معرفی روستا
روستای خانســرك از توابع دهستان شوییل، بخش رحیم آباد شهرستان رودسر می باشد و در قسمت جنوبی شهرستان رودسر، در دامنه كوههای البرز میانی و منطقه ای كه به اشـكور معروف است قرار گرفته و از سمت شمال با روستای تلابنك ، از جنوب با باغسر ، از شرق با بلكوت و از غرب نیز با روستای برمكو همجوار بوده و راه ارتباطی آن نیز از سمت روستای بلكوت به سمت دهستان شوییل می باشد. فاصله آن از بخش رحیم آباد حدود ۶۰ كیلومتر بوده و ارتفاع آن از سطح دریا ۱۵۹۰ متر و قله آن ملا خورشید می باشد كه دارای ارتفاع ۲۱۷۰ متری است. این روستا دارای دو منطقه مسكونی كوچك یكی به نام بورچاله و دیگری كه در پایین روستای خانسرك كنار رودخانه چاكرود قرار دارد و به لات معروف است ، می باشد. بورچاله سه خانوار بوده و در قسمت غربی خانسرك قرار دارد و لات نیز دو خانوا می باشد كه حدود پنج سالی ست اهالی آن به ناحیه ای در قسمت شرقی خانسرك( نینا رود یا لیلا رود) به دلیل قرارگرفتن باغهایشان كوچ كرده اند.
در ضمن منطقه اشكور از لحاظ مرز جغرافیایی هم مرز با الموت قزوین بوده و از دیرباز اشكور و قزوین از طریق رودبار الموت با هم ارتباط داشتند.
تاریخچه روستا
بنا به استناد منابع تاریخی كه تمام آنها اشخاص حقیقی بوده اند و بصورت نقل و قول به نسلهای بعدی منتقل شده است روستای خانسرك فعلی كه در راس زاویه یكی از كوههای البرز قرار گرفته بیش از حدود یكصدو چهل سال قدمت ندارد. بدین دلیل كه این روستا ابتدا در مكانی دیگر نزدیك به روستای فعلی(طبق روایتی «خونه مقر» ) قرار داشته كه پس از رانش زمین و ویرانی روستا اهالی آن مجبور به ترك خانه های خود می شوند. البته اگر با نگاه زمین شناسی به این رخداد نگاه كنیم آثار آن هم اكنون نیز مشخص می باشد . با اندكی تحقیق می توان فهمید وجود چشمه های زیاد در قسمت بالای روستا و همچنین ساختار تخته سنگی بودن لایه زیرین زمین رانش زمین را موجب شده كه این پدیده به دلیل سقوط گل و لای به سمت رودخانه باعث سد شدن آب و رسیدن آب جمع شده تا روستای بلكوت را فراهم كرده بود. اما سرنوشت اهالی روستای ویران شده بدین گونه بیان شده كه از پنج نفری كه در آنجا سكونت داشتند ، همگی با هم برادر بوده و اسامی آنها كه در زیر آمده از فرزندان شخصی به نام عینعلی بودند كه عینعلی نیز خود فرزند مراد می باشد و ازمكان دیگری (الموت قزوین)بدین مكان مهاجرت كرده بود:
درویشعلی: جد مرادی ها و درویشی های ساكن روستای خانسرك
غلامعلی: جد علی نژادهای ساكن روستای خانسرك
مهرعلی: جد مهریزاده های ساكن روستای زراكی
دوستعلی: جد رحمتی های ساكن روستای خانسرك
گلعلی: جد آقاجانیها كه بازماندگان وی در روستاهای مختلف می باشند.
در هر صورت ساكنان روستا پس از مشاهده آثار رانش زمین از جمله تركیدگی وسیع و تكانهای متعدد تا حدودی آمادگی لازم جهت فرار به موقع را داشته اند. اما شاید هیچوقت فكر آن را نمی كردند كه حجم وسیعی از زمینهای بالادست به سمت رودخانه رانش نماید كه در این صورت تمامی وسایل زندگی خود را جمع كرده و به مكان امنی پناه می بردند. چراكه پس از رانش حكایت ها از آن حاكی ست كه صدای خروسی تا چند روز از زیر زمین به گوش می رسید. اما هنگامیكه این پنج نفر خانه و كاشانه خود را از دست دادند مجبور به ترك دیار و كوچ به روستاهای اطراف خانسرك شدند. بدین صورت كه درویشعلی به روستای برمكو ، دوستعلی به روستای اكبراباد ، غلامعلی به بلكوت، مهرعلی به زراكی و گلعلی به روستای كیاسه پناهنده شدند. اما پس از مدتی كه زمین به حالت سكون درآمد و اوضاع بهتر شد ، بنا به گفته ها به دلیل نزدیك بودن روستای برمكو به زمینهای اطراف خانسرك و برگشت كردن مداوم دامهای درویشعلی به سمت خانسرك ، وی مجبور به بازگشت به سمت خانسرك می شود. اولین جایی كه درویشعلی آنجا را برای زندگی برمی گزیند بخش پایینی روستا(كرسی سر) بوده كه در آنجا یك خانه كوچكی می سازد. بدنبال درویشعلی دو برادر دیگر او یعنی غلامعلی و دوستعلی نیز برمی گردند و روستای خانسرك امروزی بنا نهاده می شود. اما مهرعلی در روستای زراكی و گلعلی در روستای كیاسه ماندگار می شوند كه هم اكنون نیز روابط نسبتا خوبی بین نوادگان آنها كه در واقع پسرعموهای ساكنین فعلی روستای خانسرك هستند، برقرار می باشد.
