانی وردیج و واریش میشویم. مسیر دوم از اتوبان تهران كرج از پشت پمپ بنزین وردآورد (ورودی از پمپ بنزین) به سمت خیابان شهید اردستانی – به سمت شمال خیابان سپس وارد جاده روستای وردیج و واریش میشویم
جاده ای كوهستانی، باریك و در قسمتهای زیادی از راه آسفالت جاده بدلیل سرمای زیاد و طولانی زمستان در منطقه كنده شده و دارای چاله و حفره هایی در وسط جاده میباشد. جاده تا انتها (روستای واریش) آسفالت میباشد. تقریباً با طی مسافتی در حدود ۶تا۷ كیلومتر از ابتدای جاده به روستای وردیج و كوه و صخره‌های آدمك میرسیم . سپس با طی مسافتی ۳-۴كیلومتری به انتهای جاده آسفالت و روستای واریش میرسیم. تا ابتدای روستا جاده آسفالت ولی خیابانهای دیگر روستا خاكی میباشد.
دو روستای وردیج و واریش در همسایگی هم هستند و اصل ماجرا درست میان این دو روستا قرار گرفته است، قلمرو فرمانروایی آدمك‌های سنگی ؛ سنگ آدم شده است یا آدم سنگ؟ یك نگارخانه طبیعی و مسحوركننده كه عقل در ابهتش می‌ماند و خیال به پرواز در می‌آید. هر صخره به شكلی فریاد می‌زند؛ به این اشكال «آدمك جیان» هم گفته میشود، علت پدیدار شدن آنها در این شكل مبهم است. درباره آنها برخی بر این باورند كه اینجا بقایای قلعه‌ای از زمان قدیم است؛ البته این نظر تنها یك گمان است،عده‌ای دیگر به وجود آمدن این اشكال را ناشی از فرسایش می‌دانند و اما هستند افرادی كه این نظر را هم به طور قاطع انكار می‌كنند آنها در رد این نظر می‌گویند، چرا تنها بخشی از كوه چنین شكل و شمایلی دارد؟!
«قله لیچه» پله‌ای است برای رفتن بر بلندای قلل «پهنه حصار»،در جوار پهنه حصار آرامگاه یك امامزاده قرار گرفته كه «بی‌بی زرین قمر» می‌گویند. «لت مال» نام آبشار روستا است، همان جایی كه سنگهای صیقل داده شده به شما چشمك می‌زنند، مكانی است كه باید حتما به دیدن آن رفت. لت یعنی سنگ و مال یعنی مالیده شدن و مالش، تمثیلی از مالیده شدن آب روی سنگ و سنگ‌ها چه هنرمندانه با نرمش آب و موسیقی آبشار، صیقل خورده‌اند. دیدن باغستان‌های سیب، گیلاس، هلو، گلابی، گردو و انگور وردیج و واریش نیز خالی از لطف نیست. به دلیل این كه در رشته كوه‌های البرز هوا سخت سرد میشود؛ حتی اهالی هم، بویژه واریشی‌ها كه روستایشان در یك دره واقع شده است، در سرما تاب ماندن را نداشته و به شهر می‌روند و واریش تنها یك منطقه ییلاقی برای آنها به شمار می‌آید.
اما در رفتن هم باید مراقب بود؛ خیلی زیاد! گاهی این منطقه به دلیل دارا بــــــــودن آب و هوای خنك بویژه در گرمای طاقت فرسای تابستان، پذیرای جمعیت زیادی از شهرنشینان میشود، تا آن اندازه زیاد كه زندگی عادی بر اهالی سخت میشود، حتی آزرده هم می‌شوند.این‌روزها با افزایش و گسترش روزافزون آلودگی هوا در شهرهای بزرگ، بیش از پیش نیاز است از زندگی شهری و هوای آلوده آن هر چند كوتاه دور شده و قدم در طبیعت پاك روستا بگذاریم؛ جایی كه بشود آسمان آبی را تماشا كرد و با خیال آسوده نفس عمیق كشید تا ریه‌ها از هوای پاك و با طراوت پر شوند. اگر دنبال چنین جایی می‌گردید، روستاهای وردیج در دل كوه‌های شمال غرب تهران، جایی است كه باید بار سفر را بسته و در یك روز آخر هفته به همراه خانواده یا دوستان، راهی آنجا شوید.
روستایی جزء بخش كن و سولقان شهرستان تهران ،كه چند سالی است جز’ منطقه ۲۲ شهری تهران شده است . ۱۳كیلومتر از اتوبان تهران كرج ایستگاه متروی ورداورد تا ده فاصله است كه . مسیر عبوری به سمت روستا دقیقا ایستگاه مترو به سمت شمال راهی آسفالته به طول یك كیلومتر است بعد از شهرك صنعتی شریف سمت راست تابلوی روستای وردیج نصب شده است . سكنه آن ۵۵۰ تن و آب آن از چشمه سارهای متعددی خصوصا چشمه شاه و چشمه پااورزاو غیره تامین می شود. بالای محله وردآورد تهران، جاده‌ای آسفالته و پیچ در پیچ مثل جاده امامزاده داوود، در امتداد رودخانه و دره‌ای عمیق به روستای وردیج و پس از آن به واریش منتهی میشود. بهترین زمان برای بازدید از این منطقه، بهار و اردیبهشت ماه است. در این موقع باغهای وردیج و واریش با شكوفه‌های گیلاس و آلبالو، سفیدپوش شده و مناظر بدیعی به نمایش میگذارد. وارد جاده وردیج و واریش كه میشوید، پس از حدود ۱۲ كیلومتر رانندگی، به ورودی روستای وردیج در سمت راست جاده میرسید.
تابلوی «خیابان شهید وردیجی» نشانه ورودی روستا است. در اطراف وردیج میتوانید دیدنی‌ترین تابلوهای سنگ‌تراشی طبیعت را مشاهده كنید. اشكالی كه بیش از هر چیز جمجمه انسان و بدن جانوران وحشی را برایتان تداعی خواهند كرد. اینجا قلمرو فرمانروایی آدمك‌های سنگی است. برای تماشای این تابلوهای زیبای سنگی بدون این كه وارد وردیج شوید، مسیر جاده را به سمت واریش ادامه دهید. فقط كافی است به صخره‌های كنار جاده نگاهی بیندازید تا این اشكال زیبا را ببینید. آبشار لت مال نیز در جنوب روستا قرار دارد. پس از وردیج، با پشت سر گذاردن چند پیچ تند و پرشیب، حدود ۴ كیلومتر بالاتر در نهایت به انتهای راه و روستای واریش میرسید. روستایی كوچك و آرام در دل طبیعت بكر كه دور تا دور آن را كوه‌ها احاطه كرده‌اند.
روستای واریش یكی از مسیرهای صعود به قله پهنه‌سار (گندم چال) است. روستای وردیج و روستای واریش دو روستای بسیار نزدیك به تهران ولی كمتر شناخته شده برای طبیعت گردان تهرانی هستند كه در دره نسبتا تنگ و پر پیچ و خم وردیج در سمت غرب دره كن قرار گرفته اند. مسیر دسترسی به هر دو روستا اسفالته بوده ولی بعلت شیب نسبتا تند و پیچ های تندتر از آن و شانه خاكی نامناسب دسترسی چندان آسانی نخواهد بود. مسیر جاده واریش: دسترسی به این جاده برای افراد ناآشنا اندكی مشكل بوده ولی به كمك نقشه و توضیحات پیدا كردن مسیر زیاد دشوار نخواهد بود. برای رسیدن به این جاده وارد اتوبان همت شده و به سمت غرب حركت كرده پس از عبور از كنار شهرك شهید باقری با دقت به تابلو ها به دوربرگردان بلوار پژوهش رسیده و پس از آن وارد بلوار پژوهش شده و با حركت به جنوب به خیابان دانش (سمت راست) رسیده وارد این خیابان شده پس از چند پیچ به میدان رسیده باز هم مستقیم ادامه داده تا به چهار راه با خیابان اردستانی رسیده به سمت راست پیچیده و مسیر را به سمت شمال ادامه داده تا از كنار پادگان گذشته، در نقطه ای كه دیوار آجری تمام می شود خیابان نچندان مشخصی وجود دارد كه به سمت شمال شرق میرود با حاشیه كاملا نامنظم و عرض كم! ادامه این مسیر با عبور از زیر پل اتوبان خرازی وارد جاده واریش و وردیج خواهد شد. وردیج و واریش دو روستا هستند كه در دره نسبتا تنگ و پر پیچ و خم وردیج در سمت غرب دره كن قرار گرفته اند.
مسیر دسترسی به هر دو روستا اسفالته بوده ولی بعلت شیب نسبتا تند و پیچ های تندتر از آن و شانه خاكی نامناسب دسترسی چندان آسانی نخواهد بود. به هر حال جاده از انتهای اتوبان همت غرب (خرازی) كمی بعد از بلوار پژوهش از طریق كنار گذر اولین پل زیرگذر (بدون تابلو) قابل دسترسی است. برای اطمینان از اینكه جاده درست را انتخاب كرده اید لازم است بدانید كه در صدمتر اول راه با سرعت گیرهای متعدد و نگهبانی شهرداری مواجه خواهید شد. با طی حدود ۱۰ كیلومتر و حدود ۵۰۰ متر ارتفاع گرفتن به روستای وردیج در سمت راست خواهید رسید و با ادامه مسیر در حدود ۵ كیلومتر و ۲۰۰ متر ارتفاع گرفتن به روستای واریش و انتهای جاده ماشین رو خواهید رسید. در این مسیر دو كافه با امكانات نسبتا خوب یكی در میانه راه وردیج و دیگری چند متری پس از خروجی وردیج وجود دارند. یك مسیر خاكی نیز درست مقابل خروجی وردیج به سمت چپ جدا شده كه با شیب تندی در ابتدای مسیر شما را از حدود ۱۸۵۰ متری تا ۲۱۰۰ متری بالا برده و سپس به سمت غرب متمایل شده و در دامنه قله واریش و لیچه پس از ۱۰ كیلومتر به روستای كندر كرج منتهی میشود.
از جمله جذابیتهای منطقه كه در نوع خود منحصر به فرد بوده وجود نوع خاصی از آثار فرسایش(هوازگی) بر سنگهای منطقه است كه اشكال متفاوتی شبیه به عروسك یا دقیقتر دودكش جن پدید آورده است در غربی ترین نقطه شهر تهران و در امتداد جاده ای كوهستانی و پیچ در پیچ، دو روستای كوچك و آرام در دل كوه های البرز میانی قرار گرفتن به نام وَردیج و واریش. روستاهایی كه فارغ از همهمه و شلوغی شهر تهران، ساكت و آرام در دل كوهستان البرز جا خوش كرده اند. دسترسی به این روستاها از طریق اتوبان تهران-كرج و از بالای وردآورد امكان پذیره. از بالای محله وردآورد، جاده ای آسفالته و پیچ در پیچ به سبك و سیاق جاده امامزاده داوود، در امتداد رودخانه و دره ای عمیق به روستای وَردیج و بعد از اون به واریش منتهی می شه.
بهترین زمان برای بازدید از این منطقه فصل بهار، خصوصاً اردیبهشت ماهه، چرا كه در این موقع از سال، باغ های وردیج و واریش با شكوفه های زیبای گیلاس و آلبالو یكدست سفیدپوش شده و مناظری بدیع از طبیعت دلنشین بهار رو به نمایش می گذارن. دره های عمیق، باغ های سرسبز و كوه های مرتفع، مناظر چشم نوازیست كه در طول جاده و در طی مسیر، چشم های زیبابین و كنجكاو شما رو به خود جلب خواهند كرد. ارتفاع روستای وردیج از سطح دریا یك هزار و ۸۵۰ متر و ارتفاع روستای واریش، ۲ هزار و ۲۵۰ متره.
