كاربافی یكی از صنایع نساجی سنتی است كه در شهر تاریخی میبد بافته می شود. این هنر دستی كه به «كارتوفی»، «كارششوك» و « كاركرباس» معروف است و هنرمندان میبد از روزگار دور تا به حال در خانه می بافتند.قدمت كاربافی به دوران تیموری باز می گردد و این دستباف سنتی به عنوان پارچه ی پوشاكی برای انواع چادر زنانه، چادر شب، روانداز، روتختی، پارچه های لباسی، بقچه، سفره، دستمال، حوله، پلاس، كیسه حناو … كاربرد دارد.پارچه های كارباف با دارهای ساده دووردی ساخته شده از چوب و نی بافته می شود كه این دارها بر روی چاله ای به عمق ۷۰ سانتی متر بر پا می شود و اغلب در صفه ، ایوان و یا اتاق نشیمن مستقر می كردند.بافنده این هنر دستی، برای بافت، پشت چاله می نشینند و با ابزار داخل آن كار می كند ، به همین دلیل به آن «كارچاله» نیز می گویند.تنوع پارچه های كارباف كه در محله های ده آباد، دهستان بفروئیه، مهرجرد و محله یخدان شهرستان میبد بافته می شود، در طرح ، نقش و رنگ بندی بسیار متنوع است. طرح راه راه و چهار خانه یكی از طرحهایی است كه بر پایه ذوق و سلیقه بافندگان تركیب بندی می شود و از لحاظ هنری اهمیت خاصی دارد.هر كدام از این دستباف ها بر حسب كاربردشان ، نام و طرح مخصوصی كه دارند در بین مردم میبد كاملا شناخته شده هستند . « خانم شكن» یكی از طرح های خاص كاربافی است كه زمینه آن به رنگ مشكی و با نقش خانه های ریز قرمز رنگ می باشد.چرخ های پنبه ریسی ، ماسوره پر كنی و دونه بری برای خارج كردن دانه گل پنبه از جمله دستگاههای جانبی است كه هر كارباف باید در كنار دار كاربافی خود داشته باشد.گفتنی است: رونق كار بافی در گذشته به حدی زیاد بود كه در هر خانه ای حداقل یك یا دو چاله كاربافی وجود داشت و محصولات این هنر دستی به سایر شهرهای كشور صادر می شد اما متاسفانه در طول دهه های اخیر به دلیل ورود ماشین های بافت پارچه به منطقه و جایگزین شدن تولیدات آن ، كاربافی رونق بازار خود را از دست داده است.در راستای حفظ و احیای این هنر دستی پایگاه پژوهشی میبد اقداماتی نظیر انجام پژوهشی در زمینه های كاربافی در شهر تاریخی میبد، بررسی علل ركود كاربافی و شناخت و معرفی آن و راه اندازی موزه كاربافی در كنار كاروانسرای شاه عباسی را انجام داده است.