این بنا در بافت سنتی چهارسوق، جوار خیابان ۱۵ خرداد شاهرود واقع گردیده و بنای اولیه آن بر اساس مدارك و شواهد موجود، حداقل از آن دوره صفوی است . این بنا در دوره های بعد به طور مرتب تعمیر و بازسازی شده و سرانجام در دوره پهلوی، به غیر از محراب، تجدید و توسعه پیدا كرده است . به نوشته مطلع الشمس – تألیف حدود ۱۳۳۰ ه-. ق – مسجد مذكور در میان بازار و در كنار چناری بزرگ واقع است . طول آن، ۲۷ و عرض آن، ۱۷ قدم و ساختمان آن از خشت خام است . سقف مسجد با تیر و تخته پوشیده شده است . چهارده ستون از تیر در دو ردیف میان مسجد كار گذاشته شده؛ از جمله ستون بزرگی كه به صورت ترك ترك تراشیده اند و بالای آن، تخته منبتی قرار دارد . به قرینه این ستون، ستون دیگری موجود است؛ اما نیمی از تخته بالای آن كه منبت بوده، شكسته است . در قدمت مسجد شكی نیست و محقق است كه قبل از آنكه آبادانی جدید شهر شاهرود به این طرف كشیده شود، این مسجد و حمامی كه در جنب آن است، دایر و در جمع آبادی پیش بوده كه افغان ها آن را خراب كرده اند . ظاهرا از تخته های منبت مورد اشاره، قطعه ای متضمن عباراتی قرآنی به خط ثلث باقی مانده كه امروزه در موزه شاهرود نگهداری می شود . شیوه نگارش كتیبه به آثار صفوی و حتی قبل از آن می ماند . بنای كنونی مسجد مشتمل بر شبستان بزرگ ستونداری است كه با مصالح و شیوه جدید بنا گردیده است . در ضلع جانب قبله شبستان، محرابی ساده و گچی قرار دارد كه ظاهرا مربوط به بنای قدیمی مسجد است . اطراف این محراب در دوره اخیر گچبری شده است . مسجد امام حسن (ع) به خاطر تقدس خاص و قدمتی كه دارد، از مراكن مهم مذهبی ساكنان شاهرود است .