سیس بافی هنری است كه تار و پود آن از درخت خرما به دست می آید. سیس یا به عبارت دیگر گیس درخت خرما به الیافی كه در كنار درخت خرما می روید گفته می شود. در سیس بافی این الیاف را به صورت تار و پود در هم می آمیزند تا محصولات مورد نظرشان به دست آید. پادری، سبد، حصیر و طناب ضخیمی كه در اصطلاح محلی به سازو معروف از جمله محصولات این هنر هستند.
«سیس بافی» یكی از قدیمی ترین صنایع دستی بومی مردم هرمزگان به شمار می رود كه این صنایع دستی پادری بافی یا سیس بافی در استان هرمزگان به دلیل وجود نخلستان‌های گسترده رایج است.
این پادری‌ها از الیاف یا همان لیف خرما كه در زبان محلی به آن «سیس» می گویند، بافته میشود و هنرمندان هرمزگان حتی از به ظاهر بی استفاده‌ترین بخش درخت پربركت خرما نیز استفاده می‌كنند.
به تازگی با رنگ كردن این الیاف، پادری‌ها كه متاسفانه امروز هنر بافت آنها در حال منسوخ شدن است، به اشكال و رنگ‌های مختلف و متنوع روانه بازار میشود.
جبر محیط از دیرباز مردم هرمزگان را مجبور به استفاده از همه امكانات موجود در اطراف خود كرده كه استفاده از شاخ و برگ درخت خرما برای تهیه برخی از ملزومات زندگی یكی از این استفاده هاست.
سیس بافی هنری است كه بخشی از اوقات فراغت مردم هرمزگان را پر میكند و با این كه از تولید آن به شدت كاسته شده است، هنوز هم در میان برخی مردمان هرمزگان رواج دارد و برای خلق آن از برگ درخت خرما استفاده میشود.
برگ درخت خرما به دو نوع مغ و پیسك تقسیم میشود كه پیسك همان برگ های اطراف درخت خرماست كه عمر بیشتری دارند و مغ برگ های میانی درخت است كه تازه روییده اند و از ظرافت بیشتری برخوردارند.
سیس رشته الیافی است كه در اطراف تنه درخت میروید و رها می ماند و به عبارتی گیس درخت خرما است و طناب ضخیمی كه در اصطلاح محلی به سازو معروف است از به هم تنیدن این رشته ها به دست می آید و برای بافت پادری نیز از این الیاف استفاده میشود.
ساخت اشیای كاربردی با استفاده از سیس خرما میان مردم ساكن در جوار نخلستانها رایج است. برخی از این تولیدات شامل تك«نوعی زیرانداز حصیری»، نولك «نوعی سبد دسته دار برای حمل علوفه و ماهی»، كتل «نوعی زنبیل»، سوند « نوعی حصیر برای ایجاد حصار و محدود كردن فضا »، قفس «برای نگهداری مرغ»، انواع طناب و كلاهك و پروند می شود.
ارتفاع درخت خرما زیاد است، در بعضی مواقع ارتفاع آن به بیش از ۲۰ متر نیز می رسد و برداشت محصول از درختان با ارتفاع زیاد كار سختی است و بالا رفتن از یك تیر ۲۰ متری به صورت عمودی نیروی زیادی را طلب می كند این كار به وسیله ابزاری است كه در لحجه محلی هرمزگان به آن «پروند» می گویند انجام می شود.
«پروند» نوعی طناب چند لایه و محكمی است كه مردم محلی آن را از لیف خرما كه در لحجه محلی به آن «سیس» می گویند می بافند .
