مناره برسیان در روستای برسیان بر ساحل شمالی زاینده رود و در شرق اصفهان قرار گرفته، یكی از قدیمی ترین مناره های ایران است كه در میان مناره های اصفهان كه دارای تاریخ هستند سومین مناره قدیمی به حساب می آید. تاریخ ساخت مناره سال ۴۹۱ ه.ق می باشد.
این مناره ی ستونی مدور، بدون سكو یا پایه بوده با آجر و ملات گچ ساخته شده است. قطر مناره در سطح زمین ۷۵/۵ متر و ارتفاع آن ۵۵/۳۴ متر است و پلكان مارپیچ مناره از داخل مسجدی شروع می شود كه بعدها ساخته شده است.
مناره برسیان فاقد كاشیكاری است و تزئینات آجری آن كه نقوشی به شكل لوزی نزدیك به مربع هستند به هزارباف معروف است.
بسیاری از كارشناسان این مناره را از بهترین نمونه های صنعت آجر چینی دوران سلجوقی در قرن پنجم می دانند.
مسجد جامع برسیان و مناره زیبای آن در روستای برسیان در شرق اصفهان یك نمونه كامل و زیبا از معماری عصر سلجوقی است. محراب آن انصافا كم از محراب مشهور الجایتو در مسجد جامع اصفهان نیست. گچبری ها و كنده كاریهای روی آجر و ظرافت آنها غوغایی است. مگر می شود جز ایمان خلوص و ذوق سرشار، خالق این همه عظمت باشد؟ در كنار این مسجد مناره ای است به ارتفاع حدود ۳۶ متر، كه این مناره دومین و یا چهارمین مناره ای است كه در ایران بنا شده است. تاریخ ساخت این مناره، سال ۴۹۱ هجری قمری است، یعنی چیزی نزدیك به هزار سال پیش این مناره ساخته شده است.
امروز پاره ای از كشورها به دنبال دست و پا كردن آثار تاریخی هستند، آثاری كه تاریخ و قدمت آنها به زحمت به قرن می رسد. در این صورت جا دارد وقتی این تاریخهای كهن را بر سر در مسجد و كتیبه ها می بینیم، قدری سر در جیب تفكر فرو بریم كه ما برای حفظ این همه افتخار چه كرده ایم و چه می كنیم ؟
در مقابل درب ورودی مسجد تابلویی رنگ و رو رفته و پوسیده توسط میراث فرهنگی نصب شده است كه باز تشكر دارد، چرا كه بناهای دیگری كه به آن اشاره خواهیم كرد حتی این تابلو را ندارد. در كنار این مسجد و درست دیوار به دیوار آن، ساختمان رباط نادری است كه آن هم به حال خود رها شده است. قسمتهایی از مسجد به طور جزئی توسط میراث مرمت شده است، اما تردیدی نیست كه اگر قرار باشد این بنا احیا شود، نیاز به یك امكان مالی قوی و مدیریتی آگاه و دلسوز دارد.
