تپه گوركای در شمال روستای شهرك از توابع بخش مركزی شهركرد در ۴ كیلومتری جنوب خاوری شهركرد قرار دارد. در سال ۱۳۶۷ هجری شمسی هیئت باستان شناسی اعزامی سازمان میراث فرهنگی كشور به استان چهار محال وبختیاری ، ۶ مورد گمانه زنی بر روی تپه ی گوركای انجام داد ومعلوم شد كه این محل در هزاره ی ۷ پیش از میلاد محل سكونت بشر بوده است.سفال های بدست آمده با نقش های حیوانی ، گیاهی وهندسی در تپه ومقایسه آنها با سفال های نواحی مسكونی پیش از تاریخ دشت خوزستان ، شهر سوخته ی سیستان ، تپه ی سیلگ كاشان ، تپه ی حصار دامغان ، تپه ی ابلیس وتپه ی یحیی در استان كرمان ، گیان نهاوند ، چشمه ی علی ری و… می رساند كه در ۷ هزار سال پیش از میلاد ، تپه ی گوركای نقش گسترش دهنده ی فرهنگ شوش را به فلات مركزی ایران داشته است.
از دیگر آثار بدست آمده در این محل دو تیغه فلزی از جنس مس را بایستی نام برد كه مس آنها از طریق استخراج از معدن وذوب سنگ بدست آمده ، سپس با چكش كاری به آن شكل می داده اند. وجود یك تكه سنگ مرمر ، كه شاید بازمانده ی ظرفی فنجان مانند بوده قابل توجه است زیرا با دقت ومهارت سنگ مرمر را تراش داده وبا ضخامت چند میلی متر ظرف مورد نظر را ساخته اند.از نكات قابل توجه در این تپه این است كه در دوره ی آغاز نگارش این فرهنگ پا به پای دیگر نقاط باستانی استان پیش رفته است. سفال سرشناس به لب واریخته همچون سفال لب واریخته ی دشت خوزستان ، در این محل وجود دارد ودگرگونی كه دراین دوره در دیگر نقاط باستانی ایران پدیدار گشته ، در حدود هزاره ۳ پیش از میلاد در گوركای تپه نیز صورت گرفته است.
در تپه ی گوركای چندین قطعه سنگ ابسیدین بدست آمده كه از معدن سنگ ابسیدین در كرانه ی دریاچه ی وان تركیه ی كنونی به این محل حمل گردیده است. وجود این سنگها بیانگر این است كه گوركای تپه در هزاره ی ۳ تا ۷ پیش از میلاد آباد بوده و با سایر محوطه های باستانی پیوند بازرگانی وداد وستد سفال ، فلز ، سنگ های قیمتی و…داشته وتجارت سنگ ابسیدین تا این محل نیز گسترش یافته است.
محوطه باستان شناختی گورگای تپه (تپه شهر كهنه) درتاریخ ۱ دی ۱۳۴۸ با شماره ۸۸۷ به‌عنوان یكی از آثار ملی ایران ثبت شده است. گورگای تپه تپه‌ای باستانیست در شمال شهر كیان، پیشینه این محوطه متعلق به دوره پیش از تاریخ و خصوصا دوره نوسنگی به بعد است.آثار هفت هزار ساله این تپه بیانگر قدمت فراوان و اهمیت ثبت ملی این تپه می‌باشد.این تپه باستانی برای اولین بار در سال ۱۳۵۶ خورشیدی توسط آلن زاگارل، باستان‌شناس شهیر آلمانی مورد بررسی و گمانه زنی باستان شناختی قرار گرفت.
