این بنا در شهرستان نیریز در ۲۲۰ كیلومتری جنوب شرقی شیراز واقع گردیده و یكی از قدیمی ترین مساجد ایران است كه به تأسی از معماری دوره ساسانی، با نقشه یك ایوانی ساخته شده و در طی دوره های بعدی، الحاقاتی بدان افزوده شده یا تعمیراتی در آن به عمل آمده است . نقشه كنونی مسجد عبارت از یك صحن مربع مستطیل، دو ایوان جنوبی و شمالی، رواق ها و شبستان های اطراف صحن است . با توجه به بررسی هایی كه توسط آندره گدار صورت گرفته، بخشی اصلی و قدیمی مسجد، ایوان عمیقی به طول ۱۸ و عرض ۵/۷ متر است كه با طاق گهواره ای- با شكستگی قوسی اندك – پوشش یافته است . در دیوار عقبی ایوان، محراب نفیس با تزیینات گچبری و كتیبه های تاریخی قرار دارد . این ایوان در اصل در هر ضلع جانبی، پنج طاقنمای گود داشته كه به هنگام گسترش مسجد، دیوار پشتی آنها برداشته شده و بدین ترتیب، فضای داخلی ایوان با شبستان های جانبی مرتبط شده است . در دوره های بعد از ساخت ایوان، به علت فشار وارده طاق آن، شكاف هایی در بنا پدید می آید كه با احداث پشتیبان هایی در اطراف سردر و اضلاع جانبی مهار می گردد . در انتهای ایوان و اطراف محراب، تعداد قابل توجهی كتیبه تاریخی دیده می شود كه تعدادی از آنها مورخ ۴۶۰،۳۶۳و۵۶۰ ه-.ق هستند . یك كتیبه دیگر كه عدد سال آن از بین رفته، دارای عبارت ” امر المولی عمادالملك والدوله ” است . سال ۳۶۳ه-.ق مربوط به تعمیراتی است كه در دوره عضدالدوله دیلمی در مسجد مذكور انجام شده؛ تاریخ ۴۶۰، یادآور تعمیر دوره سلجوقی- سلطنت آلب ارسلان سلجوقی – وسرانجام تاریخ۵۶۰ ه-. ق مربوط به تعمیرات دوره سلطان ایل ارسلان خوارزمشاهی است . خود ایوان، بنا به نوشته مقدسی (قرن چهارم هجری )، در سال ۳۴۰ هجری ساخته شده است . در برابر ایوان، صحن مستطیل شكلی وجود دارد كه در ضلع شمالی آن، ایوان و در اضلاع دیگر، رواق هایی وجود دارد . در گوشه شمالی مسجد، مناره آجری ساده و مستحكمی واقع است كه به نظر می رسد مربوط به بنای اولیه مسجد باشد . بناهای الحاقی كه در زمان های متفاوت ساخته شده اند، از نظر معماری فاقد ارزش خاصی هستند و به غیر از نمای ورودی ها و ساختمان های دور صحن كه روكار آجری دارند، بقیه با گل و به شیوه نامناسبی ساخته شده اند . این بنا به شماره ۱۹۲ به ثبت تاریخی رسیده است .