یكی از صنایع دستی تزیینی- كاربُردی ایران ” وَرنی بافی” نام دارد. وَرنی دست بافته ای است كه از لحاظ تكنیك بافت، بین گلیم و قالی قرار دارد. بدین صورت كه مانند گلیم یا قالی بر روی دار عمودی یا افقی بافته می شود، دارای پود نازك و ضخیم است، مواد اولیه آن نخ پنبه ای برای تار و پشم های الوان یا ابریشم برای پود می باشد . تفاوت آن با گلیم و قالی در آن است كه نخ های پود به دور تار پیچیده، ولی رها نمی شوند بلكه ادامه كار را همان پود انجام داده تا جایی كه طرحی تمام شود، اضافی نخ به پشت كار برده و رها می شود. ورنی نوعی گلیم یك رو یا گلیم فرش نما بدون پرز است كه به سبك پود پیچی یعنی گذراندن پود اصلی از تارو پیچش نخ خامه به دور نخ های تار شكل گرفته و نقش می پذیرد. ورنی نه فرش است و نه گلیم بلكه نوعی زیر انداز یك رو است كه هم سادگی و سبكی گلیم را دارد و هم ظرافت و زیبایی قالی را. ورنی به دلیل عدم استفاده از گره در بافت آن جزو انواع گلیم و به اعتبار طرح و نقشه و شكل ظاهری آن مشابه قالی به نظر می آید. این بافته در استان آذربایجان و اردبیل از رواج خوبی برخوردار می باشد(افسانه ای قدیمی است كه می گویند كشتی نوح در نزدیكی این منطقه فرود آمده و استفاده از موتیف های حیوانات بر روی ورنی بافی به این دلیل بوده است). به این نوع گلیم های در استان كرمان (شیریكی پیچ) در مناطق استقرار ایل قشقایی در استان فارس و قسمتی از استان خوزستان (رندی) و در چهار محال بختیاری (سرانداز) می گویند با توجه به اینكه ایلات افشار، بچاقچی و قشقایی جزء عشایر ترك زبان هستند كه در طی دوران حكومت صفویه عمدتاً از آذربایجان به مناطق یاد شده مهاجرت كرده اند از این نظر گفته می شود كه خاستگاه اصلی این صنعت منطقه عشایر نشین آذربایجان بوده كه از آنجا به برخی دیگر از مناطق ایران زمین گسترش یافته است گلیم یك رو یا ورنی در مناطقی از جمهوری آذربایجان و شمال و شرق تركیه ورنی را به اسم سوماك یا به لهجه آذری سومه می گویند. روش نگهداری آن حفاظت از بید،رطوبت مداوم، حرارت و آتش، اشعۀ مستقیم و مداوم خورشید، سفید كننده های شیمیایی و اشیای نوك تیز و بُرّنده می باشد و با آب ولرم، صابون و شوینده های معمولی و غیر اسیدی قابل شستشوی می باشد.