قلمكارسازی یكی از صنایع دستی پر سابقه ای است كه قرنها در اوج شهرت بود و از دوره مغولها در ایران مرسوم شده است. در دوره مذكور به منظور جلب نظر خوانین مغول ایرانیان نیز دست به ابتكاراتی زدند كه از جمله ابداع نقاشی روی پارچه یا پارچه های قلمكار بود، سپس این صنعت در زمان صفویه گسترش بیشتری پیدا كرد.
به هر صورت عمر پرشكوه این صنعت در زمان صفویه بود و در اواسط عصر قاجاریه بتدریج از رونق آن كاسته شد. در زمان سلطنت شاه عباس كبیر این صنعت رونق بسزایی یافت و بیشتر لباسهای مردانه و زنانه از پارچه های قلمكار تهیه می شد و این پارچه ها در این زمان شهرت فراوان داشته و مورد توجه درباریان بود و از اینرو بیشتر لباس آنان از ” قلمكارزر” یا ” اكلیلی” تهیه می شد. در آن زمان محلهای مخصوصی برای تهیه لباس درباریان در بازار قیصریه اصفهان وجود داشت وپارچه های قواره ای قلمكارراكه دراصطلاح آن روز “دلگه” نامیده می شدرا از آن محلها به دست می آوردند.
اگر علاقه و پشتكار عده ای از استادكاران این فن نبود، اكنون اثری از این صنعت ظریف باقی نمی ماند ولی تلاش پیگیر صنعتگران این رشته و استقبالی كه از آن شد موجب شد تا بار دیگر حجم تقاضا برای اینگونه پارچه های نقش دار افزایش یابد و چون مقدار تولید و عرضه این محصول محدود بود صنعتگران را به چاره اندیشی و پیدا كردن راه حل جهت عرضه بیشتر باهمان كیفیت هنری واداشت. در این مورد تنها راه چاره را ایجاد نقوش مورد نظر را روی قالب و انتقال قالبهای مذكور روی پارچه دانستند.
معروفترین استاد قالب تراش در این رشته مرحوم استاد رحیم بیدادی بود كه سالها پیش در گذشت. از استادان دیگر قالب تراش می توان از استاد اسماعیل قالب تراش و استاد مهدی اولیایی نام برد.
