در هشت كیلومتری جاده قدیم كازرون به شیراز، پس از عبور از كتل مشهور« پیرزن» بقعه ای ساده و گچی از دور نمایان می شود كه به « پیربنكی » معروف است. در گذشته مسافرین خسته پس از طی مسافتی چند از جاده شوسه كازرون به شیراز لحظاتی در این مكان به استراحت می پرداخته اند. این بقعه در مجاورت قبرستانی قدیمی واقع شده كه در آن سنگ تیرهای بزرگ و منقوش به خطوط و اشكال زیبا دیده می شود. ویژگی این بقعه كه زبان زد عام و خاص است، رویش دو درخت بنه(پسته كوهی) بر بالای بام و گنبد آن است. یكی از آن ها در انتهای فوقانی گنبد ریشه دوانده و مشخص نیست كه ریشه آن از كجاست امّا سرسبز است و هر ساله میوه می دهد. دیگری در لای دیوار بقعه بیرون آمده و با زمین ارتباطی ندارد. بقعه مزبور دارای سنگ قبری است كه در داخل ضریحی چوبی قرار گرفته است. از كازرون در راهی پرپیچ و خم و زیبا به سمت شیراز میروم و پس از گذر از دشت ارژن و گذراندن یك تونل ، درست سر پیچ در سمت چپ راه اصلی ، یك راه خاكی هست كه بر خلاف راه اصلی به سمت پایین میرود . وارد این راه خاكی میشوم و آن اندازه ، آن را پی میگیرم تا به پای كوه میرسم ؛ در پای كوه ، راه را به سمت چپ میروم تا آرامگاه پیر بنكی ، ظاهر میشود .این جا را آرامگاه خواجه عبدالله انصاری میدانند ؛ البتّه چند جای دیگر نیز در ایران دیده ام كه به آرامگاه خواجه عبدالله ، نامدار هستند ؛ از جمله در روستای خلّجان تبریز و در نزدیكی درّه شهر ایلام . این آرامگاه ، بیش تر نامداریش را در گروی درخت بنه ایست كه بر فراز گنبدش روییده و ریشه درون گنبد دوانیده است .
وارد آرامگاه میشوم ؛ محوّطه ی بسیار كوچكی است كه یك ضریح در میانه اش ، دیده میشود . بر فراز گنبد ، درخت بنه ، روییده است ؛ بدون این كه ریشه ای از زیر گنبد ، بیرون زده باشد . بسیار جالب و شگفت آور است . از راه پلّه نیز به پشت بام میروم و درخت را از نزدیك بر فراز گنبد میبینم . زنده و سبز و شاداب است ولی ریشه ای از آن ، مشخّص نیست . قطعاً برای همین درخت است كه نام پیر بنكی را بدان داده اند .
